Στέργιος Πάσχος: "Η Λούλα είναι ένα τραπέζι με φίλους"

Ο Στέργιος Πάσχος γεννήθηκε στο Βελεστίνο, εγκατέλειψε τις αρχικές σπουδές του προτιμώντας να παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής και υποκριτικής στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε κινηματογράφο στο Metropolitan College, εργάστηκε ως δεύτερος βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία Μαχαιροβγάλτης του Γιάννη Οικονομίδη, ενώ ακολούθησαν επτά ταινίες μικρού μήκους, δουλεύοντας παράλληλα και ως σεναριογράφος σε ταινίες συναδέλφων. Πριν το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, Άφτερλωβ (με βραβεία σε Λοκάρνο, Θεσσαλονίκη και Μονς), είχε συμμετάσχει στο πρόγραμμα script&pitch του TorinoFilmLab, στο MFI Script Workshop, στο CineLink του Σαράγεβο, καθώς και στο FrameWork του TorinoFilmLab.

ΣΧΕΤΙΚΑΛούλα LeBlanc

Ακολούθησε «Ο τελευταίος ταξιτζής» που πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, κερδίζοντας το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, αλλά και της Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή Κώστα Κορωναίο.

Και πλέον, ήρθε η ώρα για την «Λούλα LeBlanc» (που είδαμε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), να κυκλοφορεί αποκλειστικά στον κινηματογράφο Cinobo Πατησίων, από την Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου.

Aπευθύναμε ορισμένες ερωτήσεις στον Έλληνα δημιουργό για τη νέα ταινία του, τις οποίες απάντησε με ευχαρίστηση:

Μετά την κρίση μέσης ηλικίας του "Τελευταίου Ταξιτζή", στρέφετε τον φακό στο "λίγο πριν την ενηλικίωση" και στο "λίγο πριν το θάνατο" συγχρόνως. Δείχνουν να σας γοητεύουν οι ιστορίες που προσδιορίζονται καταρχάς από την ηλικιακή φάση των πρωταγωνιστών τους. Είναι τελικά τόσο ισχυρό στοιχείο ταυτότητας η ηλικία ή απλά σας φαίνεται ένα ενδιαφέρον δραματουργικό εργαλείο;

Ό,τι είναι ενδιαφέρον στη δραματουργία είναι και ισχυρό στοιχείο ταυτότητας. Πέραν αυτού, δεν θεωρώ ότι η ηλικία είναι αυτό που προσδιορίζει τους ήρωες μου, αυτό που ίσως κάνει είναι ότι βοηθάει ώστε να ξεδιπλωθούν κάποιες πτυχές της προσωπικότητας τους.

Σε αντίθεση με τον "Ταξιτζή", αυτή τη φορά δεν εστιάζετε τόσο στην λεπτομερή σκιαγράφηση των ηρώων όσο στη δημιουργία μιας ορισμένης ατμόσφαιρας, ενός συγκεκριμένου vibe. Θα λέγατε ότι η Lula LeBlanc είναι το πρώτο mood piece της μεγάλου μήκους φιλμογραφίας σας;

Αν παρομοιάσουμε τις ταινίες με τα παϊδάκια θα μπορούσαμε να πούμε ότι στις περισσότερες ταινίες είναι σαν ο σκηνοθέτης να τρώει μια μπουκιά από ένα παϊδάκι, μετά να το πετάει και να δαγκώνει ένα καινούριο, να το πετάει κι αυτό και να πιάνει ένα άλλο κλπ. Αυτές είναι οι ταινίες πυκνής πλοκής όπου το ένα συμβάν διαδέχεται το άλλο κρατώντας συνεχώς τον θεατή σε μια εγρήγορση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει μετά. Πολλές φορές αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη είναι εντελώς ανόητα αλλά αυτό δεν έχει και πολλή σημασία καθώς η γρήγορη εναλλαγή των γεγονότων δεν αφήνει καμία κρίση στον θεατή για όσα συμβαίνουν – ο θεατής αδημονεί απλώς για την επόμενη εξέλιξη. Λίγο πολύ ότι μας συμβαίνει όταν κάνουμε scroll down στα  social. Μετά υπάρχουν οι ταινίες που πιάνουν ένα κομμάτι κρέας και το τρώνε αργά και μεθοδικά μέχρι να φτάσουν να γλείψουν – ίσως και να δαγκώσουν κάποιες φορές - το κόκκαλο.

Μ’ αυτά τα δύο άκρα του φάσματος υπόψιν θα έλεγα ότι η Λούλα είναι ένα τραπέζι με φίλους όπου μεγαλύτερη σημασία από τα παϊδάκια έχει το κρασί και όσα άρρητα λέγονται μεταξύ μας.

Το πάρτι των εφήβων και η μάζωξη των ηλικιωμένων θα μπορούσαν άνετα να είναι δύο ξεχωριστές ταινίες μεσαίου μήκους. Τι δηλώνει η συνύπαρξή τους σε μια ενιαία μεγάλου μήκους;

Μια πιο σύνθετη, αντιστικτική αφήγηση του όλου από αυτή που φέρει το κάθε μέρος ξεχωριστά.

Μοιάζουν να σας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι διάλογοι που διαμείβονται μέσα σε αυτοκίνητο, μεταξύ οδηγού και συνοδηγού. Τελικά, τις μεγάλες αλήθειες για μας ή/και για τη ζωή τις λέμε πίσω από ένα τιμόνι, στη διάρκεια μιας βραδινής κούρσας;

Πιστεύω πως τις μεγάλες αλήθειες τις παίρνουμε μαζί στον τάφο μας.

Τι ωραίο όμως να κινηματογραφείς αυτοκίνητα!

Πρόγραμμα προβολών εδώ