Ezra (Standing Up)

Σύνοψη: Ο Max προσπαθεί να μεγαλώσει τον αυτιστικό γιο του, τον Ezra, ερχόμενος συχνά σε διαφωνία με την πρώην σύζυγό του, Jenna, για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν για το μέλλον του. Οι εντάσεις θα αυξηθούν ύστερα από ένα απρόσμενο γεγονός που θα φέρει τους πάντες αντιμέτωπους με τις ευθύνες τους.

Άποψη: Πιο ευγενές το θέμα δεν γίνεται στα χαρτιά, αλλά στην εκτέλεση υπάρχουν πολλά προβλήματα. Τα κακά μαντάτα ξεκινάνε όταν γίνεται σαφές πως το σενάριο επικεντρώνεται περισσότερο στον πατέρα της ιστορίας παρά στον γιο με αυτισμό, κάτι κατανοητό εν μέρει μιας και όσα γίνονται στην ταινία έχουν αντληθεί από αντίστοιχα βιώματα του σεναριογράφου, αλλά που ταυτόχρονα καθιστά «δεύτερο βιολί» τον χαρακτήρα που έχει τη μεγαλύτερη δραματουργική βαρύτητα.

Σχετικά με τον πρώτο εκ των δύο ηρώων, ο Tony Spiridakis (που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει σημαντικότερη ευθύνη για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα από τον σκηνοθέτη Tony Goldwyn, που απλά διεκπεραιώνει) είναι σαν να μην καταλαβαίνει ότι ναι μεν οι καλογραμμένοι ρόλοι έχουν ελαττώματα, αλλά πρέπει να έχουν και στοιχεία που να «τραβάνε» τον θεατή ώστε να θέλει να παρακολουθήσει την πορεία τους μέσα στην πλοκή, ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν σημεία ταύτισης ή όχι.

Και ειδικά από τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο πως ο πατέρας που υποδύεται ο Bobby Cannavale αντιμετωπίζεται με συμπάθεια από την πένα του Spiridakis, το όλο θέαμα γίνεται αμήχανο όταν εκείνος περνά σε πράξεις κατά τη διάρκεια του φιλμ για τις οποίες άλλοι γονείς μέχρι και θα χειροδικούσαν εναντίον του από αγανάκτηση, ενώ και η ίδια η διαδρομή του μέσα στα όσα εκτυλίσσονται δεν υποδηλώνει στην πραγματικότητα μια ωρίμανση, αλλά μια ναρκισσιστική επιβεβαίωση.

Και το ίδιο το θέμα του αυτισμού δεν αντιμετωπίζεται με τον δέοντα σεβασμό από τον Spiridakis, με ατάκες που μαρτυρούν με άσχημο τρόπο ότι μπορεί και να μη θεωρεί από τη δική του πλευρά τα άτομα που βρίσκονται στο φάσμα αυτό ως ισότιμα με τα άλλα, όχι από μια άμεσα ρατσιστική σκοπιά αλλά με μια αντίληψη ότι οι άνθρωποι αυτοί δύνανται να φτάσουν μέχρι ένα όριο όσον αφορά τα προσωπικά επιτεύγματα, κάτι που φυσικά είναι απόρροια του πώς είναι δομημένη η σύγχρονη κοινωνία, όχι της αξίας των δυνάμεών τους.

Μέσα σε όλα αυτά πάντως υπάρχουν παρουσίες στο καστ με θετική συνεισφορά, με πρώτο από όλους τον μικρό William A. Fitzgerald (ο οποίος είναι στο φάσμα του αυτισμού και στην πραγματική ζωή) που, πέραν του ότι είναι αδύνατον να μην τον συμπαθήσει κανείς, δίνει και στιβαρή δραματική υπόσταση στον ρόλο του παρότι δεν έχει προϋπηρεσία ως ηθοποιός. Ως κινηματογραφική μητέρα του, η Rose Byrne προσδίδει στο σύνολο γνήσιο συναίσθημα χωρίς υπερβολές, λειτουργώντας διορθωτικά ως προς αρκετές αδυναμίες του σεναριακού υλικού και αποδεικνύοντας για την ίδια ότι αποτελεί μια από τις πιο υποτιμημένες ενεργές καρατερίστες στο αμερικάνικο σινεμά αυτήν την περίοδο.

Μάλλον ως αποτυχία κρίνεται το τελικό προϊον, και μόνο σποραδικά «πιάνει» κάποιες από τις συχνότητες της εξαιρετικά ευαίσθητης συνθήκης που αποτυπώνει στο πανί. Ίσως να μπορεί να πιστωθεί στον Goldwyn ότι κρατάει έναν προσγειωμένο, «καθημερινό» τόνο όσον αφορά το ύφος χωρίς να το παρακάνει ως προς το να ζητιανεύει το κοινό για δάκρυα, αλλά και πάλι, υπάρχουν άλλα φάουλ που επιβαρύνουν την όλη εικόνα.