Berlinale 2025: To ΜΟVE IT γράφει για το Διαγωνιστικό - Μέρος 4o

H ομάδα του MOVE IT βρίσκεται στο Βερολίνο και ζει την 75η Βerlinale από την πρώτη ως την τελευταία ημέρα διεξαγωγής της.

ΣΧΕΤΙΚΑΑποχωρούν οι Διευθυντές της Berlinale

Ανάμεσα στις δεκάδες ταινίες που παρακολουθούμε συνολικά, είδαμε και σχεδόν όλα τα φιλμ του Επίσημου Διαγωνιστικού, μεταξύ συνεχόμενων προβολών, συνεντεύξεων τύπου και αποκλειστικών συνεντεύξεων. 

Εκτός από ορισμένες που θα διαβάσετε για αυτές αυτονομημένα με ξεχωριστά posts, τις υπόλοιπες θα σας τις παρουσιάζουμε ομαδοποιημένα: 

«Reflections in a Dead Diamond» των Ελέν Κατέ και Μπρουνό Φορζανί

Ο Τζον είναι 70 ετών και ζει σε ένα μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο στην Κυανή Ακτή. Ενδιαφέρεται από τη γυναίκα στο διπλανό δωμάτιο που του θυμίζει τα άγρια ​​χρόνια του στη Ριβιέρα τη δεκαετία του 1960, όταν ήταν ένας απαίσιος διεθνής κατάσκοπος σε έναν κόσμο γεμάτο κινδύνους και υποσχέσεις. Αλλά όταν η γυναίκα εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ο John κατακλύζεται από αναδρομές – ή ίσως φαντασιώσεις – του λαμπερού και γκροτέσκου παρελθόντος του, και των δελεαστικών γυναικών και των άθλιων κακοποιών που έζησαν και πέθαναν εκεί.

To δίδυμο των Βέλγων  σκηνοθετών Ελέν Κατέ και Μπρούνο Φορζανί συνεχίζουν να κάνουν σινεμά όσο ελάχιστοι σήμερα: όμορφο, ελκυστικό, γοητευτικό στο μάτι, άδειο στο περιεχόμενο.

Σε όποιον/α αρέσει κάτι τέτοιο να τρέξει, στους υπόλοιπους πραγματικά είναι χάσιμο χρόνου. Μια φαντασμαγόρικη αλλά και εφετζίδικη μίξη αναφορών σε ιταλικό giallo, eurospy μπιμουβιές 60s & 70s, σε ένα αποτέλεσμα που αξξίζει τα όρια του εξωφρενικού και αν δεν σε ρουφήξει στο σύμπαν του, σε κουράζει πάρα πολύ γρήγορα

Μια avant-garde rip-off περιπλάνηση στην διαδρομή του κινηματογραφικού τζειμσμποντικού φάσματος, ξεθωριασμένο μετά από ώρες στον ήλιο και περασμένο με ταμπλέτες από οξύ και με μια r-rated ταμπέλα για όσα βασανιστικά υπόλειται η ανθρώπινη σάρκα, είναι μια τολμηρή επιλογή για ταινία του Διαγωνιστικού και εν τέλει ακατανόητη καθώς θα ταίριαζε μόνο σε μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα.

Η «πλοκή» δεν παρουσιάζει το παραμικρό ενδιαφέρον, η συνεχής χρονική εναλλαγή σε παρόν-παρελθόν κουράζει, με το μοντάζ να μην βοηθά καθόλου, ενά ντελιριακό αποχαυνωτικό επιδικτικό σινεμά αυτοϊκανοποίησης, με οπτική μεγαλοπρέπεια, αλλά σεναριακή κακομοιριά. Πέντε φιλμ σε ένα που παρά την καλλιτεχνική φαντασμαγορία, δύσκολα μπορεί να ελεγχθεί ο ρυθμός και η ουσία τους, με αποτέλεσμα τα 90 λεπτά να τα νιώθεις πολύ περισσότερα.

