You are cordially invited

Σύνοψη: Ο Jim κανονίζει να παντρέψει την κόρη του και η Margot την αδερφή της. Μόνο που από ένα απρόσμενο λάθος οι δύο γάμοι κανονίζονται για την ίδια μέρα στην ίδια τοποθεσία. Με αυτά τα δεδομένα ξεκινούν οι προσπάθειες για λύσεις που θα επιτρέψουν να γίνουν και οι δύο γάμοι, αλλά τώρα είναι που αρχίζουν τα δύσκολα...

Άποψη: Ακόμη μια κωμωδία λοιπόν από αυτές που πριν από κάποια χρόνια θα έβγαιναν στο σινεμά και θα έκαναν αρκετούς να ισχυριστούν σε διάφορες παραλλαγές πως στο σπίτι θα την έβλεπαν πιο ευχάριστα από το να πληρώσουν εισιτήριο. Έχει και αρκετές τέτοιες στιγμές στο βιογραφικό του ως σκηνοθέτης ο Nicholas Stoller, οπότε η σχετική τεχνογνωσία υπάρχει…

Δεν πρόκειται λοιπόν για προϊόν «πρώτης γραμμής», άρα μάλλον λογική η κυκλοφορία αμέσως για streaming (αν και από τη στιγμή που μέχρι και αρκετά «διαμαντάκια» ακολουθούν αυτήν την οδό υποχωρεί κάπως η βάση αυτής της δικαιολογίας), αλλά ομολογουμένως τις αστείες του στιγμές τις έχει, ειδικά στο πρώτο μισό, και οι πρωταγωνιστές του παραδόξως δεν εκπέμπουν μια αίσθηση ρουτίνας παρότι σίγουρα έχουν επίγνωση του ότι δεν πάνε για να γράψουν κινηματογραφική ιστορία. Και ο Will Ferrell βάζει κάποιες πινελιές ωριμότητας στη γνωστή του μανιέρα λόγω γονεϊκής ιδιότητας του ρόλου του, και η Reese Witherspoon υιοθετεί ένα συχνά σαρκαστικό ύφος που κουβαλάει προσωπικότητα, δεν περνάει δηλαδή αδιάφορο.

Οι όποιες σατιρικές σπόντες που εντοπίζονται γύρω από μια ποικιλία θεμάτων, από τις σημερινές τάσεις σχετικά με την πολιτική ορθότητα μέχρι το προφίλ της Γενιάς Ζ και τον εθισμό σε κάθε τύπου οθόνη που πλήττει όλες τις ηλικίες, είναι απλά διακοσμητικά στοιχεία ανάμεσα στο στήσιμο διάφορων χιουμοριστικών καταστάσεων, άλλες χαριτωμένες, άλλες μάλλον χοντροκομμένες μέσα στην υπερβολή τους.

Ενώ και η πορεία που παίρνει η ιστορία προς το φινάλε σχετικά με κάποιους εκ των χαρακτήρων μοιάζει να μην προκύπτει φυσικά, υπερπηδώντας κάποια εμπόδια που σε πιο αληθοφανείς συνθήκες θα είχαν σαφώς μεγαλύτερο αντίκτυπο.

Η ψυχολογική σκιαγράφηση των ηρώων πάντως (όσο μπορεί κανείς να την αποκαλέσει έτσι τουλάχιστον) είναι ένα «κλικ» πιο φροντισμένη από αυτό που περιμένει ο εκάστοτε σινεφίλ από τον mainstream αμερικάνικο χαβαλέ, έστω και αν χρησιμοποιεί πολλά στερεοτυπικά σχήματα στη διαδρομή.

Γεγονός πάντως είναι ότι μετά το πέρας της θέασης, ελάχιστα πράγματα μένουν στη μνήμη από όσα προηγήθηκαν. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Τα μηνύματα περί οικογενειακής ενότητας πάση θυσία με τις απαραίτητες νότες συγκίνησης ως συνοδευτικό επισφραγίζουν και τη συντηρητική αντίληψη του σεναρίου (που επεκτείνεται και σε αρκετούς άλλους τομείς), αλλά δεδομένων των δημιουργικών προθέσεων η παρουσία τους δεν αποτελεί δα και καμιά έκπληξη.

Οι φαν του Ferrell ίσως και να απογοητευθούν που η καφρίλα εδώ δεν πιάνει τα ύψη άλλων στιγμών του στο παρελθόν, σε γενικές γραμμές όμως ο ίδιος έχει και πολύ χειρότερες προσθήκες στη φιλμογραφία του (δεν είναι τόσο μακριά χρονικά το ανεπανάληπτο «Βατερλώ» του «Σέρλοκ Χολμς & Δρ Γουάτσον»). Ο τελικός απολογισμός δεν είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτος.