The monkey

Βασισμένο στο διήγημα του Στίβεν Κινγκ, σε παραγωγή Τζέιμς Γουάν, και σενάριο και σκηνοθεσία του Όσγκουντ Πέρκινς (Longlegs).

Από το μυαλό του Στίβεν Κινγκ έρχεται το The Monkey, μια ανατριχιαστική ιστορία υπερφυσικού τρόμου, που μετατρέπει την παιδική νοσταλγία σε εφιάλτη. Όταν τα δίδυμα αδέρφια βρίσκουν μια μυστηριώδη μαϊμού-παιχνίδι σε μια παλιά οικογενειακή σοφίτα, μια σειρά εξωφρενικών θανάτων διαλύει την οικογένειά τους. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, ο πίθηκος ξεκινά ένα νέο φονικό ξεφάντωμα αναγκάζοντας τα αποξενωμένα αδέρφια να αντιμετωπίσουν το καταραμένο παιχνίδι. Ο Theo James πρωταγωνιστεί ως ο άνδρας, του οποίου η ζωή παίρνει μια απροσδόκητη τροπή, καθώς το καταραμένο παιχνίδι παίρνει τον έλεγχο...

«Τουλάχιστον ο Osgood Perkins σταμάτησε να παίρνει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό του» μπορεί να ισχυριστεί κανείς παρακολουθώντας τη νέα του δουλειά, κάνοντας και τη σύγκριση με ό,τι έχει προηγηθεί από τον ίδιο σκηνοθετικά. Αλλά αυτό δεν αρκεί.

Γιατί και σαν αιματοβαμμένος χαβαλές, το «The Monkey» αρχικά διασκεδάζει αλλά όσο περνάει η ώρα όλο κι επαναλαμβάνεται, στο σημείο που ο θεατής παθαίνει «ανοσία» με την ευρηματικότητα των θανάτων που απεικονίζονται, ενώ και η γραμμή που ακολουθείται δεν είναι αμιγώς χιουμοριστική, καθώς κάνουν την εμφάνισή τους και πινελιές μελοδραματισμού εκεί που δεν χρειάζονταν, ίσως για να μην πέσει βαρύς ο υπερβολικός κυνισμός που επικρατεί στα περισσότερα λεπτά, ίσως και για να μην αποξενωθεί εντελώς ο σινεφίλ που βλέπει να ξετυλίγεται μπροστά του κάτι υπερβολικά «εξωγήινο» συγκριτικά με την αληθινή ζωή.

Στο ενδιάμεσο εντοπίζεται και λίγη σάτιρα απέναντι σε κάποιες εμμονές αμερικανικού τύπου, όπως η κουλτούρα της οπλοχρησίας και η λατρεία προς τα εγχειρίδια αυτοβοήθειας, η οποία δεν είναι δα και τρομερά διεισδυτική, προσφέρει όμως μερικές σεκάνς που ένα γελάκι το αποσπάνε, άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο.

Επίσης, όσο και αν ο Perkins προσπαθεί πάρα πολύ να αποκτήσει την ταμπέλα του auteur, η πραγματικότητα είναι πως η ματιά του κουβαλάει, ίσως και ασυνείδητα, υπερβολικά πολλά κλισέ ακόμη για να πει κάποιος χωρίς ενδοιασμό πως, ναι, όντως πρωτοτυπεί στον τρόμο και χαράζει νέα μονοπάτια. Και χαρακτήρες που παίρνουν αψυχολόγητα κακές αποφάσεις χρησιμοποιεί, και τη γνώριμα αμερικάνικη περιπετειώδη κορύφωση επιστρατεύει (κυριολεκτικά από το πουθενά, όταν εχουν τελειώσει οι ιδέες για το πώς θα μπορούσε να προχωρήσει η πλοκή), και «ξεπαστρεύει» ήρωες που εκπροσωπούν στερεότυπα μόνο για το χάχανο της στιγμής.

Αυτό που του αναγνωρίζεται αυτήν τη φορά είναι ότι δεν το παρακάνει με την αισθητική για να αποσπάσει τον έπαινο από τους κριτικούς. Το σύνολο είναι μεν οπτικά προσεγμένο, αλλά όχι καλλωπισμένο σε βαθμό αυτάρεσκο και με τρόπο κενό όπως το «Longlegs» για παράδειγμα. Δεν θα ήταν άδικο να διαπιστώσει κάποιος πως η όλη εικόνα φαίνεται να φέρει πιο έντονα την υπογραφή του παραγωγού James Wan παρά αυτήν του Perkins.

Παρότι σίγουρα δεν είναι ένα απρόσωπο προϊόν, το «The Monkey» δεν είναι αυτή η πρόταση στο είδος του που φαντάζει πως θα μνημονεύεται ιδιαίτερα μόλις τελειώσει τον κύκλο του από τις αίθουσες στο streaming. Οι φαν του σπλάτερ πιθανότατα θα μείνουν ικανοποιημένοι από το θέαμα, αλλά πέρα από την επιδερμική ευχαρίστηση κάποιων «παλαβιάρικων» φονικών δεν υπάρχουν πολλά ακόμη που να κρατούν το ενδιαφέρον πάνω στην οθόνη.