Cold Souls

Όταν διαβάζει ένα σχετικό άρθρο εφημερίδας, αποφασίζει να αφαιρέσει την «βασανισμένη» ψυχή του και να δανειστεί μια άλλη, ενός Ρώσου ποιητή. Το παίξιμό του βελτιώνεται, αλλά η γυναίκα του αρχίζει να μην τον αναγνωρίζει. Όταν συνειδητοποιεί ότι δεν είναι ο εαυτός του, προσπαθεί να πάρει πίσω την ψυχή του, αλλά το πράγμα περιπλέκεται…
Όπως ακριβώς περιπλέκονται κάπως και οι προθέσεις της νεόκοπης σκηνοθέτιδας, η οποία χάνει μια μεγάλη ευκαιρία να πλάσει μια μεταφυσική ντραμεντί που θα πλησίαζε στα επίπεδα ενός «Synecdoche New York». Ας μη γίνομαι υπερβολικός, διότι η σεναριακή ικανότητα του Κάουφμαν δεν προσεγγίζεται, ωστόσο με φάρο την παρουσία του εξαιρετικού Τζιαμάτι που υποδύεται τον εαυτό του (!) –cool εύρημα- σε μια ημι-σουρεαλιστική σατιρική αυτό-ψυχανάλυση και έξυπνο άνω του μέσου όρου χιούμορ, καταφέρνει να ξεπεράσει τον μέσο όρο. Κάπου όμως εμφανίζεται στο παιχνίδι η Ρωσική μαφία που εξουσιάζει το εμπόριο ψυχών και ο ηθοποιός αναγκάζεται να πάει στην Αγία Πετρούπολη, με αποτέλεσμα να προκύψει ένα θριλερο-περιπετειώδες κλισέ υβρίδιο μέσα στην ταινία που μάλλον μας ξενερώνει (άσε που δεν εξυπηρετεί και κάτι στην οικονομία της ταινίας).
Κρίμα, διότι αν έλειπε αυτό, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια σκοτεινή, ημι-προβοκατόρικη ενδοσκόπηση με πολλές αρετές.