"All the light we cannot see": Χαμένη ευκαιρία

Σύνοψη: Η υπόθεση διαδραματίζεται στο κατοχικό Σαιν Μαλό όπου η τυφλή Μαρί Λορ έχει μείνει μόνη της, χωρίς την οικογένειά της, στο σπίτι από όπου εκπέμπει μέσω ραδιοφώνου κωδικοποιημένα μηνύματα για την Αντίσταση. Ο Γερμανός ασυρματιστής Βέρνερ ενώ την έχει εντοπίσει προσπαθεί να την προστατεύσει από μακριά καθώς κάτι τους συνδέει από την παιδική τους ηλικία.

ΣΧΕΤΙΚΑ"The Residence": Καλογυρισμένο και έξυπνο whodunnit στην παράδοση της Άγκαθα Κρίστι

Παράλληλα, ένας υψηλόβαθμος Γερμανός στρατιωτικός προσπαθεί να βρει το πιο ακριβό διαμάντι της Γαλλίας.

Άποψη: Υπάρχουν μερικές σειρές που από την ανακοίνωση της κυκλοφορίας τους προκαλούν μία ανυπομονησία και έναν ενθουσιασμό. Το “All the Light We Cannot See”, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στην πλατφόρμα του Netflix, ήταν για μερικούς (και για εμάς) μία τέτοια σειρά καθώς το ομώνυμο βιβλίο του Άντονι Ντορ που κυκλοφόρησε πριν από εφτά χρόνια περίπου ήταν μία καλογραμμένη ιστορία τοποθετημένη κυρίως στην Γαλλία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ωστόσο, η τηλεοπτική του μεταφορά όχι μόνο δεν κατάφερε έστω να αγγίξει την συγκινητική ιστορία, αλλά την μεταχειρίστηκε με προχειρότητα, απογοητεύοντας βαθιά αυτούς που είχαν παθιαστεί με το βιβλίο.

Φυσικά, η σύγκριση ενός συγγραφικού έργου με το αντίστοιχο τηλεοπτικό/κινηματογραφικό δεν είναι ποτέ δίκαιη, αφού αυτόνομα και τα δύο έχουν τις δικές τους ιδιαιτερότητες και απαιτήσεις και δεν θα είχε νόημα να αναλωθούμε σε μία τέτοια συζήτηση.

Παρόλα αυτά, το “All the Light We Cannot See”, μία σειρά που αναπτύχθηκε από τον Στίβεν Νάιτ του “Peaky Blinders” είναι ένα ατελές συνονθύλευμα, ένα άψυχο διεκπεραιωτικό παζλ, που μάλλον στόχευε περισσότερο στο να εισπράξει την δημοτικότητα του βιβλίου παρά στο να πει μία συνεκτική ιστορία.

Τα flashbacks όσο και να θέλουν να βοηθήσουν στο να λύσουν απορίες και να στηρίξουν την υπόθεση, δεν μπορούν να το κάνουν ενώ η περίεργη επιλογή της παραγωγής να χωρέσει την ιστορία σε μόνο 4 επεισόδια κάνει τα πράγματα τουλάχιστον δύσκολα.

Η υπόθεση δεν απλώνεται κατάλληλα στον χρόνο που πρέπει με αποτέλεσμα να γίνονται όλα βιαστικά και βολικά για το σενάριο, όχι όμως για τον θεατή.

Ο θεατής είναι έρμαιο βεβιασμένων ερμηνειών, ακόμα και από τους Μαρκ Ράφαλο και Χιου Λόρι που τζάμπα πήγε το ταλέντο τους εκεί, και μερικών άβολων σκηνών όπου η επίκληση στο συναίσθημα σε ξεπερνάει.

Mας ενόχλησε επίσης το γεγονός πως τα σκηνικά μοιάζουν επαναλαμβανόμενα και στενάχωρα ενώ η παραγωγή δίνει την εντύπωση ότι είναι αρκετά μεγάλη.

Με λίγα λόγια, χαμένη πήγε η ευκαιρία τους. Την Μαρί Λορ δεν προλάβαμε να την συμπαθήσουμε, το ίδιο και τον Βέρνερ. Η ιστορία όχι μόνο δεν πρόλαβε να μας συγκινήσει, αλλά μας κούρασε κιόλας.

Ολική καταστροφή σε τέσσερα μόλις επεισόδια.