2073

Σύνοψη : Τ0 2073 ο κόσμος κυβερνάται από δικτάτορες, νεοφιλελεύθερους και παμπλουτους επιχειρηματίες. Η δημοκρατία και η ελευθερία έχουν καταλυθεί. Μόνο που αυτό δεν είναι επιστημονική φαντασία, είναι το παρόν.

Άποψη : Μετά από ντοκιμαντέρ - πορτρέτα γνωστών προσωπικοτήτων, όπως η Έιμι Γουαινχάουζ, ο Ντιέγκο Μαραντόνα και πιο πρόσφατα ο Φέντερερ, ο Ασίφ Καπάντια καταπιάνεται με κάτι πολύ πιο πολιτικό και φλέγον, επηρεασμένος απο μια απο τις αγαπημένες του ταινίες, το La Jetee του Κρις Μαρκέρ, μια ταινία - πείραμα, μια ταινία - έργο τέχνης των 60s.

Κλιματική, οικονομική, πολιτική, κοινωνική, υγειονομική κρίση χωράνε σε μια ταινία;

Αυτός είναι ο άθλος που είχε να διαχειριστεί ο σκηνοθέτης και σε ένα μεγάλο βαθμό το πέτυχε. Βρισκόμαστε στο έτος 2073, 37 χρόνια μετά το έτος μηδεν της καταστροφής στην νέα πρωτεύουσα των ΗΠΑ, το νέο Σαν Φρανσίσκο με ηγέτιδα την Ιβάνκα Τραμπ, κόρη του Τραμπ.

Με έξυπνο, γρήγορο και λεπτοδουλεμένο μοντάζ, ώστε να μην φαίνονται οι “ραφές”, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα docudrama, μια ταινία υβρίδιο που συνδυάζει εικόνες από την πραγματικότητα, από το σήμερα, όπως οι πλημμύρες στην Βραζιλία με το άλογο στην στέγη, η πανδημία, η καταστροφή του Αμαζονίου, οι φωτιές στην Εύβοια με την κυρία που όλοι είδαμε στις ειδήσεις να φωνάζει, το νεκρό προσφυγόπουλο στις τουρκικές ακτές, αστυνομική καταστολή στις ΗΠΑ και φυσικά ο πόλεμος στην Γάζα είναι μόνο μερικά τεκμήρια ότι ζούμε σε μια δυστοπία.

Αυτό θέλει να καταδείξει και το ντοκιμαντέρ. Από την μια, τα τεκμήρια ενός κόσμου υπό διάλυση και απο την άλλη μια ταινία μυθοπλασίας με την εξαιρετική, όπως πάντα, Σαμάνθα Μόρτον, στον ρόλο μιας μουγκής γυναίκας που επέζησε από αυτό το παγκόσμιο “ολοκαύτωμα” και πλέον ζει σε έναν κόσμο βγαλμένο από κάποιο δυστοπικό sci fi, με drones να ελέγχουν τους πάντες σε μια διεθνή απολυταρχία.

Ευαίσθητο αν και μελοδραματικό, όπως μας συνηθίζει ο σκηνοθέτης, με μια αχρείαστη έντονη δραματική μουσική αγωνίας και υποβολής τρόμου, μιας και οι εικόνες είναι από μόνες τους ηχηρές, μας προειδοποιεί για ένα μέλλον, που αν ενεργήσουμε άμεσα, είναι προκαταβολικά χαμένο.

Έντονα πολιτικός, ο Καπάντια μιλά για την εξουσία, τόσο την πολιτική με τις αποφάσεις Τραμπ, του Kινέζου προέδρου ή του Ισραήλ για τον πόλεμο, όσο και την οικονομική, με την επιχειρηματική ελιτ των Μασκ, Ζούκερμπεργκ και Μπέζος μεταξύ άλλων να θέλουν επίσης να ελέγξουν σε έναν κόσμο απόκοσμης ανισότητας.

Όσο στο πρώτο μισό δουλεύει αυτή η μίξη ντοκιμαντέρ - sci fi μυθοπλασίας, άλλο τόσο εξανεμίζεται η σύνδεση όσο περνάει η ώρα με αποτέλεσμα να καταλήγουν δυο διαφορετικές ταινίες.

Όμως και οι δύο φωνάζουν το ίδιο σύνθημα : η δυστοπία είναι καθ’οδόν, ας κάνουμε κάτι.