Longlegs

Η πράκτορας του FBI, Λι Χάρκερ, βρίσκεται υπεύθυνη μίας άλυτης υπόθεσης ένος κατά συρροή δολοφόνου που ενέχει και μυστικιστικά στοιχεία. Η Χάρκερ ανακαλύπτει μία προσωπική σχέση με τον δολοφόνο και θα πρέπει να τον σταματήσει πριν χτυπήσει ξανά.

Μιλώντας για την ταινία, ο σκηνοθέτης Οζ Πέρκινς την περιγράφει ως ένα mixtape ταινιών τρόμου. Σε αυτήν μπορεί να βρει κάποιος ό,τι περιμένει από μια ταινία του είδους: από ανατριχιαστικές κούκλες και δολοφονίες με τσεκούρια, μέχρι πράκτορες του FBI.

Προφανώς, η εμβληματική Σιωπή των Αμνών,την οποία ο Πέρκινς είδε στα εφηβικά του χρόνια και έκτοτε τον σημάδεψε, αποτέλεσε καθοριστική επιρροή στην ταινία. Ωστόσο, όπως αποκαλύπτει και η πρωταγωνίστρια της ταινίας, Μάικα Μονρό, επιρροές αντλήθηκαν και από λιγότερο αναμενόμενες ταινίες, όπως το Κορίτσι με το Τατουάζ.Η ηθοποιός εντοπίζει αρκετές ομοιότητες ανάμεσα στο ρόλο της και σε εκείνον της Ρούνεϊ Μάρα, με κυριότερη το γεγονός πως και οι δύο βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας και δεν γνωρίζουν ποια είναι η θέση τους στον κόσμο, πέρα από την επίλυση εγκλημάτων.

Ωστόσο, η περίπτωση της Χάρκερ είναι λίγο διαφορετική. Η ανεξήγητα αποτελεσματική τηςδιαίσθηση, την έχει αναδείξει σε μια από τις καλύτερες πράκτορες τουFBI, και γι’ αυτό τολόγο της ανατίθεται η μυστηριώδης υπόθεση του κατά συρροή δολοφόνουLonglegs, πουμένει άλυτη γιαχρόνια. Με το που εμπλέκεται στην υπόθεση, η παρουσία τουLonglegsαρχίζει να διαχέεται στην ατμόσφαιρα, δημιουργώντας ένα ανατριχιαστικό κλίμα πουπαραπέμπει σε εφιάλτη.

Πληθαίνουν οι ενδιαφέροντες ρόλοι και οι εξαιρετικές ερμηνείες (για τις ικανότητές του δεν είχαμε καμία αμφιβολία ποτέ) του Νίκολας Κέιτζ, την τελευταία τετραετία. Pig, Color out of space, The unbearable weight of massive talent, φυσικά το λίγο πιο παλιό Mandy, Dream scenario, αλλά και Willy’s wonderland, Renfield, θα πω εγώ. Εκεί όπου η πληθωρική ερμηνευτική του εξτραβαγκάνζα ανθίζει με έστω υποτυπώδη σενάρια που τον προσέχουν και αξιοποιούν το φοβερό ταλέντο του.

Από τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Οζ Πέρκινς, έχω δει μόνο το προ τετραετίας Gretel & Hansel που παρά τις τίμιες προσπάθειές του στην λατασκευή υποβλητικής ατμόσφαιρας, ποιοτικά δεν πήγε πουθενά.

Γιατί όλος αυτός ο μεγάλος πρόλογος για το κομμάτι που αφορά στο Longlegs? Διότι (σχεδόν) πάντα ο αγαπημένος (είμαστε σχεδόν γκρούπις) Νικόλας πάντα ομορφαίνει μια ταινία, της δίνει αλατοπίπερο.

Εδώ λοιπόν, ίσως είναι η πρώτη φορά που οι μούτες του (ειδικά στον μονόλογο προς το τέλος) και προφανώς η σκηνοθετική κατεύθυνση που έχει δοθεί προς αυτόν, δεν βοηθούν και τόσο να αγγίξει ο θεστής βαθιά τις ρίζες του κακού και να ποτιστει με τα ζόρια (ή και όχι) που τραβούν οι πρωταγωνιστές και τις εσωτερικές φωνές που κάνουν κουμάντο. Ίσως λάθος προσέγγιση στην σκηνοθετική οδηγία; ‘Ισως πιο over the top αντιμετώπιση από τον ίδιο τον Κέιτζ στους (αναπόφευκτους) αυτοσχεδιασμούς του; Πάντως δεν περίμενα ότι θα το γράψω αυτό ποτέ για τον Νικόλα, ο οποίος πάντως είναι ανατριιαστικός σε πολλά σημεία (από την ολιγόλεπτη συνολικά εμφάνισή του στο φιλμ), δεν είναι ότι είναι εντελώς φάουλ, έτσι;

Δεν βοηθάει επίσης και αυτό το μονίμως ναρκοληπτικό βλέμμα και κινησιολογία της Μάικα Μονρό που μάλλον ακυρώνει τα ερμηνευτικά της χαρίσματα, σε αντίθεση με την Aλίσια Γουίτ που υποδύεται την μητέρα της, η οποία είναι καταπληκτική.

Κατά τα λοιπά, ο Πέρκινς έχει μερικές πολύ ωραίες ιδέες στο πως θα στήσει και θα φωτίσει τις σκηνές του, δουλεύει άψογα το freeze frame, φτιάχνει ατμόσφαιρα ο τύπος, τό’χει. Σεναριακά δεν είναι εφάμιλλος: κλωθογυρίζει συνεχώς με ομόκεντρους κύκλους μια δαιμονική παρουσία και εξέλιξη του κακού, αλλά χωρίς προσανατολισμό και δίχως ουσιαστικές εξηγήσεις στο τέλος.

Ένα θρίλερ τρόμου που θέλει το κακό σου, κάποιες στιγμές φλερτάρει με την παρωδία, κατασκευασμένο για να δημιουργήσει hype που τελικά δεν δικαιολογεί 100%.