Ο νέος Λεός Καράξ παραμένει τολμηρός και πρωτοποριακός

Αν και απομένουν λίγες ακόμα προβολές μέχρι την Τετάρτη, η τελετή λήξης ή απονομής βασικά βραβείων του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία την Κυριακή στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, με την μεταφυσική σχεδόν φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου να δίνει τον ρυθμό της εκδήλωσης.

ΣΧΕΤΙΚΑ13ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου: Τα βραβεία

Μεγάλος νικητής το Βιετ και Ναμ του βιετναμέζου σκηνοθέτη Τρουνγκ Μιν Κουί που κέρδισε το μεγάλο βραβείο με τον ίδιο να μιλάει με συστολή και άγνοια πώς δεχόμαστε ένα βραβείο, όπως ο ίδιος ομολόγησε, σε βίντεο που προβλήθηκε στην οθόνη μιας και βρισκόταν στην χώρα του, στην οποία η ταινία έχει απαγορευτεί.

Όλα τα βραβεία θα τα βρείτε εδώ

Μετά το τέλος της τελετής, ακολούθησε η προβολή της avant garde ταινίας μεσαίου μήκους του Λεός Καράξ, "Δεν είμαι εγώ", που έγινε για λογαριασμό του Κέντρου Πομπιντού στην Γαλλία.

Το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, ο αναρχικός δημιουργός κάνει μια τελείως αναρχική και πειραματική ταινία, παιδί του όψιμου Ζαν-Λυκ Γκοντάρ των Notre Musique, Film Socialism και The Image Book, των επαναστάσεων των λετριστών και καταστασιακών των 60s και φυσικά του σουρεαλισμού. Μια συρραφή εικόνων και τσιτάτων, από το σινεμά του ίδιου αλλά και από αρχειακό υλικό, που σπάει, ανανοηματοδοτείται και επεξεργάζεται ερασιτεχνικά, για να αναδείξει ζητήματα ομορφιάς, κινηματογράφησης, έμφυλων αναπαραστάσεων στον κινηματογράφο και κοινωνικοπολιτικής κριτικής που περισσότερο μοιάζει με πλάκα και παρωδία παρά με συντονισμένη επίθεση.

Δείχνει ακόμα νέος και τολμηρός, σαφώς πρωτοποριακός, επομένως ιδανικό κλείσιμο για το συγκεκριμένο φεστιβάλ, διασκεδαστικός αλλά και αδιάφορος στο να δημιουργήσει κάτι με συνοχή, ακούγοντας πιστά το δόγμα του μεγάλου Γκοντάρ ότι η ταινία έχει αρχή, μέση και τέλος αλλά όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά.

Μια ταινία επαναστατική σε έναν κόσμο χωρίς επανάσταση που αν ο Ουμπέρτο Έκο έλεγε για τον Μάη του 68, από το πνεύμα του οποίου μοιάζει βγαλμένη αυτή η ταινία, ότι είναι η «καλύτερη προσομοίωση επανάστασης», τότε το ημιαυτοβιογραφικό αλλά και καθόλου ταυτοχρόνως, C’ est pas Moi (Δεν είμαι εγώ) στο οποίο αναζητά τον εαυτό του, είναι μια εξαιρετική προσομοίωση κινηματογράφου.