Rob Peace

Σύνοψη: Το φιλμ αφηγείται την αληθινή ιστορία του Robert Peace, που όντας φοιτητής στο Γέιλ, αναγκάστηκε να καταφύγει στο εμπόριο μαριχουάνας για να μαζέψει τα αναγκαία χρήματα ώστε να βοηθήσει στην αποφυλάκιση του πατέρα του, καταδικασμένου για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε.

Άποψη: Είναι πολλά τα ζητήματα για την αφροαμερικάνικη κοινότητα που θίγονται μέσα από την αφήγηση που στήνει ο Chiwetel Ejiofor, από το πώς λειτουργούν όλοι αυτοί οι μηχανισμοί που κάνουν τον κύκλο της ανέχειας στα εκάστοτε γκέτο να διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά μέχρι την επιπρόσθετη σημασία που αποκτά η αριστεία και διαφέρει από την αντίστοιχη αντίληψη π.χ. των λευκών γύρω από αυτήν.

Είναι αλήθεια πως η ταινία δεν φτάνει σε συμπεράσματα που δεν έχουν διατυπωθεί ξανά στο παρελθόν στο σινεμά και με μεγαλύτερη διεισδυτικότητα, ενώ υπάρχουν και γωνίες που στρογγυλεύονται για τον μετριασμό ενός ενδεχόμενου σοκ και για να «μιλήσει» το τελικό αποτέλεσμα σε ένα ευρύτερο κοινό, όμως σε ανθρώπινο επίπεδο το δράμα που βρίσκεται στο επίκεντρο όντως κεντρίζει το ενδιαφέρον, ειδικά σε σχέση με τις πιο σύνθετες πλευρές του στο «γήπεδο» των διαπροσωπικών σχέσεων από τις οποίες προκύπτουν και οι συγκρούσεις.

Η σκηνοθεσία του Ejiofor είναι έντονα ηθοποιοκεντρική, με πολλά κοντινά, ξεκαθαρίζοντας εμμέσως πως κύριο μέλημά του δεν είναι τόσο μια αποστασιοποιημένη, κοινωνιολογικού τύπου ανάλυση, όσο και αν υπάρχει και αυτή η διάσταση, όσο το συναίσθημα, οι διακυμάνσεις των προσώπων μέσα από τα δρώμενα που καταγράφονται. Οι μαθημένοι στο σινεμά ενός Barry Jenkins από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων ετών όσον αφορά αντίστοιχες ιστορίες ίσως να επιθυμούσαν μια πιο καλλιτεχνίζουσα ματιά, αλλά η πιο προσγειωμένη προσέγγιση που ακολουθείται (με κάποιες λίγες εξαιρέσεις «υπέρβασης») προσθέτει πόντους στο πεδίο του ρεαλισμού και βοηθάει στο να διατηρείται ο όποιος μελοδραματισμός στο ελάχιστο.

Και αν ο Jay Will, ενώ φαίνεται ανά σημεία να έχει δυνατότητες, ίσως να χρειαζόταν λίγο δυναμισμό παραπάνω για να «κουβαλήσει» το σύνολο ως πρωταγωνιστής, ο ίδιος ο Ejiofor ως πατέρας του Rob παρέχει πραγματικά εξαιρετική υποστήριξη, χαρίζοντας και τις περισσότερες από τις πιο δυνατές στιγμές του φιλμ, ποτέ όμως με τρόπο τέτοιο που να καταχράζεται χρόνο εις βάρος άλλων ερμηνευτών που έχουν πιο κεντρικό ρόλο στην πλοκή.

Ο εξοικειωμένος κινηματογραφικά θεατής με την εν λόγω θεματολογία μάλλον δεν θα δει κάτι που θα του προκαλέσει ιδιαίτερη έκπληξη, αλλά εντοπίζονται αρκετά άλλα στοιχεία, ειδικά στον τομέα της συγκίνησης, που δίνουν μια αξία στο όλο «πακέτο».

Και το επιμύθιο στο οποίο φτάνει δια της πλαγίας οδού το σενάριο, το ότι για να προκύψει αισιοδοξία για μια μελλοντική πορεία πρέπει να υπάρξει και μέριμνα από όσους παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις ώστε οι ατομικές προσπάθειες να μην πέσουν στο κενό, σίγουρα ηχεί δυνατά σε μια συγκυρία δύσκολη για τις μη προνομιούχες κοινωνικές ομάδες, όχι μονάχα στις ΗΠΑ.