Άγριες πληγές

Σύνοψη: Μια διαρκής αλλά εύθραυστη ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται στην Κίνα, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μέχρι σήμερα. Πιασμένοι ο ένας με τον άλλον, ο Κιαοκιαο και ο Μπιν απολάμβαναν όλα όσα είχε να προσφέρει η πόλη, τραγουδώντας και χορεύοντας. Μέχρι που μια μέρα, ο Μπιν Έφυγε χωρίς καμία ειδοποίηση.

Λίγο καιρό αργότερα, η Κιαοκιαο αποφασίζει να πάει ένα ταξίδι για να τον αναζητήσει.

Άποψη: Η ανάγκη (η δυσκολία γυρισμάτων εν μέσω της πανδημίας του COVID-19 στη χώρα του) έφερε τον Jia Zhangke στο σημείο να πειραματιστεί αναμειγνύοντας αρχειακό και νέο υλικό για έναν ενδιαφέροντα στοχασμό πάνω στο πέρασμα του χρόνου και στην Κίνα του 21ου αιώνα που, μέσα στις δύο πρώτες δεκαετίες του, άλλαξε από μερικές απόψεις κι έμεινε ίδια από κάποιες άλλες. Κάπου βέβαια οι προβληματισμοί επαναλαμβάνονται κάπως μονότονα, ενώ και μερικά ευρήματα είναι επιτηδευμένα σ’ έναν βαθμό, με πρώτο τη σιωπή της πρωταγωνίστριας.

Οι ενίοτε ακόμη και πανέμορφες, επικής εμβέλειας εικόνες που σκιαγραφούν τα βήματα προς τα εμπρός (ή και προς τα πίσω) μιας χώρας είναι το μεγάλο ατού του Zhangke, περνώντας ουσιαστικά σε μια ιστορική καταγραφή με οπτικά μέσα.

Οι μεταβολές στην τεχνολογία, οι τροποποιήσεις σε ζητήματα πολιτικής που ίσως έχουν μεγαλύτερη σημασία από αυτό που φαίνεται, παρότι δεν οδηγούν σε δραματικές ανατροπές (μια Κίνα που το 2001 «κλείνει το μάτι» προς τη Δύση με την είσοδο στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου για να περάσει πάλι στην «ψύχρα» το 2022, με δελτία ειδήσεων να κατακεραυνώνουν τις ΗΠΑ για τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίθηκαν στις προκλήσεις του COVID-19), τα μεγάλης έκτασης έργα που αναδιαμορφώνουν ολόκληρες περιοχές και αναγκάζουν σε μετεγκατάσταση τεράστια κομμάτια του πληθυσμού, το πώς μέχρι και οι λεπτομέρειες της αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε ανθρώπους τροποποιούνται σταδιακά (προσοχή στον ρόλο της μουσικής που είναι διαφορετικός από το πρώτο στο τρίτο μέρος του φιλμ), όλα αποτελούν μέρη ενός ευρύτερου νοητού χάρτη που περιγράφει αρκετά ζωηρά έναν τόπο γεμάτο αντιφάσεις, που γι’ αυτό ακριβώς είναι συναρπαστικός στην παρακολούθηση.

Η ίδια η ιστορία που βρίσκεται στο επίκεντρο της δραματουργίας διέπεται από μια ελλειπτικότητα που ενδέχεται να διχάσει το κοινό, να γοητεύσει μερικούς που θα μπουν στη διαδικασία να πάρουν όσο πιο πολλά μπορούν από τις πληροφορίες που δίνονται ευθέως ή υπονοούνται και να απωθήσει άλλους που θα ήθελαν κάτι παραπάνω για να «πιαστούν» συναισθηματικά από τους δύο πρωταγωνιστές, και όχι ένα ρομάντζο στο οποίο έχουν απλά τον ρόλο ενός αποστασιοποιημένου παρατηρητή.

Αν και το γεγονός πως το αρχειακό υλικό είναι συγκεκριμένο και δεν αλλάζει οδηγεί σε κάποιες προδιαγεγραμμένες μεταπτώσεις ανάμεσα στους ήρωες που από ψυχολογικής άποψης δεν μοιάζουν και τόσο συνεπείς.

Δεν θα ήταν ανακριβές να ισχυριστεί κανείς πως οι «Άγριες Πληγές» ίσως εμπίπτουν μέχρι και στην κατηγορία του φιλμικού δοκίμιου, αλλά θα λειτουργούσε καλύτερα αν «έδενε» πιο αποτελεσματικά τα ετερόκλητα μεταξύ τους κεφάλαια για να προέκυπτε κάτι με μεγαλύτερη ενότητα ύφους. Στα πλαίσια μιας διαφορετικής από τα συνηθισμένα κινηματογραφικής πρότασης κεντρίζει την προσοχή.