Ραγισμένες καρδιές

Σύνοψη: Μεγαλωμένος σε μια προβληματική γειτονιά, ο επαναστάτης έφηβος Clotaire ερωτεύεται τη συμμαθήτριά του Jackie, γοητευμένος από το ατρόμητο πνεύμα και την οξυδέρκειά της. Καθώς ο δυνατός πρώτος έρωτας ανθίζει ανάμεσα στους δυο τους, η ανεξέλεγκτη βία των συμμοριών τον παρασύρει σε ένα πολύ πιο σκοτεινό μονοπάτι και τελικά καταστρέφει όλα όσα έχουν χτίσει, όταν κατηγορείται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε.

Μετά από πολλά χρόνια χώρια, ζώντας διαμετρικά διαφορετικές ζωές, οι ερωτευμένοι εραστές ανακαλύπτουν ότι κάθε μονοπάτι που πήραν τους οδηγεί ξανά κοντά, αλλά θα θριαμβεύσει η αγάπη έναντι στην αναζήτηση του Clotaire για εκδίκηση;

Άποψη: Πραγματικά δεν περιγράφεται ο κινηματογραφικός αχταρμάς στον οποίο έχει οδηγηθεί εδώ ο Gilles Lellouche, γυρισμένος με τον τουπέ ενός κατά φαντασίαν αριστουργήματος.

Αυτό που προκύπτει είναι κυριολεκτικά σαν ο ίδιος να ρώτησε δέκα διαφορετικούς ανθρώπους για το ποια είναι τα συνήθη γνωρίσματα μιας καλής ταινίας και να τα «έραψε» όλα μαζί σ’ ένα φιλμικό τέρας του Φρανκενστάιν, δίνοντας ταυτόχρονα την αίσθηση πως αγνοεί έννοιες όπως η ενότητα ύφους, η πλοκή με συνοχή (πραγματικά χάνει κανείς το μέτρημα με το πόσα ανοιχτά μέτωπα ξεχνιούνται ύστερα από λίγο για να προχωρήσει το σενάριο προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση) και η αφηγηματική οικονομία.

Και τι δεν μπαίνει σε αυτήν τη συνταγή. Βάλε μια αναπαράσταση της δεκαετίας του 1980 που είναι σαν φαντασίωση σημερινού εφήβου για το πώς ήταν τότε. Βάλε και βιντεοκλιπίστικα μοντάζ (για να γεμίσουμε και χρόνο, αλλά μην το πεις). Βάλε και υπόκοσμο και τσιράκια να ματώνουν στο πρόσωπο όλα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Βάλε και αναλαμπές φακού, έτσι δεν έκανε και ο J.J. Abrams πριν καμιά δεκαριά χρονιά; Βάλε και τσιγάρο πολύ να μιλήσουμε στον θεατή με ντέρτια. Βάλε και θανάτους ανά δεκάλεπτο να μη σκρολάρει για πολλή ώρα ο πιτσιρικάς στο κινητό.

Και όλα αυτά για ένα από τα πιο εκνευριστικά ερωτικά ζευγάρια των τελευταίων ετών στο σινεμά, που ο Lellouche θέλει να πείσει πως είναι μεγαλύτερο και από τη ζωή την ίδια, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ρεμάλι του κοινού ποινικού δικαίου και μια τύπισσα που συμπεριφέρεται σε κάθε ηλικία σαν παιδί, μην μπορώντας να φιλτράρει σχεδόν τίποτα.

Για να λέγονται όλα πάντως, μπορεί κάποιος να παραδεχτεί το σύνολο ως κατασκευή (ίσως να μην είναι τυχαίο ότι στα τελευταία Σεζάρ το φιλμ δεν ήταν υποψήφιο ως καλύτερη ταινία, ήταν όμως για σκηνοθεσία). Ο Lellouche χτίζει μερικές πάρα πολύ φιλόδοξες σεκάνς, όλες τους αυτάρεσκες, σκηνοθετημένες όμως με ζήλο που πρέπει να αναγνωριστεί. Κρίμα που υπηρετούν μια σχεδόν κακή ιστορία, όταν δεν υπάρχουν απλά και μόνο για να εντυπωσιάσουν.

Παραφράζοντας ένα πιο αθυρόστομο γνωμικό, ο μπερές του auteur (ως πρόθεση το φωνάζει και η υποβολή στις Κάννες) θέλει και γερό κεφάλι. Καλός και ο προϋπολογισμός που σου επιτρέπει να εκπληρώσεις το όραμά σου, αλλά όταν αυτό είναι «φλου» θα είναι και το πρώτο πράγμα που θα φανεί, πολύ περισσότερο από τις λοιπές περικοκλάδες. Όσο αντιληπτό είναι το ότι οι «Ραγισμένες Καρδιές» αποτελούν ένα εγχείρημα για το οποίο νοιάζονται οι συντελεστές του, άλλο τόσο αντιληπτό είναι πως πρόκειται για καλλιτεχνική αποτυχία.