Snow White

Σύνοψη: Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα βασίλειο στην άκρη ενός μαγικού δάσους, που έσφυζε από ομορφιά και φως. Το βασίλειο κυβερνούσαν οι γονείς μιας κόρης που ονομαζόταν Χιονάτη. Μετά τον πρόωρο θάνατο της βασίλισσας, ο βασιλιάς ξαναπαντρεύεται, και παρόλο που η νέα μητριά της Χιονάτης είναι χαρισματική και όμορφη, έχει μια μοχθηρή καρδιά και μισεί τη θετή της κόρη.

Σύντομα, η κακιά βασίλισσα αναλαμβάνει την εξουσία του βασιλείου και αποκαλύπτει την ανελέητη της φύση. Όταν ο μαγικός της καθρέφτης αποκαλύπτει πως η Χιονάτη είναι η ομορφότερη σε όλη τη χώρα, η βασίλισσα εξοργίζεται και καταστρώνει ένα σχέδιο για να ξεφορτωθεί την πριγκίπισσα.

Άποψη: Ποιος θα περίμενε ότι μια ταινία της Disney για την Χιονάτη θα προκαλούσε τόσο μίσος και συζήτηση;

Στην αρχή σχολιάστηκε αρνητικά η επιλογή της νοτιαμερικανικής καταγωγής Ρέιτσελ Ζέγκλερ για τον ρόλο της Χιονάτης.

Στην συνέχεια η αδιανόητη για το 2025 επιλογή να μην βάλει σε live action ταινία ηθοποιούς-νάνους για τους ρόλους των επτά νάνων, αλλά να τους φτιάξει CGI, λες και είναι παράταιρα πλάσματα που δεν μπορούν να αποτυπωθούν πραγματικά.

Μετά, η πρωταγωνίστρια ψιλοέκραξε την παλιά εκδοχή του 1937, την πρώτη animation μεγάλου μήκους της Disney και τέλος με αφορμή την γενοκτονία στην Γάζα, η μεν Ζέγκλερ υποστήριξε την Παλαιστίνη και η Γκαντό, ούσα ισραηλινή και έχοντας υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό, το Ισραήλ.

Τι σχέση έχουν βέβαια όλα αυτά με την ταινία; Τα παραλειπόμενα είναι πιο ενδιαφέροντα από την ίδια  την ταινία, που για άλλη μια φορά η Disney στήνει ένα πανάκριβο και φαντασμαγορικό θέαμα χωρίς καμία ουσία, ένα αδιάφορο και στείρο live action remake μιας θρυλικής ταινίας, χωρίς αφενός να προτείνει κάτι διαφορετικό σε επίπεδο μηνύματος, αφετέρου χωρίς να επαναλαμβάνει την ίδια μαγεία και το ίδιο παραμυθένιο αποτέλεσμα της αρχικής εκδοχής.

Όσο προβληματική και αν έβρισκε την πρώτη ταινία η ηθοποιός, ως προς τους έμφυλους ρόλους και τα στερεότυπα, το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την νέα εκδοχή της που δεν διαφοροποιείται με τον παραμικρό τρόπο, αντιθέτως γίνεται πιο προβληματική με την υποτίμηση των νάνων ως οντότητες.

Δεν προβάλλει κάποια νέα άποψη, ή κάποια εστίαση σε έναν άλλο χαρακτήρα, ούτε κάποια πιο σκοτεινή εκδοχή, σαν το πρωτότυπο παραμύθι των αδελφών Γκριμ τον 19ο αιώνα. Απλώς κοπιάρει ανελέητα την αρχική πηγή, στερώντας το ενδιαφέρον σε όσους την έχουν δει ή έστω ξέρουν την ιστορία.

Η Ζέγκλερ και η Γκαντό κάνουν πολύ καλές προσπάθειες σε δύο εμβληματικές για την συλλογική παιδική συνείδηση ηρωίδες και εν τέλει πείθουν, παρότι μιλάμε για δύο ηθοποιούς με περιορισμένη υποκριτική γκάμα. Αυτό που δεν πείθει είναι τόσο φτιαχτό σκηνικό, χάνοντας κάτι από την νεραϊδόσκονη που κρύβεται πάντα πίσω από την χειροποίητη και πιο απλή δημιουργία. Άλλωστε, η αρετή βρίσκεται στην απλότητα και όχι στο έντονο και υπερβολικό φτιασίδωμα.