«Jesus Christ, Twitter!»

«JESUS CHRIST, TWITTER!»

Την Αλεξάνδρα Τζαβέλλα άνετα την χαρακτηρίζει κανείς σινεφίλ.
Που την χάνεις, που την βρίσκεις, μέσα στις σκοτεινές αίθουσες.
Το θέμα είναι ότι ακούει και τους γύρω της.
Δεν θά’θελες να είσαι ο διπλανός της.

Αφήσαμε πίσω τα στρωμένα τραπέζια και τα κόκκινα αυγά, μαζί και ένα γκρουπάκι αγνώστων -Easter crashers-, οι οποίοι όχι μόνο θεώρησαν ότι μπορούν να αυτοπροσκαλεστούν στο γιορτινό τραπέζι αλλά και ότι δεν χρειάζεται να συστηθούν σε κανέναν, ούτε καν να ευχηθούν στους οικοδεσπότες. Οι ευχές βέβαια, φαντάζομαι ότι και φέτος, δεν έλειψαν σε κανέναν. Έτσι ραντισμένες από ένα ακατάσχετο ευχολόγιο, η διπλανή μου κι εγώ βγάλαμε εισιτήριο για το «Neds» -ο τίτλος είναι αρχικά των λέξεων «Non Educated Deliquents», ελληνιστί αμόρφωτοι έφηβοι, teenagers δηλαδή που δεν έχουν καμία σχέση με την 13χρονη διπλανή μου.

Η ίδια, μπορεί να μην πηγαίνει στο καλύτερο ιδιωτικό της Αθήνας (σ.σ. μου είπε ότι δεν υπήρχε μαθηματικός στο σχολείο της στου Παπάγου, μέχρι τα Χριστούγεννα και γι’ αυτό οι μαθητές έκαναν κατάληψη) ξέρει όμως για παράδειγμα τι σημαίνει ο όρος short term memory, σε πείθει με επιχειρήματα γιατί οι Stones είναι καλύτεροι από τους Beatles, ξέρει ποιος ήταν υποψήφιος μαζί με τον Ομπάμα και παρακολουθεί με αγωνία μέσω twitter, τα τεκταινόμενα στην Λιβύη. Αναγνωρίζει στους ήρωες της ταινίας παιδιά της ηλικίας της που μεγαλώνουν σε διαλυμένες οικογένειες, με αδιάφορους και οπισθοδρομικούς και κομπλεξικούς δασκάλους. Η βίαιη ενηλικίωση του Τζον, του πρωταγωνιστή της ταινίας «Ασυμβίβαστη γενιά» (αυτός ο… πρωτότυπος τίτλος, τις τελευταίες δεκαετίες, έχει μπει καπέλο σε όποια ταινία αφορά σε (ενδο- ή εξω-) σχολική βία) ήταν για την ίδια ενδιαφέρουσα, «από ψυχολογικής αλλά και κοινωνικής πλευράς. Αυτά που είδαμε στην ταινία συνέβησαν το 1970 στη Σκωτία, όμως υπάρχουν και σήμερα, στην δική μας χώρα. Όσο οι άνθρωποι γίνονται πιο φτωχοί, σε κάποιες φτωχικές συνοικίες της Αθήνας, θα βλέπουμε παντού συμμορίες».

Φεύγοντας, συζητήσαμε αρκετή ώρα την τελευταία σκηνή, κατά την οποία ο πρωταγωνιστής μαζί με έναν συμμαθητή του, περνάνε χαλαροί ανάμεσα από μία αγέλη λιονταριών, στα οποία τους «πέταξαν» οι καθηγητές τους. «Η αγέλη μπορεί να συμβολίζει την συμμορία και ο σκηνοθέτης να θέλει να δείξει ότι πέρασαν μέσα από αυτή και παρέμειναν ζωντανοί. Το ίδιο όμως θα ίσχυε αν τα λιοντάρια είχαν κυνηγήσει τα δύο παιδιά και εκείνα είχαν σωθεί. Άρα αφού τα λιοντάρια έμειναν ακίνητα, ίσως θεώρησαν ότι τα δύο παιδιά είναι ‘’δικά τους’’, είναι κι εκείνα άγρια ζώα». «Ο Πήτερ Μoυλάν είναι ευφυής» μου είπε στο τέλος η Ιωάννα. Γέλασε πάρα πολύ στη σκηνή που το άγαλμα του Jesus Christ ζωντανεύει και παλεύει με τον μαστουρωμένο πρωταγωνιστή. «Θέλει να πει ότι είναι αντιμέτωπος με τον εαυτό του, ότι πιστεύει ότι δεν έχει πια σωτηρία. Αν το έβλεπε αυτό ο καθηγητής Θρησκευτικών μου θα έλεγε «Στην πυρά, στην πυρά».