Shoshana

Σύνοψη: Τελ Αβίβ, 1938. Οι Βρετανοί, κατόπιν ψηφίσματος του Ο.Η.Ε., προσπαθούν να διατηρήσουν τις ισορροπίες μεταξύ αραβικού και εβραϊκού πληθυσμού, εν μέσω των ενεργειών σιωνιστικών παραστρατιωτικών οργανώσεων για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

Οι προσπάθειες των Βρετανών αστυνομικών Τομ Ουίλκιν και Τζέφρι Μόρτον να συλλάβουν τον σιωνιστή τρομοκράτη Αβραάμ Στερν διαπλέκονται με την ερωτική σχέση του πρώτου με τη Σοσάνα Μπορόχοβ, κόρη ενός εκ των πρωτεργατών του σοσιαλιστικού σιωνιστικού κινήματος.  

Άποψη: Ο βετεράνος σκηνοθέτης Μάικλ Ουίντερμποτομ μοιάζει να εμπνέεται από τις ιστορικές συγκυρίες όπου συμπατριώτες του βρέθηκαν ως παρατηρητές (ή και ενεργοί δράστες) σε φανατισμένες συγκρούσεις «γειτόνων». Σχεδόν 30 χρόνια πριν, θεματοποίησε τον Βοσνιακό Πόλεμο του 1992 στο Welcome to Sarajevo, βασιζόμενος στην πραγματική ιστορία του Βρετανού ανταποκριτή στη Βοσνία Μάικλ Νίκολσον, ενώ αυτή τη φορά στρέφει το φακό του στο παλαιστινιακό διασκευάζοντας την επίσης ιστορική σχέση μεταξύ Μπορόχοβ και Ουίλκιν.  

Κινούμενος στο διάκενο ανάμεσα στο πολιτικό θρίλερ και την ερωτική ιστορία, δημιουργεί ένα αγωνιώδες, παλλόμενο δείγμα του πρώτου, προσπαθώντας να μοιράσει ακριβοδίκαια την οπτική γωνία του φιλμ του στους δύο συντρόφους κι έτσι να ισορροπήσει ανάμεσα στην βρετανική αποικιοκρατική παρέμβαση από τη μία και τους – συχνά βίαιους – αγώνες των σιωνιστών του Τελ Αβίβ για συγκρότηση κράτους από την άλλη.

Το love story εμφανίζεται συγκριτικά πιο αδύναμο, η μεγάλη εικόνα ωστόσο μάλλον αποζημιώνει, αρνούμενη να ρομαντικοποιήσει την τρομοκρατία («απ’όπου κι αν προέρχεται») και παρουσιάζοντας με ιστορική ακρίβεια την πολυδιάσπαση του παραστρατιωτικού σιωνιστικού μετώπου, γεγονός που ανεβάζει αποτελεσματικά και τη δραματουργική ένταση.

Κανείς δεν είναι μονοσήμαντα «καλός» ή «κακός»: οι πάντες κινούνται σε έναν αμφιλεγόμενο καμβά αποχρώσεων αλλά και αντιφάσεων.

Το σιωνιστικό κίνημα δεν παρουσιάζεται ως μονόλιθος παρά ως άθροισμα ανθρώπων με διαφορετικές πολιτικές καταβολές και ποικίλες στάσεις απέναντι στον αραβικό πληθυσμό της περιοχής.

Κι αν κάποιος, στη διάρκεια της ταινίας, διατηρεί τις επιφυλάξεις του για την σχεδόν ολοκληρωτική απουσία του παλαιστινιακού pov (υποψιαζόμενος ενδεχομένως φιλοϊσραηλινή ματιά του σκηνοθέτη), το κοντράστ του voice over της Σοσάνα και της εικόνας στην τελική σκηνή σφραγίζει με πικρή ειρωνεία μια διαχρονική διαμάχη όπου, όπως μάθαμε από το The wire, "καμία πλευρά δεν κερδίζει, απλά η μία χάνει πιο αργά από την άλλη"...