Μαλδίβες

Ένας δάσκαλος μουσικής που ζει σε μία απομονωμένη ορεινή περιοχή με τον σκύλο του, ονειρεύεται να ξεφύγει από το κρύο, λαχταρώντας μία ζωή κάτω από τον καυτό ήλιο, δίπλα στη θάλασσα.

Όταν ο σκύλος του εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ο απόηχος ενός άλλου κόσμου, κατοικημένου από ανοίκεια πλάσματα αρχίζει να διεισδύει στην καθημερινότητά του.

Σημείωμα σκηνοθέτη
Οι ΜΑΛΔΙΒΕΣ είναι μια φολκ ιστορία υπαρξιακού τρόμου με ήρωα έναν άντρα που ζει απομονωμένος στο βουνό με μοναδικό του φίλο τον σκύλο του. Η ταινία είναι μια αλληγορία για τους φόβους μέσα μας, αυτούς που όσο αργούμε να αναγνωρίσουμε συνεχίζουν απλώς να γεννούν περισσότερους φόβους και να θολώνουν την κρίση μας. Γι'αυτό πολλές φορές οι άνθρωποι συνηθίζουν να φαντασιώνονται τη φυγή σαν λύση σε όλα τους τα προβλήματα. Ήθελα οι ΜΑΛΔΙΒΕΣ να είναι ένα υβρίδιο ρεαλισμού και φαντασίας, με πυρήνα όμως και των δυο την θεμελιώδη έννοια της ανθρώπινης τρυφερότητας και στοργής, εκφρασμένης με ειλικρίνεια και αποδοχή.

Θα μπορούσε να είναι μια μικρού μήκους φολκ ντραμεντι σαν σπουδή πάνω στην μοναξιά και μάλιστα spot on.

Δεν είναι. Και δεν σικαιολογεί σε καμία περίπτωση τα περίπου 80 λεπτά της διάρκειάς της, αυτή η γοητευτική στην αρχή παραξενιά που λοξοδρομεί στο πυκνό δάσος και χάνεται στην σκηνοθετική της ματαιοδοξία πως μπορεί μαζί να γίνει και folk horror. Και είναι είναι που δυστυχώς αποκτά μια αμήχανα τραγελαφική γεύση και το αποτύπωμά της σε αφήνει σαστισμένο. 

Δυστυχώς, ενώ στο πρώτο κομμάτι (μέχρι να εξαφανιστεί η σκυλίτσα του πρωταγωνιστεί), ο Μπόλντα δεν τα πάει άσχημα κατασκευάζοντας ένα γλυκόψυχρο πορτραίτο της ελληνικής επαρχιακής καθημερινότητας, από εκείνο το σημείο και έπειτα ολισθαίνει. 

Ο γλυκόπικρος συνασθηματισμός αντικαθίσταται από μια μελαγχολική αποξένωση του τσίπουρου, τα δε "τέρατα" (κορμοί δέντρων με λουλούδια αντί για κεφάλι) προκαλούν μάλλον κλαυσίγελο, αν και το πιάσαμε το υπονοούμενο ότι ο τρόμος πηγάζει από τη φύση (βασικός πυλώνας του folk horror genre, ας ρωτήσουμε και τον μάστορα Μπεν Ουίτλι επ'αυτού), αλλά εδώ δεν λειτουργεί ούτε στο ελάχιστο. Είναι σαν να σκηνοθέτησε δύο ταινίες διαφορετικές μεταξύ τους.