"Εric": Multitasking που αποπροσανατολίζει

O Βίνσεντ Άντερσον (Benedict Cumberbatch) είναι ένας χαοτικός, εγωπαθής μαριονετίστας και βασικός δημιουργός μιας επιτυχημένης παιδικής σειράς που θυμίζει Μάπετ Σόου, ονόματι “Good Day Sunshine”.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Τhe studio": Απολαυστική σάτιρα του χολλυγουντιανού οικοσυστήματος

Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα, που τσακώνεται έντονα με την γυναίκα του, ο εννιάχρονος γιος του Έντγκαρ (Ivan Morris Howe) εξαφανίζεται πηγαίνοντας στο σχολείο. Η έρευνα για τον εντοπισμό του ξεκινάει άμεσα, ενώ ο επιθεωρητής Μάικλ Λεντρόιτ (McKinley Belcher III) αναλαμβάνει προσωπικά την διαλεύκανση της υπόθεσης, παλεύοντας με προσωπικούς δαίμονες και επιδιώξεις.

Το “Eric” ξεκινά ως ένα δράμα μυστηρίου, αλλά η έντασή του ξεθυμαίνει γρήγορα.

Η εξαφάνιση του παιδιού αποτελεί μόνο την εκκίνηση της αφήγησης, που στην συνέχεια διακλαδώνεται και έρχεται να συμπεριλάβει μια ακατάσχετη πληθώρα θεματικών και στοιχείων.

Τα ενδοοικογενειακά προβλήματα, την απιστία, τα οικογενειακά τραύματα, τον εθισμό, την απώλεια, την ψυχολογική κατάρρευση. Τον ρατσισμό, την ομοφυλοφιλία, την ομοφοβία, την επιδημία του AIDS, το πρόβλημα της αστεγίας και την ακραία ψαλίδα ανάμεσα στις ζωές προνομιούχων και μη. Την πολιτική διαφθορά, την παιδική κακοποίηση και εκμετάλλευση, τα ναρκωτικά και όλες τις συστημικά διαρθρωμένες πληγές της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του ’80.

Αν αυτά σας ακούγονται πολλά, είναι επειδή είναι.

Μόνο αποπροσανατολιστικά λειτουργεί η τόσο σύνθετη θεματικά αφήγηση, αδυνατώντας να διαχειριστεί η ίδια το εύρος αυτών που αποφασίζει να συμπεριλάβει. Ούτε στις λεπτομέρειες είναι προσεκτική ούτε στην ευρύτερη απόδοση της ιστορίας, σαν να χάνει συνεχώς τον προσανατολισμό της.  

Έπειτα, αν στόχος των δημιουργών ήταν αυτός, η οποιαδήποτε αναπαράσταση μιας συγκεκριμένης χρονικά και τοπικά περιόδου μέσα σε 6 επεισόδια, θα έπρεπε να το διαχειριστούν διαφορετικά, συνυφαίνοντάς την ίσως με το μυστήριο της εξαφάνισης, ώστε να αναδείξει, να εμπλουτίσει, να εξελίξει την κεντρική αφήγηση και όχι να την καταβαραθρώσει.

Ο Benedict Cumberbatch είναι, ως συνήθως, πολύ καλός, η Gaby Hoffmann κάνει πολλά παραπάνω απ’ όσα της επιτρέπει το υλικό που της δίνεται, αλλά την παράταση κλέβει ο σιωπηλά κυριαρχικός McKinley Belcher III, ο χαρακτήρας του οποίου διαθέτει και την πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Η Lucy Forbes (“This Is Going to Hurt”, “The End of the F***ing World”) είναι ικανοποιητική στην σκηνοθεσία, αλλά δυστυχώς το σενάριο της Abi Morgan (“Shame”, “The Iron Lady”) χρειαζόταν πολλή περισσότερη φροντίδα. Ούτε μερικές στιγμές συγκινητικής ευκολίας ούτε o κυνικός ξάδερφος του Τζέιμς Π. Σάλιβαν από το “Μπαμπούλας Α.Ε.” με το όνομα Eric αρκούν για να σώσουν την κατάσταση, δυστυχώς.