Hit Man

Ο Γκάρι Τζόνσον είναι ο πιο περιζήτητος επαγγελματίας δολοφόνος στη Νέα Ορλεάνη. Για τους πελάτες του, είναι σαν βγαλμένος από ταινία: ένας εκτελεστής. Αλλά αν τον πληρώσετε για να ξεφορτωθεί έναν σύζυγο ή ένα αφεντικό, καλύτερα να προσέχετε–γιατί δουλεύει για τους αστυνομικούς. Όταν σπάει το πρωτόκολλο για να βοηθήσει μια απελπισμένη γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από τον κακοποιητικό σύντροφό της, βρίσκει τον εαυτό του να γίνεται ένα από τα ψεύτικα πρόσωπα του, ερωτεύεται τη γυναίκα και φλερτάρει με την ιδέα να γίνει ο ίδιος εγκληματίας.

Το HIT MAN βασίζεται χαλαρά σε ένα άρθρο αληθινού εγκλήματος που διάβασα πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια στο Texas Monthly. Η ταινία επιχειρεί να πετύχει πολλές νότες -κωμωδία, νουάρ, θρίλερ,ψυχολογική μελέτη- ενώ εξετάζει κυρίως την έννοια της ταυτότητας και το πόσο σταθερές μπορεί να είναι ή όχι οι προσωπικότητες μας - Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ

O Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ έχει συχνά μερικές όμορφες κινηματογραφικές ιδέες, κάποιες άλλες φορές είναι άνισος, μέχρι και υπερεκτιμημένος: πολύ κόσμος πίνει νερό στο όνομά του για την τριλογία του "Before", όχι εμείς. 

Έχει πιάσει τον παλμό μιας ολόκληρης γενιάς (Slacker, Dazed and Confuzed), έχει ροκάρει (School of rock), έχει δείξει μια ευαίσθητη και συναισθηματική πλευρά χρησιμοποιώντας το animation το οποίο του πάει (Waking life, A scanner darkly, Apollo 10 1/2), γενικά η κινηματογραφική του γραφή χαρακτηρίζεται από μια τρυφερή και χιουμοριστική, ανάλαφρη και διορατική ματιά. 

Με το διασκεδαστικότατο "Hit Man", όπου θαρείς τίποτα απολύτως δεν περισσεύει (αλλά με ένα τέλος που δεν ανταμείβει την συνολική προσπάθεια), εντάσει την ειρωνία στην παλέτα του και παράλληλα σε τρομάει το γεγονός ότι βασίζεται σε αληθινή ιστορία..

Ο μετριοπαθής και με τακτοποιημένη και εντελώς ανιαρή ζωή, "40 ετών παρθένος"  καθηγητής Πανεπιστημίου λοιπόν, ο οποίος συνεργάζεαι με την αστυνομία στον ελεύθερο χρόνο του και μεταμορφώνεται σε πληρωμένο εκτελεστή για να παγιδεύσει όσους επιδιώκουν να προσλάβουν κάποιον για την βρώμικη δουλειά (φόνους) και αποσπώντας ρητή ομολογία, να τους στείλει στη φυλακή. Μέχρι που η γνωριμία του με μια γυναίκα που θέλει να φύγει από τον γάμο της (και παράλληλα του αρέσει πολύ), του ανακατεύει τη ζωή. 

Ένα απολαυστικό σε αρκετά σημεία του νεονουάρ (που στη βάση του είναι τελικά μια αισθηματική κομεντί) που βασίζεται μεν στις συμβάσεις του είδους, την ίδια στιγμή όμως τις κριτικάρει και τις αποδομεί με έναν έξυπνο και ευχάριστο τρόπο. Mια ταινία που μιλά για την αναζήτηση της προσωπικής σου ταυτότητας, αυτής όμως που σου ταιριάζει, αλλά και την ανάγκη να υιοθετήσεις ένα προσωπείο μακριά από το εγώ σου για να γίνεις αποδεκτός και να αναβαθμίσεις το κοινωνικό στάτους σου. 

Χαρισματικός ο Γκλεν Πάουελ (Top Gun Maverick, Anyone but you) στον συγκεκριμένο ρόλο, άψογη η χημεία του με την Άντρια Αρτζόνα (Morbius, Andor), διακοσμητικοί οι υπόλοιποι χαρακτήρες χωρίς όμως να ενοχλούν, ένα ευφυές και σαρκαστικό character study χωρίς ουσιαστική δράση, που όμως αγαπά τους χαρακτήρες του, ανάλφρο και όχι όσο σκοτεινό θα μπορούσε (και θα έπρεπε), με μάλλον τεμπέλικο τέλος, αλλά σκηνοθετημένο με φρεσκάδα, με μπόλιες κινηματογραφικές αναφορές, ότι πρέπει για θερινό.