"Τhe studio": Απολαυστική σάτιρα του χολλυγουντιανού οικοσυστήματος

Σύνοψη: Μετά την απρόσμενη απόλυση της βετεράνου εκτελεστικής διευθύντριας του ιστορικού χολιγουντιανού στούντιο Continental από τον νέο ιδιοκτήτη, ο Ματ Ρέμικ βρίσκεται ξαφνικά μετά από 20 χρόνια στο τιμόνι του εν λόγω στούντιο. Ο αρχικός του ενθουσιασμός σύντομα θα προσκρούσει στις πραγματικές απαιτήσεις αυτής της δουλειάς: κονιορτοποίηση των καλλιτεχνικών φιλοδοξιών των σκηνοθετών με στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους, επεμβάσεις – τελεσίγραφα πάνω στα director’s cuts, δημιουργία εμπορικών – κι όχι αναγκαστικά ποιοτικών – ταινιών.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Skeleton Crew": Kάπου μεταξύ Goonies και Star Wars

Άποψη: Ο Σεθ Ρόγκεν συν–σεναριογραφεί, συν–σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε μια απολαυστική meta σάτιρα του στουντιακού οικοσυστήματος του Χόλιγουντ, η οποία – ω, τι σύμπτωση – βρίσκει φιλόξενη στέγη στην πλατφόρμα του Apple TV.

Είναι γνωστό πως τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι σκηνοθέτες καταφεύγουν στις τηλεοπτικές πλατφόρμες για τη χρηματοδότηση και δημιουργία των ταινιών τους, αποκαρδιωμένοι από την έλλειψη τόλμης και τον παρεμβατισμό των μεγάλων στούντιο στη δημιουργική διαδικασία και το καλλιτεχνικό τους όραμα.

Ο Μάρτιν Σκορσέζε αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, με τα δύο τελευταία πολύωρα κινηματογραφικά του έπη να «υιοθετούνται» από Netflix και Apple αντίστοιχα, και μοιάζει σαν το πρώτο επεισόδιο της σειράς να μας εξηγεί (μέσα από ένα υπέροχο cameo του ίδιου του Σκορσέζε) τους λόγους πίσω από τις σχετικές αποφάσεις όλων των auteurs που διαβαίνουν το Ρουβίκωνα της μικρής οθόνης.

«We make movies here, not films», υπενθυμίζει εν είδει κάποιου καπιταλιστικού mantra ο ιδιοκτήτης του Continental (ένας, όπως πάντα, χαμαιλεοντικός Μπράιαν Κράνστον) στον νεόκοπο executive, καθιστώντας τον έναν ακόμη αναλώσιμο εταιρικό υπάλληλο, έτοιμο να αντικατασταθεί ανά πάσα στιγμή από κάποιον ικανότερο στο να φέρνει (δισ)εκατομμύρια στο στούντιο.

Κι αυτή η προτροπή διαπερνά οριζόντια το The studio, κάνοντάς μας (στα χνάρια του Succession) να βλέπουμε με συμπάθεια έναν εκατομμυριούχο διευθυντή που προσπαθεί να χωρέσει τη φυσική του σινεφιλία ανάμεσα στις άτεγκτες απαιτήσεις ενός νεοφιλελεύθερου μηχανισμού.

Πολύ περισσότερο βέβαια από τον χαρακτήρα του Σεθ Ρόγκεν «βασανίζονται» οι καλλιτέχνες που πατρονάρονται σε κάθε επεισόδιο από το στούντιο, τους οποίους απολαυστικά ενσαρκώνουν ονόματα όπως ο Στιβ Μπουσέμι, η Σάρα Πόλεϊ, η Γκρέτα Λι ή ο Ρον Χάουαρντ, παίζοντας τους εαυτούς τους σε μια ελαφρώς πιο τσαλακωμένη τους βερσιόν (κάτι σαν τα Νούμερα του Δεληβοριά με υπερπολλαπλάσιο μπάτζετ και απείρως καλύτερο μοντάζ).

Έτσι, παρότι φαινομενικά niche θεματικής, η σειρά χάρη στη νευρώδη σκηνοθεσία και το αυτοσαρκαστικό, ευρηματικό της σενάριο, βλέπεται εξίσου ευχάριστα, χωρίς ανάσα σχεδόν, από όλους.

Ταυτόχρονα, βέβαια, θα έπρεπε ίσως να μας προβληματίζει πως αυτό που επαινούμε ως μικρή όαση πρωτοτυπίας στο 2025 είναι στην πραγματικότητα μια new age και πιο εξωστρεφής μεταγραφή μιας ιδέας που για πρώτη φορά κινηματογραφήθηκε το 1963, με την γκονταρική Περιφρόνηση.

Κάτι που φυσικά δεν μειώνει στο ελάχιστο το The Studio, αλλά σίγουρα συνιστά έναν ευρύτερο δείκτη για τη «φρεσκάδα» του τρέχοντος κινηματογραφικού αιώνα.