Τεντ Σαράντος: "Εγώ θα σώσω το Χόλιγουντ"

Ο Τεντ Σαράντος μάλλον δεν έχει καταλάβει και πολύ τι συμβαίνει στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Σίγουρα δεν ευθύνεται αποκλειστικά το Netflix για την κατάσταση που επικρατεί και θα ήταν κοντόφθαλμο να θεωρήσουμε πως ευθύνεται για τα πάντα. Μάλλον εκμεταλλεύτηκε την περιρρέουσα συνθήκη παρά την δημιούργησε. Ωστόσο, οι δηλώσεις του CEO της πλατφόρμας, Τεντ Σαράντος, προκαλούν και είναι εμπρηστικές λέγοντας πως «όχι, εμείς σώζουμε το Χόλιγουντ».

ΣΧΕΤΙΚΑ"Caught": Κλασική ισπανόφωνη σειρά μυστηρίου με δύο πρόσωπα

Ο Σαράντος περιέγραψε το Netflix ως μια εταιρεία βαθιά προσαρμοσμένη στις προτιμήσεις των θεατών, τονίζοντας τον στόχο της να προσφέρει περιεχόμενο όπως το θέλει το κοινό. Επιδεικνύοντας τη μείωση του ενδιαφέροντος για τις αίθουσες, έθεσε μια ρητορική ερώτηση: «Τι μας λένε οι καταναλωτές;» Η απάντησή του: «Θέλουν να βλέπουν ταινίες στο σπίτι».

Αν και αναγνώρισε την προσωπική του εκτίμηση για τους κινηματογράφους, ο Σαράντος πρότεινε ότι, για πολλούς, η παραδοσιακή εμπειρία του κινηματογράφου είναι ξεπερασμένη. «Πιστεύω ότι είναι μια ξεπερασμένη ιδέα, για τους περισσότερους ανθρώπους, όχι για όλους». Μάλλον ξεχνά ή αγνοεί πως οι ταινίες δημιουργούνται με τέτοιους τρόπους ακριβώς για να βλέπονται στην μεγάλη οθόνη που η εμπειρία είναι ολοκληρωτικά διαφορετική.

Το Netflix αποτελεί μια πραγματική και αυξανόμενη απειλή για τη κινηματογραφική εμπειρία — όχι επειδή πετυχαίνει, αλλά επειδή επαναπροσδιορίζει την επιτυχία με τρόπο που παραγκωνίζει εντελώς τις αίθουσες. Το μοντέλο της εταιρείας βασίζεται στην αμεσότητα: το περιεχόμενο μειώνεται παγκοσμίως, μαζικά, χωρίς να χρειάζεται εισιτήριο κινηματογράφου και μετακινήσεις. Αυτή η ευκολία, αν και αναμφισβήτητα ελκυστική για τους καταναλωτές, διαβρώνει το ίδιο το θεμέλιο της κινηματογραφικής εμπειρίας. Από την μία χρηματοδοτεί έργα γοήτρου και υποψηφίους βραβείων κάθε χρόνο, επιδιώκοντας να καλύψει τις απαιτήσεις επιλεξιμότητας για Όσκαρ, στη συνέχεια τα αφαιρεί από τους κινηματογράφους και τα θάβει στο αλγοριθμικό καρουζέλ του, κάπου ανάμεσα στο «Love Is Blind: Brazil» και «Too Hot to Handle: Glacier Edition».

Και ναι, όπως σημειώνει σε πρόσφατο άρθρο του και το World of Reel, οι κινηματογραφιστές είναι συνένοχοι. Ισχυροί σκηνοθέτες όπως η Gerwig με την Narnia που ετοιμάζει, το να πηδήξουν στο Netflix δεν είναι απλώς μια κίνηση καριέρας – είναι μια δήλωση, σκόπιμη ή μη, για την οποία η προβολή στις αίθουσες είναι ένα ζήτημα για το οποίο δεν αξίζει να παλέψεις. Σηματοδοτεί τόσο στα στούντιο όσο και στο κοινό ότι η μεγάλη οθόνη έχει χάσει τη λάμψη της. Λίγοι σκηνοθέτες το υπερασπίζονται με πάθος, οι περισσότεροι έχουν παραδοθεί στο χρήμα των πλατφορμών. Πλατφόρμες που για να έχουν περιεχόμενο με κύρος, πλάι στα σκουπίδια, είναι πρόθυμες να επενδύσουν πολλά χρήματα και μπόλικη καλλιτεχνική ελευθερία, κάτι που δεν κάνουν τα μεγάλα, παραδοσιακά στούντιο, τα οποία έχουν μεγαλύτερη ευθύνη από το Netflix για την κατάσταση που επικρατεί στο σύγχρονο κινηματογραφικό σκηνικό, μόνο που δεν φαίνονται πρόθυμα να κάνουν την δική τους αυτοκριτική.