Εδώ μιλάνε για λατρεία

Σύνοψη: Ποιητικοί, δραματικοί, αστείοι, παιδιά του MTV με φόντο την Κέρκυρα, οι Κόρε. Ύδρο. απασχόλησαν όσο λίγες μπάντες την ελληνική indie ποπ/ροκ σκηνή, εισπράττοντας λατρεία αλλά και χλευασμό. Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί την πορεία τους εστιάζοντας στα δύο βασικά μέλη, αλλά και στη σημασία τού να είναι κανείς ιδιαίτερος χωρίς να ντρέπεται γι’ αυτό.

Γνώμη: Όταν έμαθα ότι ετοιμαζόταν ένα ντοκιμαντέρ για τους Κόρε. Ύδρο μου φάνηκε σαν μια απολύτως φυσιολογική κίνηση. Μπάντες χαμηλών τόνων και υψηλής καλλιτεχνικής και συναισθηματικής αξίας, όπως το πάλαι ποτέ κερκυραϊκό σχήμα, αποτελούν πάντα εξαιρετική πρώτη ύλη για μουσικά ντοκιμαντέρ (γι’ αυτό μπορεί να σας πείσει εύκολα το “The Sparks Brothers” του Έντγκαρ Ράιτ για το αβανγκάρντ δίδυμο των Sparks).

Αυτές οι μπάντες ευνοούν επίσης μια πια intimate προσέγγιση, γι’ αυτό και τα ντοκιμαντέρ που τις αφορούν συνήθως φτιάχνονται από θαυμαστές / έμπειρους γνώστες της πορείας και της μυθολογίας τους.

Το “Εδώ μιλάνε για λατρεία”, η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του δημοσιογράφου Βύρωνα Κριτζά, είναι η ελληνική απάντηση στο υποείδος μουσικού ντοκιμαντέρ “από φαν για τους φανς” (ο όρος αποτελεί ξεκάθαρη επινόηση για τους σκοπούς του παρόντος άρθρου) και τα πετυχαίνει περίφημα σε πολλά επίπεδα.

Αρχικά, χαρτογραφεί την πορεία της μπάντας από τις απαρχές της, όταν τα μέλη της πρώτης σύνθεσης βρίσκονταν ακόμα στο σχολείο, μέχρι τη διάλυσή της το 2014.

Εξερευνεί τη συμβολή της Κέρκυρας, τόσο σε επίπεδο σκηνικού όσο και σε επίπεδο μουσικής παράδοσης, στην ουσία των Κόρε. Ύδρο. Δίνει τον λόγο σε εκλεκτούς θαυμαστές της μπάντας, οι οποίοι διαφέρουν ως προς τις καταβολές τους, με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται διαφορετικές πτυχές της επίδρασής τους και να μην εστιάζει το όλο εγχείρημα μόνο στην αξία ή την ποιότητα της συνεισφοράς τους στη μουσική.

Δίνει τον λόγο ακόμα και σ’ έναν Κόρε. Ύδρο hater, κάτι που πιστεύω ότι θα χαροποίησε ιδιαίτερα τον Παντελή Δημητριάδη, τον frontman τους, που παρουσιάζεται ως μια οντότητα που ακροβατεί ανάμεσα στον μεσσιανισμό και την τρολιά.

Κι ενώ τα κάνει όλα αυτά, με τρυφερότητα και έκδηλη αγάπη, ο Κριτζάς κάνει ταυτόχρονα κάτι που δεν αρμόζει απαραίτητα στο είδος του ντοκιμαντέρ: ενώ ρίχνει φως στην υπόθεση των Κόρε. Ύδρο καταφέρνει να διατηρήσει αυτή την αύρα μυστηρίου που πάντα τους τύλιγε.

Σαν να είναι κάτι ιερό, κάτι άξιο λατρείας. Και πώς να μην είναι, αφού η ιδιαίτερη αλχημεία της καλλιτεχνικής συνύπαρξης του Δημητριάδη με τον Αλέξανδρο Μακρή, το έτερο κομβικό μέλος των Κόρε. Ύδρο, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί με λόγια και εικόνες από το πλούσιο αρχειακό υλικό που είχε στη διάθεσή του ο Κριτζάς.

Είναι αυτή η αλχημεία που άλλοι λατρεύουν κι άλλοι λατρεύουν να μισούν. Και χαρακτηρίζει τα καλλιτεχνικά δίδυμα που άφησαν ιστορία και μετά επέλεξαν βίους χωριστούς.

Το “Εδώ μιλάνε για λατρεία” είναι το ενθύμιο αυτής της αλχημείας, η ιστορία μιας μπάντας που έφτιαξε «φτηνή» ποπ όπως καμία άλλη και το παράλληλο χρονικό μιας «ελίτ» που βρήκε στη μουσική, τους στίχους και τα αξέχαστα live τους κάτι που ήταν ό,τι πιο κοντινό σε αυτό που ονομάζουμε θρησκευτική εμπειρία.