Η σιωπή (1963)

Σύνοψη: Δυο αδελφές, η Έστερ και η Άννα, επιστρέφοντας μετά από ταξίδι στο πατρικό τους σπίτι, κάνουν μια προσωρινή στάση σ' ένα άγνωστο ξενοδοχείο, σε μια απροσδιόριστη χώρα. Κατά την παραμονή τους στο ξενοδοχείο θα αποκαλυφθεί το σιωπηρό τους αμφίδρομο μίσος, καθώς οι απόκρυφες επιθυμίες τους θα έρθουν στην επιφάνεια. Από τις πιο πρωτοποριακές δουλειές του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, το ψυχολογικό αυτό δράμα έχει κάποιες ερωτικές σκηνές που θεωρήθηκαν τολμηρές για την εποχή τους.

• Η ταινία «Η Σιωπή» διακρίθηκε το 1964 και απέσπασε 3 βραβεία Guldbagge: καλύτερης ερμηνείας (Ίνγκριντ Τούλιν), καλύτερης σκηνοθεσίας (Ίνγκμαρ Μπέργκμαν) και καλύτερης ταινίας.
• Η Σιωπή του Μπέργκμαν είναι ένα αίνιγμα. Δεν θα γνωρίσουμε ποτέ γιατί οι δύο αδελφές φεύγουν και πού πηγαίνουν. Δεν θα ξέρουμε γιατί διαμένουν σε μια άγνωστη πόλη, όπου δεν μιλιέται ούτε η γερμανική, ούτε η αγγλική, ούτε η γαλλική, ούτε η σουηδική γλώσσα και όπου οι περαστικοί δεν ανταλλάσσουν κουβέντα μεταξύ τους. Δεν θα ξέρουμε για ποια χώρα πρόκειται και γιατί υπάρχει πόλεμος. (…) Αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο σκηνοθέτης -όπως σχεδόν κανείς άλλος, είναι ίσως ο μοναδικός στον κόσμος- είχε να πει τόσα για την ανθρώπινη φύση όσα ο Ντοστογιέφσκι και ο Καμί… (Απόσπασμα από το κείμενο του Κριστόφ Κισλόφσκι για το "Αίνιγμα της Σιωπής" που αναφέρεται στη ταινία "Σιωπή "του Μπέργκμαν. Η ελληνική μετάφραση του κειμένου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Επενδυτής, 1999)
• Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν «Η σιωπή του Θεού. Το αρνητικό αποτύπωμα» και αυτή ακριβώς η θεϊκή σιωπή είναι που θα πέσει βαριά πάνω στις ατελείς και απελπισμένες ανθρώπινες υπάρξεις της ταινίας με αποτέλεσμα να χαθεί η επικοινωνία και να κυριαρχούν μέσα τους το μίσος και η ζήλια.
• Ο ίδιος ο σκηνοθέτης είπε για την ταινία του: «Η αρχική μου ιδέα ήταν να κάνω μια ταινία που να υπακούει περισσότερο στους νόμους της μουσικής, παρά της δραματουργίας. Μια ταινία που να ενεργεί ρυθμικά. Τοποθετώντας όλα τα κομμάτια στη σωστή σειρά, σκέφτηκα περισσότερο από ποτέ με μουσικούς όρους