Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl

Σύνοψη: Ο εφευρέτης Γουάλας γνωρίζει τεράστια επιτυχία με τη νέα του πατέντα, ένα ρομπότ-νάνο που εκτελεί άψογα δουλειές του κήπου, την οποία κι εκμεταλλεύεται εμπορικά.

Ο πιστός του συνεργάτης, ο σκύλος Γκρόμιτ, βλέπει καχύποπτα το καινούριο επίτευγμα του Γουάλας, και πράγματι σύντομα θα έρθει η στιγμή που, για κακή τύχη όλων, οι φόβοι του θα επαληθευτούν...

Άποψη: Οι νέες περιπέτειες του αγαπημένου ντουέτου της Aardman είναι περισσότερο ευρηματικές και απολαυστικές από το «Γουάλας και Γκρόμιτ στον Τεράστιο Λαχανόκηπο» που προηγήθηκε αρκετά χρόνια πριν, με τη δράση να εντοπίζεται σε μεγαλύτερη συγκριτικά κλίμακα και να μην υπονομεύεται, αλλά να ενισχύεται από το κωμικό στοιχείο.

Η έντονη βρετανικότητα στο χιούμορ και την ιδιοσυγκρασία παραμένουν και «νοστιμεύουν» το σύνολο (σε μια συγκυρία όπου η αμερικάνικη επιρροή στο animation εξακολουθεί να έχει ένα μονοπώλιο όσον αφορά τη δύναμή της, με τη «μονοθεματική», έστω και με τις εξαιρέσεις της, Ιαπωνία από την άλλη πλευρά να μην «απειλεί» ουσιαστικά), και το γενικότερο πνεύμα των ταινιών της σειράς, μικρού και μεγάλου μήκους, με τις σινεφίλ αναφορές και το άφθονο σλάπστικ, διατηρείται ακέραιο.

Ίσως κάποια από τα αστεία να παραείναι παιδικά για ένα μεγαλύτερο σε ηλικία κοινό, όμως το φιλμ τις περισσότερες φορές φροντίζει να το συμπεριλάβει στο όλο «ταξίδι». Σ’ έναν βαθμό επίσης θα μπορούσαν να περιοριστούν κάποιες σεναριακές ευκολίες ή έστω να καλυφθούν λίγο καλύτερα με πιο έξυπνους τρόπους. Το «ισοζύγιο» όμως είναι αδιαμφισβήτητα θετικό.

Η φιλία ανάμεσα σε Γουάλας και Γκρόμιτ χαρίζει ουκ ολίγες τρυφερές στιγμές, ειδικά προς το φινάλε, που θα εκτιμήσουν ακόμη πιο πολύ όσοι έχουν σκυλάκια. Και οι «σφιχτοί» ρυθμοί αποτελούν μια εγγύηση πως σίγουρα ο θεατής δεν θα βαρεθεί ούτε θα νιώθει κάποια στιγμή πως η πλοκή «τσουλάει» αργά.

Η ευχάριστη έκπληξη έρχεται από το πεδίο των νοημάτων.

Η κεντρική ιδέα που προχωράει προς τα εμπρός την ιστορία στα χαρτιά φαντάζει μονόπλευρα τεχνοφοβική, από την άποψη ότι φαντάζει πως βλέπει μονάχα αρνητικά στη συνθήκη την οποία περιγράφει, ωστόσο η θέση που τελικά παίρνει το σενάριο απέναντι στο ζήτημα βρίσκεται περισσότερο σε ένα νοητό «κέντρο», αναγνωρίζοντας ότι η τεχνολογική πρόοδος μπορεί με μια κατάλληλη διαχείριση να οδηγήσει σε καλά αποτελέσματα, παρότι οπωσδήποτε πάντα καραδοκούν κίνδυνοι στη γωνία αν γίνουν βήματα προς τη λάθος κατεύθυνση. Ενδέχεται κάποιοι να πουν ότι όλα αυτά είναι πινελιές με δευτερεύουσα σημασία μπροστά στις αληθινές προτεραιότητες των συντελεστών, που είναι τα οπτικά γκαγκ και το πόσο γέλιο θα αποσπάσουν από τον εκάστοτε σινεφίλ, αλλά συμπληρώνουν και αυτές μια ευρύτερη εικόνα.

Καταληκτικά, με τις όποιες αδυναμίες που μπορεί να βρει κανείς, ενδέχεται να είναι η πιο εμπνευσμένη στιγμή του εν λόγω στούντιο εδώ και πάρα πολύ καιρό. Και είναι από τις ευτυχείς περιπτώσεις όπου οι υποσχέσεις για σίκουελ που αιωρούνται μέσα από συγκεκριμένες δημιουργικές αποφάσεις οδηγούν σε μια δικαιολογημένα θετική προσδοκία για το τι θα μπορούσε να προκύψει.