"Maestro" season 2: Προσεγμένο city guide με δυνατές ερμηνείες

Σύνοψη: Μετά το θάνατο του Χαράλαμπου, οι ήρωες προσπαθούν να συνέλθουν, να διαχειριστούν τα τραύματά τους και να συνεχίσουν τις ζωές τους.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Τhe studio": Απολαυστική σάτιρα του χολλυγουντιανού οικοσυστήματος

Τα πράγματα, ωστόσο, περιπλέκονται από την εμμονή ενός προσεχώς συνταξιοδοτούμενου αστυνομικού με την εξιχνίαση της υπόθεσης, με αποτέλεσμα οι ήδη εύθραυστες ισορροπίες να δοκιμάζονται κι άλλο.

Άποψη: Σε παράλληλη προβολή πια από Mega και Netflix, το Maestro (ξανα)φοράει τα καλά του και διαφημίζει τον ιλουστρασιόν του κόσμο ανά την υφήλιο: ατμοσφαιρικά μπαράκια, ρεστοράν ή ταβερνάκια σε Αθήνα και Παξούς, ρομαντικά παλαιοβιβλιοπωλεία – καφετέριες και καλαίσθητα gift shops στην Κέρκυρα.

Λίγο πολύ σα να αποφάσισε κάποιος να δημιουργήσει την τηλεοπτική εκδοχή της ενότητας  «City Guide» κάποιου ευυπόληπτου free press.

Αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς εξασφαλίζει μια ιδιαίτερα ευχάριστη οπτικά και φροντισμένη φωτογραφία, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις δουλειές του Παπακαλιάτη διαχρονικά. Τι γίνεται, όμως, όταν η ιστορία δε δείχνει να αναπτύσσεται με την ίδια φροντίδα;

Η δεύτερη σεζόν πατάει φρένο στη δράση, θεωρητικά για να εστιάσει στους χαρακτήρες και τις συνέπειες του φόνου στη ψυχική και κοινωνική τους ζωή αλλά, στην πραγματικότητα, η όποια ανάπτυξη χαρακτήρων είναι ελάχιστη. Ο τρόπος με τον οποίον παρουσιάζεται το πώς συνεχίζονται οι ζωές των ηρώων είναι μάλλον διεκπεραιωτικός, σα να παλεύει καθένας από αυτούς να βρει λίγο χώρο και χρόνο να σκιαγραφηθεί σωστά μέσα στο πολυπρόσωπο σύμπαν της σειράς.

Ενίοτε, μάλιστα, η εξέλιξη ενός χαρακτήρα όχι μόνο γίνεται διεκπεραιωτικά αλλά έρχεται και σε αντίφαση με παραδοχές του πρώτου κύκλου, όπως στην περίπτωση του Θάνου (Δημήτρης Κίτσος), ο οποίος μέσα σε ένα καλοκαίρι από φοιτητής Ιατρικής προήχθη σε γιατρό που κάνει χειρουργεία κι έχει 48ωρες εφημερίες.

Ταυτόχρονα, δε λείπουν και κάποιες γνώριμες  «παπακαλιάτειες» ευκολίες στο σενάριο, όπως το ότι πάντοτε ο αντίζηλος του πρωταγωνιστή – σεναριογράφου – σκηνοθέτη είναι άπιστος ή κακοποιητικός (ή και τα 2 μαζί) ή η υπερβολικά συχνή – και ομολογουμένως πασέ – καταφυγή στο voiceover ως αφηγηματικό εργαλείο.

Το τελικό αποτέλεσμα διασώζεται σε μεγάλο βαθμό από τις ερμηνείες, ιδιαίτερα των γυναικών του καστ, οι οποίες κλέβουν την παράσταση, ακόμη κι όταν επιστρατεύονται για ρόλους – διάττοντες αστέρες (π.χ. η Λένα Παπαληγούρα εμφανίζεται κυριολεκτικά για δυόμισι λεπτά) ή ρόλους που πολύ απλά θα μπορούσαν να είναι καλύτερα γραμμένοι, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τη σαρωτική Στεφανία Γουλιώτη.

Σε γενικές γραμμές, μια σεζόν με επιμελημένη μεν εικόνα και ήχο (highlight των 6 επεισοδίων με διαφορά το cover του Ορέστη Χαλκιά στο «Drew» των Goldfrapp) αλλά στο σύνολο μάλλον μέτρια.