The accountant 2

Σύνοψη: Ο Κρίστιαν Γουλφ έχει ταλέντο στην επίλυση σύνθετων προβλημάτων. Όταν ένας παλιός του γνωστός δολοφονείται, αφήνοντας πίσω του ένα αινιγματικό μήνυμα να «βρουν τον Λογιστή», ο Γουλφ αναγκάζεται να αναλάβειτην υπόθεση.

Μόλις αντιληφθεί ότι η υπόθεση χρήζει ακραίων μέτρωνε πιστρατεύει τον αποξενωμένο αδελφό του και θανατηφόρο εκτελεστή, Μπραξ, για να τον βοηθήσει. Σε συνεργασία με τη Μέριμπεθ Μεντίνα, μεγαλοστέλεχος του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, αποκαλύπτουν μια θανάσιμη συνωμοσία και γίνονται στόχοι ενός αδίστακτου δικτύου δολοφόνων που θα κάνουν τα πάντα για να προφυλάξουντα μυστικά τους

Άποψη: Σε σχέση με τον προκάτοχό του, το εν λόγω σίκουελ έχει πιο πολλές δόσεις χιούμορ και μια τάση προς τον αυτοσαρκασμό, ενίοτε κάνοντας παύση και στην εξέλιξη της ίδιας της ιστορίας για πινελιές χαλάρωσης (πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή με το φλερτ στο μπαρ).

Η πρώτη ταινία διέθετε μια αρκετά άκαμπτη σοβαροφάνεια, αταίριαστη για τον χαρακτήρα ενός αναληθοφανούς φιλμ δράσης, όμως παρότι επιχειρείται μια μερική στροφή στο ύφος εδώ, το τελικό αποτέλεσμα είναι χειρότερο. Το στοιχείο της έκπληξης με τον ασυνήθιστο σε σχέση με τον μέσο όρο ήρωα του Affleck έχει πλέον ξεθυμάνει καθώς ο θεατής πλέον είναι εξοικειωμένος μαζί του, και αυτήν τη φορά μάλιστα είναι και πιο λειτουργικός από ποτέ, άρα λογικό είναι ότι τώρα δίνεται έμφαση σε άλλες πτυχές (η σχέση ανάμεσα στους χαρακτήρες των Affleck και Bernthal που προσφέρει κάτι σαν συναισθηματικό σκελετό, το «γαϊτανάκι» της πλοκής).

Και αυτό που προκύπτει είναι εξαιρετικά συνηθισμένο, όχι αρκετά συναρπαστικό για να κάνει τη μεγάλη διάρκεια να κυλήσει πιο εύκολα, με πολλά άσχημα κλισέ που θα έλεγε κάποιος ότι εν έτει 2025 θα είχαν ξεπεραστεί στο σινεμά (πάλι λατινοαμερικάνικα καρτέλ, πάλι η αυτοδικία ως «μαγκιά») και με μια κάπως ενοχλητική τάση για εξωφρενικές ανατροπές στο δεύτερο μισό με στόχο τον επιδερμικό εντυπωσιασμό. Για να μη γίνει εκτεταμένη αναφορά σε μια ροπή προς τον λαϊκισμό, στοχευμένη ειδικά για μια συγκεκριμένη μερίδα του αμερικάνικου κοινού (κοιτάξτε, τα πιτσιρίκια δουλεύουν καλύτερα τον υπολογιστή από έναν διδάκτορα πληροφορικής, μπορείτε να το κάνετε κι εσείς!).

Λόγω της φύσης του σεναρίου, δίνεται αρκετός χρόνος στον Jon Bernthal για να αναδειχθεί ως ισάξιος συμπρωταγωνιστής του Ben Affleck, κι επειδή ο χαρακτήρας του έχει μια εξόχως πληθωρική ιδιοσυγκρασία, ίσως η παρουσία του να είναι και η πλέον αξιομνημόνευτη μέσα στο καστ της ταινίας, αν και το βάθος ποτέ δεν φτάνει πέρα από το επίπεδο μιας κόμικ φιγούρας. Ο Affleck από την άλλη δείχνει να διασκεδάζει περισσότερο με τον συγκεκριμένο ρόλο σε σχέση με εννιά χρόνια πριν, αλλά για ακόμη μια φορά δείχνει ότι έχει σχετικά περιορισμένο ερμηνευτικό εύρος.

Οι φαν του ιδιότυπου brand name που προσπαθεί να χτίσει η σειρά του «Λογιστή» μάλλον θα μείνουν ικανοποιημένοι, ίσως και να καλωσορίσουν το ότι αυτή η νέα προσθήκη στο σύμπαν προσφέρει και κάπως πιο απενοχοποιημένη διασκέδαση. Αλλά γεγονός είναι ότι αν βάλει κανείς στη σειρά ορισμένους παράγοντες και τους αναλύσει, το σύνολο δεν στέκεται και πολύ γερά στα πόδια του. Βλέπεται με όχι πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και ξεχνιέται αρκετά γρήγορα.