Find me falling

Σύνοψη: Ο Τζον Όλμαν, παγκοσμίου φήμης rock star που βλέπει την καριέρα του να παραπαίει, αποφασίζει να μετακομίσει στην Κύπρο και να απομονωθεί. Γρήγορα θα ανακαλύψει πως το νησί, που και παλιότερα είχε επισκεφθεί, του επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, μερικές σκληρές και μερικές ευχάριστες, και θα πρέπει να αποφασίσει για μία τελευταία φορά πώς θα τις χειριστεί.

Άποψη: Στο χείλος του γκρεμού ξεκινά η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Στελάνα Κληρής, μετά το “Committed”, όπου ο γοητευτικός Χάρι Κόνικ Τζούνιορ (“P.S I Love You”) βλέπει κάποιον να πέφτει/πηδά στο κενό.

Το concept “fall” και “jump” θα παίξει ρόλο στην μετέπειτα πορεία της ιστορίας καθώς οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να βρουν μία εξήγηση για τον έρωτα που περιπλέκει τις ζωές τους. Προφανώς, δεν πρόκειται για τρομερές φιλοσοφίες ζωής, απλώς η ταινία προσπαθεί να δώσει ένα νόημα στην απλοϊκή ιστορίας της.

Στα ωραία τοπία της Κύπρου, ο Τζον και η Σία θα ξαναβρεθούν μετά από χρόνια για να ανακαλύψουν πως ο παλιός τους έρωτας δεν έχει σβήσει.

Ωστόσο, η χλιαρή χημεία μεταξύ του Κόνικ Τζούνιορ και της Αγνής Σκοτ δεν δίνει την αίσθηση κανενός τρομερού συναισθήματος για το παρελθόν, πόσο μάλλον για το παρόν. Για το παλιό νταραβέρι τους ελάχιστα πράγματα μας γίνονται γνωστά, και όσο προχωρά η ιστορία τα ερωτηματικά όλο και πληθαίνουν. Το μηδαμινό background των χαρακτήρων δύσκολα μας καλεί να δεθούμε μαζί τους, ειδικά με τον Τζον, ο οποίος υποτίθεται είναι και μεγάλο αστέρι της μουσικής.

Χωρίς αυτό να αποτελεί έκπληξη, όσο προχωρά το “Find Me Falling” τόσο θυμίζει ρομαντική κωμωδία τύπου “My Life in Ruins” που εκτυλίσσεται υπό την ελληνική κουλτούρα με έντονο το στοιχείο της αντίθεσης των πολιτισμών.

Και στην προκειμένη περίπτωση, τα στοιχεία που απαρτίζουν την ταινία είναι τα ίδια κλισέ, οι ίδιοι γραφικοί χαρακτήρες (με αποκορύφωση αυτόν της γιαγιάς), το ίδιο χιούμορ και την ίδια στερεοτυπική συμπεριφορά των ντόπιων.

Το αποτέλεσμα είναι μία κουραστική επανάληψη αυτών που έχουμε ήδη δει, χωρίς πρωτοτυπία ή έστω πολύ καλή παραγωγή για να μας κάνει να την θυμόμαστε. Οι αδυναμίες και οι αστοχίες της υπερέχουν κατά πολύ από τα ελάχιστα δυνατά της σημεία, και εν τέλει αυτά είναι που μας μένουν ως επίγευση.