23ο Φεστιβάλ Cyprus Film Days: Ταινίες και πάρτι στην Κύπρο

Το 23ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Cyprus Film Days, πολυαγαπημένο του νησιού, και για κάποιους οι καλύτερες μέρες του χρόνου, έκανε χθες τις τελευταίες του προβολές για φέτος στη Λευκωσία, και έριξε αυλαία στη Λεμεσό, με την ταινία Τόσο Κοντά, Τόσο Μακριά της Αλίκης Δανέζη Knutsen και την τελετή λήξης και βράβευσης στο θέατρο Ριάλτο.

Το Φεστιβάλ μας χάρισε και φέτος τρία πάρτι (τελετή έναρξης και λήξης στη Λεμεσό, και πάρτι-δρώμενο στο Ζήνα Πάλας στη Λευκωσία), πολλές ταινίες, ενδιαφέροντα masterclasses, και, φυσικά, την ευκαιρία για συνάντηση και συζήτηση με θέμα κάθε τι κινηματογραφικό. Βασικό στοιχείο της φετινής διοργάνωσης ήταν και το αφιέρωμα στον μεγάλο David Lynch, με την προβολή τριών ταινιών του: Wild at Heart, Blue Velvet, και Lost Highway (η ταινία που έκλεισε το φεστιβάλ στη Λευκωσία).

Η βάση του Φεστιβάλ ήταν και φέτος το θέατρο Ριάλτο στη Λεμεσό, με σχεδόν όλες τις ταινίες να προβάλλονται σε διαφορετικές μέρες και ώρες προβολής και στον κινηματογράφο Ζήνα Πάλας στη Λευκωσία (που για άγνωστους στο ευρύ κοινό λόγους παραμένει κλειστός όλη την υπόλοιπη χρονιά). Οι κινηματογραφόφιλοι με έδρα τη Λεμεσό και τις γύρω περιοχές πιθανόν να μην έχουν κανένα παράπονο, οι σινεφίλ στη Λευκωσία, όμως, αισθάνθηκαν φέτος ελαφρώς αδικημένοι.

Ο λόγος, οι “στριμωγμένες” προβολές, με τις ταινίες της κατηγορίας “Για παιδιά και νεαρά άτομα” να προβάλλονται στον multiplex κινηματογράφο K-Cineplex, και μάλιστα ταυτόχρονα με τις ταινίες του κυρίως προγράμματος στο Ζήνα. Αυτό, φυσικά, δεν είναι κάτι πρωτοφανές για μεγαλύτερα φεστιβάλ με πλουσιότερο πρόγραμμα και μεγαλύτερη διάρκεια, σε ένα μικρό, όμως, φεστιβάλ, όπως το Cyprus Film Days, όπου το κοινό έχει μόνο μία ευκαιρία να παρακολουθήσει την κάθε ταινία (οι περισσότερες από τις οποίες δεν θα πάρουν ευρύτερη διανομή στην Κύπρο), η ταυτόχρονη προβολή αξιόλογων ταινιών ήταν μια άστοχη απόφαση – που, αξίζει να τονιστεί, συνέβη μόνο στη Λευκωσία.

Στα θετικά της διοργάνωσης, οι εξαιρετικές ταινίες που έφτασαν στο νησί για ακόμα μία χρονιά, σε ένα κινηματογραφικό γεγονός που για πολλούς από τους κατοίκους λειτουργεί ως ένα παράθυρο στον κόσμο, με τη θέα να ποικίλει – άλλοτε όμορφη, άλλοτε τρομακτική, ενίοτε σοκαριστική, πάντα όμως άκρως ενδιαφέρουσα.

Από τις ταινίες που καταφέραμε να δούμε, ξεχωρίσαμε το πολυαναμενόμενο All we imagine as light (Payal Kapadia) για το οποίο τα λόγια είναι ίσως περιττά, το έντονο April (Dea Kulumbegashvili), ένα σκοτεινό, ζοφερό, ταξίδι στον κόσμο των εκτρώσεων, της γυναικείας αυτοδιάθεσης και του γυναικείου σώματος ως ανυπεράσπιστου έρμαιου στα χέρια κοινωνίας και επιστήμης, και το σπουδαίο Souleymane's Story (Boris Lojkine) που τεστάρει τα κοινωνικά αντανακλαστικά μας, μας φέρνει αντιμέτωπους με το σύστημα που στήσαμε, και εξιστορεί με κατανόηση αλλά και αντικειμενικότητα τις περιπέτειες ενός αιτητή ασύλου από την Γουινέα στους δρόμους του Παρισιού.

Αντίθετα, απογοητευτήκαμε ελαφρώς από το “μεγάλο όνομα” του φεστιβάλ, τον Luca Guadagnino με το Queer του, αλλά και από τον Κύπριο Κύρο Παπαβασιλείου και την πρώτη του κωμωδία, μια αυτοβιογραφική ταινία με τον υπέροχο τίτλο “Κάλτσα”, από την οποία μάλλον περιμέναμε περισσότερα απ' όσα μπορούσε να μας δώσει. Ακόμα κι έτσι, όμως, η Κάλτσα αποτυπώνει με εξαιρετική ακρίβεια την κυπριακή νοοτροπία, τον τρόπο ζωής, και, κάτι που πονάει πολλούς καλλιτέχνες στο νησί, τη θέση της Τέχνης στην Κύπρο και τον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας, αλλά και την ηθική, της ντόπιας καλλιτεχνικής κοινότητας.

Θερμά συγχαρητήρια θα πρέπει να δοθούν στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ για την πρωτοβουλία της να προβάλλει σε επιμέλεια της Ιουλίτας Τουμαζή και σε συνεργασία με το Tapper Film Club στη Λεμεσό και το Yalla Collective Space στη Λευκωσίατο πολύ σημαντικό project SOME STRINGS, μία συλλογική δουλειά από καταξιωμένους καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο, αφιερωμένη στην Παλαιστίνη.

Το γιατί, όμως, αυτή η πρωτοβουλία προβλήθηκε ελάχιστα από το ίδιο το Φεστιβάλ, σε βαθμό που δεν κατάφερε καν να μπει στην ίδια την ιστοσελίδα του μαζί με τις υπόλοιπες παράλληλες δράσεις, είναι κάτι που μόνο οι διοργανωτές ξέρουν.

Κλείνοντας, στον απόηχο μίας εβδομάδας γεμάτης προβολές, επαφής με ανθρώπους του χώρου, αλλά και φίλους και γνωστούς πιστών στο κινηματογραφικό ραντεβού μας κάθε χρόνο, ανυπομονούμε ήδη για το επόμενο – με την ελπίδα να μην απογοητευτούμε τόσο.

Eρμίνα Δημητρίου