Δεν υπάρχει ουσιαστικό νόημα στο Reflection in a Dead Diamond, το οποίο είναι απλώς ένα ακόμη όχημα έκφρασης που επιτρέπει στους δημιουργούς του να μιμηθούν τις αγαπημένες τους ταινίες, αποδομώντας τις σε κατορθώματα υπερ-στυλιζαρισμένης αφαίρεσης, εντυπωσιακά μεν, από ένα σημείο και έπειτα, εντελώς κουραστικά. Προς τιμήν τους όμως, κάνουν ένα σινεμά δυσεύρετο, cult, πειραματικό, τολμώντας και αυτό δεν μπορείς και δεν πρέπει να το αγνοήσεις. Απόστολος Κίτσος (4/10)

Dreams (Sex, love), του Νταγκ Γιόχαν Χάουγερουντ

Μέσα σε ακριβώς έναν χρόνο, ο Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ έχει κυκλοφορήσει μια ενδιαφέρουσα τριλογία αυτοτελών ιστοριών υπό τον εύγλωττο τίτλο “Sex, Love, Dreams”. Ξεκινώντας πέρυσι τέτοια εποχή από το Panorama της Berlinale με το “Sex”, διεκδίκησε τον περασμένο Σεπτέμβρη τον Χρυσό Λέοντα με το “Love”, και τώρα επανέρχεται στο Βερολίνο, αυτή τη φορά στο Διαγωνιστικό, για να αφηγηθεί την σεξουαλική αφύπνιση μιας 17χρονης μαθήτριας, η οποία ερωτεύεται κεραυνοβόλα την καθηγήτρια των γαλλικών της.

Απόλυτα συνεπής στο μοτίβο της εξερεύνησης των ανθρώπινων ερωτικών σχέσεων και της περιπλοκότητάς τους, ο Χάουγκερουντ τοποθετεί εδώ ως βασικό μοχλό της δραματουργίας τα ίδια τα γραπτά της έφηβης Γιοχάνε, στα οποία περιγράφει – ισόποσα αποκαλυπτικά, αλλά και λυρικά – την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε εκείνη και την καθηγήτριά της.

Τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και ρεαλιστικής καταγραφής θολώνουν, κι έτσι ο Νορβηγός δημιουργός αποφεύγει επιδέξια το ζήτημα του κατά πόσο υπήρξε τελικά κάποιου είδους grooming από μέρους της καθηγήτριας, το οποίο συνυπήρχε με το σαρωτικό κι αδιαμφισβήτητο crush της Γιοχάνε προς το πρόσωπό της. Δίνει μεν ορισμένα hints για το τι θα μπορούσε να έχει συμβεί μεταξύ τους στα αλήθεια, διατηρεί ωστόσο μια σχετική αμφισημία στο χαρακτήρα της τελευταίας, ίσως γιατί το συνολικό ταξίδι της σταδιακής αυτοανακάλυψης της πρωταγωνίστριας έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την «ωμή» λεπτομέρεια των πραγματικών γεγονότων.

Διευρύνει, μάλιστα, κι άλλο τον καμβά, μιλώντας για το “κυνήγι του συνταρακτικού έρωτα” διαγενεακά, καθώς μητέρα και γιαγιά διαβάζουν το κείμενο της Γιοχάνε κι αρχίζουν να αναρωτιούνται πάνω στις δικές τους συναισθηματικές ελλείψεις, αλλά και πάνω στην ίδια την έννοια του λογοτεχνικού ταλέντου και του πώς αυτό μετασχηματίζει το πραγματικό βίωμα.Έτσι, αν και ίσως ανοίγεται σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, ο Χάουγκερουντ τελικά παραδίδει ένα φιλμ φρέσκο και πλούσιο, φιλόδοξα πολυθεματικό και διακριτικά αυτοσαρκαστικό. Νόρα Μαυρίδη (7/10).

