Θρίαμβος

Σύνοψη: Βουλγαρία, λίγο μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η χώρα βρίσκεται σε σύγχυση, οι κυβερνήσεις αλλάζουν διαρκώς, ενώ στους δρόμους της Σόφιας ξεσπούν διαδηλώσεις. Την ίδια στιγμή, περίπου 30 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα, μια μυστική ομάδα υψηλόβαθμων στρατιωτικών, σε συνεργασία με ένα μέντιουμ, αναζητά μια εξωγήινη ηγετική δύναμη, η οποία - σύμφωνα με τις θεωρίες τους - θα επαναφέρει τη χαμένη δόξα της Βουλγαρίας και θα οδηγήσει τη χώρα στον απόλυτο θρίαμβο.

Άποψη: Tο σκηνοθετικό δίδυμο πίσω από την διεισδυτικά στυφή σάτιρα του «Glory» (κρίμα που ξεχάστηκε σαν φιλμ σε βάθος χρόνου) επιστρέφει με παρόμοιες διαθέσεις, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι εξίσου επιτυχημένο. Και αυτό γιατί οι Grozeva και Valchanov δείχνουν εντελώς αναποφάσιστοι ως προς το ποια κατεύθυνση να πάρει η ιστορία τους, αν δηλαδή θέλουν να θίξουν τα κακώς κείμενα μιας Βουλγαρίας που άρχισε να χτίζεται ξανά με πολύ βιαστικό τρόπο στη μετακομμουνιστική εποχή χωρίς να τινάξει από πάνω της παρελθοντικές στρεβλώσεις κάθε τύπου ή προτιμούν να παίξουν με τους συμβολισμούς μιας ιστορίας ενηλικίωσης που αφορά την πρωταγωνίστριά τους.

Και τελικά ούτε προχωρούν σε διαπιστώσεις που να είναι ιδιαίτερα βαθυστόχαστες, ούτε όμως πείθουν πως η διαδρομή του χαρακτήρα της Slava αξίζει και τόσο τον κόπο.

Ο παραλογισμός της συνθήκης που αποτυπώνεται θυμίζει ελαφρώς το (σαφώς ανώτερο) «Οι Άντρες που Κοιτούν Επίμονα Κατσίκες», κι έχει ομολογουμένως το ενδιαφέρον του, ακόμη και αν η κωμικότητα που ενίοτε εκπέμπει αφαιρεί πόντους ρεαλισμού, αλλά θα έβρισκε πραγματικά στόχο αν οι ψυχολογικές διεργασίες των ηρώων που τη βιώνουν αναλύονταν καλύτερα από το σενάριο, ή αν είχαν και λιγότερα κλισέ, που έρχονται σε μια άσχημη αντίθεση με κάποιες δημιουργικές επιλογές πιο σινεφιλικές (για παράδειγμα μερικές λανθιμικού τύπου «ντιρεκτίβες» σε ηθοποιούς, ιδιαίτερα στην Bakalova).

Αυτό που πάντως μένει σαν επίγευση ύστερα και από τα αρκετά αντικλιμακτικά τελευταία λεπτά είναι ότι η πλοκή κυνηγάει τη νοητή ουρά της, που ίσως και να είναι κάτι εσκεμμένο δεδομένων των εξελίξεων που παρατηρούνται όσο αυτή προχωράει προς το φινάλε, όμως θα ήταν μεγαλύτερη «μαγκιά» αν μέσα από μια φαινομενική στασιμότητα υπήρχε μια πρόοδος σε κάποιες παραμέτρους, κυρίως σχετικά με τα πρόσωπα.

Με την αίγλη της οσκαρικής υποψηφιότητας πριν από κάποια χρόνια, είναι λογικό η Maria Bakalova να είναι το βαρύ ερμηνευτικό χαρτί του συνόλου και πράγματι αφοσιώνεται με συνέπεια στον ρόλο της, αν και θα μπορούσε να αποφύγει κάποιες υπερβολές ανά σημεία. Όμως η παρουσία που μένει ακόμη περισσότερο στον νου μετά το πέρας της θέασης ίσως να είναι η Margita Gosheva, συνδυάζοντας επιτυχημένα την ωριμότητα ενός ατόμου με αντιληπτική ικανότητα τέτοια που να μπορεί να προσφέρει αποτελεσματική συναισθηματική υποστήριξη και την ευαλωτότητα του ανθρώπου που έχει αναλάβει υπερβολικά πολλά βάρη.

Καταληκτικά, ο «Θρίαμβος» δεν είναι μια κινηματογραφική πρόταση που συγκεντρώνει αρκετές αρετές για να ξεχωρίσει θετικά. Και είναι κρίμα, γιατί στην τρέχουσα δεκαετία το σινεμά των Βαλκανίων έχει δώσει πολύ αξιόλογα δείγματα γραφής τα οποία «κουβαλάνε» και νοήματα που έχουν αυξημένη βαρύτητα στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία.