Until dawn

Σύνοψη: Ένα χρόνο μετά τη μυστηριώδη εξαφάνιση της αδελφής της, Μέλανι, η Κλόβερ και οι φίλοι της πηγαίνουν στην απομακρυσμένη κοιλάδα όπου εξαφανίστηκε, αναζητώντας απαντήσεις.

Εξερευνώντας ένα εγκαταλελειμμένο κέντρο επισκεπτών, ένας μασκοφόρος αρχίζει να τους καταδιώκει και να τους δολοφονεί τον ένα μετά τον άλλο… μόνο για να ξυπνήσουν και να βρεθούν πάλι στην αρχή της ίδιας βραδιάς.

Άποψη: Η μόδα της μεταφοράς videogames του Playstation ή άλλων μέσων δεν λέει να κοπάσει μιας και οι παραγωγοί μυρίζονται εύκολα χρήματα.

Πρόσφατα είδαμε το παράδειγμα του Minecraft, μια ταινίες που τόσο κακή καιρό είχαμε να δούμε και όμως κοντεύει τα 800 εκατομμύρια δολάρια και έχει ήδη γίνει η δεύτερη πιο επιτυχημένη μεταφορά videogame μετά το animation Super Mario Bros. Επειδή έχουν ήδη το κοινό τους και δεν περιμένει κανείς και πολλά από αυτά, αρκεί να δουν τους αγαπημένους τους χαρακτήρες να ζωντανεύουν και την πλοκή στην οποία τόσες φορές έχουν βρεθεί να γίνεται ιστορία.

Το Until Dawn είναι ένα σχετικά καινούργιο παιχνίδι, δημιουργήθηκε το 2015 και είναι ένα παιχνίδι επιβίωσης.

Ο David F. Sandberg του Annabelle αλλά και των  Shazam πήρε την παράτολμη απόφαση με τους σεναριογράφους Blair Butler και Gary Dauberman (Annabelle, It) να μην μεταφέρουν το παιχνίδι αλλά να εμπνευστούν από αυτό, να φτιάξουν στην ουσία μια νέα ιστορία που διαδραματίζεται σε αυτόν τον κόσμο.

Θα φανεί πώς θα πάει στις εισπράξεις αλλά επειδή δεν πρόκειται για κανένα horror περιωπής ώστε να θέλει να το δει πολύς κόσμος, αν χάσει και τους θαυμαστές του videogame δύσκολα τα πράγματα.

Και μπορεί να στεκόμαστε περισσότερο στον οικονομικό αντίκτυπο της ταινίας αλλά φανταζόμαστε ότι για αυτό έγινε και η ταινία. Δεν προσθέτει άλλωστε κάτι ούτε στην μυθολογία του Until Dawn ούτε στην σεναριακή φαρέτρα των κινηματογραφικών ταινιών τρόμου.

Κάτι ανάμεσα σε Ready or Not, Truth or Dare, Happy Death Day και All Fun and Games. Παίζει με το ζήτημα του χρόνου, της λούπας με τους χαρακτήρες να ζουν και να ξαναζούν τις ίδιες στιγμές άρα και πολλαπλούς θανάτους προσπαθώντας να κατανοήσουν τι συμβαίνει. Παίζουν τα παιχνίδια που πρέπει να παίξουν προκειμένου να σωθούν, ενόσω οργανώνονται για το μετά.

Από πλευράς έντασης και ρυθμού αποζημιώνει μιας και κρατά τον σφυγμό του θεατή σε σταθερή ένταση. Ωστόσο, δεν εκπλήσσει εν τέλει.

 Ακολουθεί την πεπατημένη που λέει μπόλικα jump scares και ένας μασκοφόρος εκτελεστής = ταινία τρόμου. Θα έπρεπε όμως να είναι παραπάνω από αυτά.