Timestamp, της Κατερίνα Γκορνοστάι

Σύνοψη: Το να παραμείνουν ανοιχτά τα σχολεία στην Ουκρανία είναι μια προσπάθεια να σωθεί τουλάχιστον κάποια από την κανονική ζωή που είχαν οι άνθρωποι πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στις 24 Φεβρουαρίου 2022 (ή σε ορισμένες περιοχές ακόμη νωρίτερα, το 2014). Χωρίς να χρησιμοποιεί συνεντεύξεις, αφήγηση ή αναπαραστάσεις, το Timestamp παρέχει μια εικόνα για το πώς ο πόλεμος επηρεάζει την καθημερινή ζωή μαθητών και δασκάλων. Η ταινία χρησιμοποιεί μια δομή σαν μωσαϊκό για να εξερευνήσει πώς λειτουργεί ένα σχολείο αυτοπροσώπως και διαδικτυακά σε αυτούς τους τρομερούς καιρούς, τόσο στην πρώτη γραμμή όσο και πίσω από την πρώτη γραμμή, και πώς η καθημερινή ζωή είναι συνυφασμένη με τον συνεχή κίνδυνο.

Άποψη: Όπως ο Ρομπέρτο Μπενίνι στην Ζωή είναι Ωραία παρακολουθεί τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα από τα μάτια ενός παιδιού και με άξονα την χαρά και το παιχνίδι, η Ουκρανή Kateryna Gornostai γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ από τον Μάρτιο του 2023 έως τον Ιούνιο του 2024 μέσα σε σχολικές αίθουσες σε διάφορες πόλεις της Ουκρανίας, άλλες υπό καθεστώς πολέμου και κατεστραμμένες και άλλες ελεύθερες αλλά υπό διαρκή απειλή. Διακριτικά και χωρίς να επεμβαίνει με συνεντεύξεις ή σχόλια, βλέπουμε παιδιά διαφόρων ηλικιών από δημοτικό μέχρι λύκειο να παίζουν, να μαθαίνουν, να γιορτάζουν γενέθλια ή Χριστούγεννα, ενώ παράλληλα ακούγονται σειρήνες και κρύβονται στα καταφύγια.

Τέσσερα χρόνια μετά το Stop-Zemlia (2021) με το οποίο κέρδισε στο τμήμα Generation της Μπερλινάλε, επιστρέφει στο φεστιβάλ, αυτή την φορά στο διαγωνιστικό, με ένα ευαίσθητο και καλοπροαίρετο ντοκιμαντέρ, επαναλαμβανόμενο βέβαια που νιώθεις την διάρκεια του των δύο ωρών, αλλά που προσφέρει μια διαφορετική ματιά στον ρωσοουκρανικό πόλεμο από τον καθαρά πολιτικό και πολεμικό χαρακτήρα άλλων ντοκιμαντέρ.

Αγνά παιδιά που αγνοούν τι πραγματικά συμβαίνει ή για την ακρίβεια το μέγεθος της δυστυχίας και μεγαλύτερα παιδιά που πιάνουν όπλα και εκπαιδεύονται σε αυτά, όπως αντίστοιχα σε μια σκηνή του Stop-Zemlia, αν και εκεί στο πλαίσιο της μυθοπλασίας. Οι σκηνές με τα γεμάτα από παιδιά και γέλια σχολεία έρχονται σε μια δυσάρεστη αντιπαραβολή με κατεστραμμένα και βουβά σχολικά κτήρια, δηλώνοντας την σημασία που έχει η παρουσία των ανθρώπων και η απουσία που φανερώνει την παρουσία του πολέμου χωρίς ξεκάθαρη δήλωση. Παύλος Γκουγιάννος (5,5/10)

Tο 75ο Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 13-23 Φεβρουαρίου 2023.

To MOVE IT βρίσκεται στη γερμανική πρωτεύουσα για 15η χρονιά και θα σας μεταφέρει όλα όσα συμβούν