The outrun

Πρεμιέρα στην Ελλάδα σε VOD.

Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για τον εθισμό, τη μοναξιά, τη συμφιλίωση με τον εαυτό και το παρελθόν του. Πόσο μάλλον να μιλήσεις για όλα αυτά αποφεύγοντας τα κλισέ, τις χιλιοιδωμένες σκηνές, τους προβλέψιμους διαλόγους. Η Nora Fingscheidt, με τη βοήθεια της Saoirse Ronan που πρωταγωνιστεί, και των Daisy Lewis και Amy Lipton που συνυπογράφουν με την ίδια το σενάριο (βασισμένο στα απομνημονεύματα της δεύτερης), επιχειρεί, συνεπώς, να κάνει μια δύσκολη ταινία.

Το Outrun αφηγείται την ιστορία της Rona, μίας 29χρονης γεννημένης στα σκωτσέζικα νησιά Orkney, η οποία διακόπτει τις σπουδές της στο Λονδίνο και επιστρέφει στη γενέτειρα της, προσπαθώντας να διαχειριστεί τον εθισμό της στο αλκοόλ και τις αναπόφευκτες συνέπειές του. Δεν μας βρίσκει καμία έκπληξη με τη συγκλονιστική ερμηνεία της Saoirse, που έχει δείξει τις δυνατότητές της εδώ και χρόνια, ήδη με την εμφάνισή της το 2007 στο Atonement. Καμία έκπληξη δεν μας βρίσκει και με τα υποβλητικά και άγρια τοπία της Σκωτίας, που λειτουργούν ευρηματικά ως προβολές του ψυχισμού της πρωταγωνίστριας, ακολουθώντας τη συναισθηματική απογύμνωση και τη μοναξιά της.

Η έκπληξη έρχεται με τη διάρθρωση του φιλμ – ή, ίσως πιο σωστά, με τη μη διάρθρωσή του.

Διηγήσεις των μύθων της Σκωτίας (και εμβόλιμα animated πλάνα) εναλλάσσονται με φλας μπακ από το παρελθόν της Rona, αποκαλύπτοντας το μέγεθος του εθισμού της, ενώ παράλληλα ξετυλίγουν το νήμα της σχέσης της με τον τρυφερό και υποστηρικτικό Daynin (ένας πολύ καλός Paapa Essiedu), καθώς όλα τα παραπάνω μπλέκονται με το παρόν και τον αγώνα της Rona να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της, τη νέα της κατάσταση και τη δυσλειτουργική της οικογένεια.

Έως ένα βαθμό η τεχνική αυτή λειτουργεί, αφού αφενός εντείνει το ψυχολογικό και πνευματικό χάος της Rona, αφετέρου μας επιτρέπει να αισθανθούμε καλύτερα όλη την αβεβαιότητα και την έλλειψη σταθερότητας που η ίδια βιώνει.

Τείνει, όμως, τελικά, να μας αποσυντονίζει και να δυσχεραίνει τη θέαση – δύο ώρες οριακά συνδεδεμένων μεταξύ τους πλάνων, με ελάχιστους χαρακτήρες και αμελητέα δράση, δεν είναι και εύκολο εγχείρημα, ούτε για τους δημιουργούς ούτε για τους θεατές.

Παρ' όλα αυτά, η ταινία κατορθώνει να μας αγγίξει και να μας μεταδώσει κάτι από την (ευτυχώς όχι ανυπέρβλητη) δυσκολία του εθισμού. Κατορθώνει, επίσης, να θίξει τα (πολύ) σημαντικά θέματα της ψυχικής υγείας, της θρησκείας ως βοήθεια και παρηγοριά, της σχέσης γονέων και παιδιού, και, κατά συνέπεια, της ανάγκης, της αλληλοεξάρτησης, της υποστήριξης και της αγάπης – με όρους ή χωρίς.

Στον δρόμο της Rona για επούλωση και ανεξαρτησία, ίσως βρει η καθεμιά και ο καθένας τον εαυτό της. Ίσως βρει, όπως κι η Rona, καλοσυνάτους ξένους που δείχνουν κατανόηση και συμπόνοια. Ίσως ανακαλύψει ότι, μια ζωή όπου -ακόμα κι αν δεν τους νικήσαμε- μπορούμε να συνυπάρξουμε με τους δαίμονές μας, είναι στο τέλος εφικτή.

Eρμίνα Δημητρίου