The last showgirl

Σύνοψη: Η Shelly, μια έμπειρη χορεύτρια, πρέπει να σχεδιάσει το μέλλον της, όταν η παράστασή της κατεβαίνει απότομα μετά από 30 χρόνια.

Ως μητέρα, προσπαθεί να αποκαταστήσει την αποξενωμένη σχέση με την κόρη της, η οποία συχνά έμπαινε σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την επαγγελματική της οικογένεια.

Άποψη: Θυμίζει κάπως τον «Παλαιστή» του Aronofsky η νέα ταινία της Gia Coppola, από μια διαφορετική σκοπιά βέβαια καθώς υπάρχουν κοινά σημεία στους δυο πρωταγωνιστές (σχετικά με την αναπόληση παλιότερων και καλύτερων εποχών, τα προσωπικά σφάλματα που τους έφεραν σε αποξένωση με τα ίδια τους τα παιδιά), αλλά όχι ταύτιση. Άλλωστε και τα επιμύθια των δύο δημιουργιών είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, με αυτό του «The Last Showgirl» να είναι σίγουρα πιο αισιόδοξο, παρά τη μελαγχολία του.

Ομολογουμένως, το σενάριο της Kate Gersten έχει αρκετά κλισέ και ακολουθεί σε γενικές γραμμές μια προβλέψιμη πορεία, ενώ είναι και αμήχανο ως προς το να βρει κάποιες λύσεις για καταστάσεις που δημιουργεί, διαθέτει όμως και μια συναισθηματική ειλικρίνεια, όπως και τρυφερότητα, που βάζει τον θεατή στη διαδικασία να παρακολουθήσει με ενδιαφέρον την πορεία της κεντρικής ηρωίδας μέσα στην ιστορία.

Η Coppola συνδυάζει μια ρεαλιστική και προσγειωμένη ματιά γύρω από τους χαρακτήρες της με μια φαντεζί, σχεδόν παραμυθένια αισθητική που συμβαδίζει με την επίπλαστη λάμψη της τοποθεσίας του Λας Βέγκας, δημιουργώντας μια αντίφαση αβανταδόρικη μεν αλλά και αρκετά γοητευτική.

Το ψυχολογικό βάθος φτάνει μέχρι ένα σημείο γιατί πρόθεση των συντελεστών είναι, αν όχι να αγαπήσουμε, τουλάχιστον να συμπαθήσουμε τα πρόσωπα που παρελαύνουν μπροστά από τον φακό, άρα και να μη γίνουν πολύ δυσάρεστα παρά τα όποια παραστρατήματά τους.

Η Pamela Anderson καταλαβαίνει πολύ καλά πως εδώ της προσφέρεται ένας ρόλος με μεγάλες δυνατότητες, και με αφοσίωση φέρνει εις πέρας μια ερμηνεία άκρως δοτική, φορτισμένη και συγκινητική ανά σημεία, ίσως τη σημαντικότερη της μέχρι τώρα καριέρας της.

Το ότι δεν βρέθηκε στην αντίστοιχη οσκαρική πεντάδα φέτος είναι μια συγκυριακή ατυχία λόγω μεγάλου ανταγωνισμού, ενδεχομένως και γιατί εκπροσωπεί ένα φιλμ μικρής εμβέλειας που από το ξεκίνημα της σεζόν δεν άνηκε στους βασικούς διεκδικητές για βραβεία. Αξιοπρόσεκτη όμως είναι και η Jamie Lee Curtis που κλέβει την παράσταση για τα λεπτά που εμφανίζεται στην οθόνη, εκπέμποντας ενέργεια αλλά και αυθεντικότητα που μοιάζει να έχει πραγματικά ξεπηδήσει από κάποιο ξεχασμένο diner στην Πόλη της Αμαρτίας.

Δύσκολα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι πρόκειται για σινεμά που ανακαλύπτει κάτι νέο ή που θα μείνει στα χρονικά, ωστόσο το «The Last Showgirl» δεν περνάει αδιάφορο, κυρίως λόγω μιας πρωταγωνίστριας που αποδίδει τα μέγιστα και της οπτικής που προσφέρει σε μια πλευρά της αμερικάνικης εμπειρίας που δεν είναι ιδιαίτερα ορατή από τα πιο μεγάλα στούντιο για λόγους πολιτισμικής επιρροής. Ειδικά η ανθρωπιά του έχει πολλές πιθανότητες να κάνει «γκελ» στους σινεφίλ που αναζητούν τέτοιου τύπου κινηματογραφικές εμπειρίες.