"Sugar": Άψογο στυλιζάρισμα, πολλά κλισέ

Αν υπάρχει μία αρχετυπική, κλασική μορφή ενός νουάρ ιδιωτικού ντετέκτιβ, αυτή φαίνεται να αναγεννάται με τον πιο κλισέ τρόπο στο πρόσωπο του Τζον Σούγκαρ.

ΣΧΕΤΙΚΑSuncoast

Είναι μοναχικός, ζει σε ένα πολυτελές διαμέρισμα στο Λος Άντζελες, φοράει ακριβά κουστούμια και οδηγεί μια βίντατζ κάμπριο Corvette.

Μιλάει άπταιστα πολλές διαφορετικές γλώσσες και είναι ουσιαστικός σινεφίλ, διατηρώντας συνδρομή σε περιοδικά όπως το Sight & Sound και το Cahiers du Cinema.

Πίνει διαρκώς (παρ’ όλο που δεν μεθάει λόγω ενός θέματος στον μεταβολισμό) και αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, με το χέρι του να τρέμει και να παραλύει διαρκώς.

Δεν μιλάει για τις δυσκολίες του και αντ’ αυτού προτιμά να αναλαμβάνει τις πιο δύσκολες υποθέσεις για πλούσιους και ισχυρούς, όσο κι αν τον ζορίζουν συναισθηματικά.

Αν εδώ νομίζετε ότι τελειώνουν τα κλισέ, περιμένετε.

Η νέα υπόθεση που τον απασχολεί είναι η εξαφάνιση της νεαρής εγγονής ενός πάμπλουτου σκηνοθέτη, η οποία έχει χρόνιο θέμα με καταχρήσεις. Η μητέρα της έχει χαθεί σε μυστηριώδες αυτοκινητιστικό, ο πατέρας της αδιαφορεί, η μητριά της είναι καλή της φίλη, ο αδερφός της έχει κατηγορηθεί για σεξουαλική κακοποίηση. Οι προβληματικές οικογενειακές σχέσεις, τα σκάνδαλα και τα μυστικά είναι μόνο μερικές από τις πληροφορίες που καλείται να ανακαλύψει ο Σούγκαρ, ενώ και ο ίδιος αποτελεί ένα μυστήριο που ξεδιπλώνεται σταδιακά.

Στα 4 επεισόδια που έχουν προβληθεί μέχρι στιγμής, ο δημιουργός Mark Protosevich (“Oldboy”-2013, “I Am Legend”) προσπαθεί να αποτίσει φόρο τιμής στην νουάρ μυθοπλασία και στην γοητεία της. Υπάρχει η πρωτοπρόσωπη, μοιρολατρική αφήγηση του μυστηριώδους άνδρα πρωταγωνιστή, με την οποία μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις και τις αγωνίες του, και αυτή εναλλάσσεται διαρκώς με πλάνα και στιγμιότυπα από πληθώρα κλασικών νουάρ ταινιών, προσθέτοντας στο ύφος που θέλουν να διασφαλίσουν οι σκηνοθέτες Fernando Meirelles (“Constant Gardener”, “City of God”) και Adam Arkin (“The Offer”, “Get Shorty”).

Ωστόσο, η ατμόσφαιρα και τα ηχηρά ονόματα στην δημιουργία του “Sugar” δεν αρκούν για να καλύψουν την επιφανειακότητα του εγχειρήματος, που μοιάζει να φτιάχτηκε δίνοντας οδηγίες σε γνωστό AI πρόγραμμα παραγωγής κειμένου.

Δεν υπάρχει τίποτα εδώ που να μην έχουμε ξαναδεί και καλύτερα και κυρίως, τίποτα που να διατηρεί το ενδιαφέρον. Ούτε η υπόθεση της εξαφάνισης και οι διακλαδώσεις της ούτε οι χαρακτήρες και τα μυστικά τους μας προκαλούν και προσκαλούν για την συνέχεια, με τους αδέξιους διαλόγους και την κοφτή εναλλαγή πλάνων να ενισχύουν την ασυνάρτητη δομή αυτής της ιστορίας και τον συνεπακόλουθο αποπροσανατολισμό μας. Ο Colin Farrell είναι πολύ καλός, αλλά και πότε δεν είναι άλλωστε, όμως μέχρι στιγμής το αποτέλεσμα είναι πραγματικά επίπεδο και βαρετό.

Μπορεί στην συνέχεια τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά και οι ανατροπές να απαντήσουν σε πολλά ερωτηματικά. Προς το παρόν αυτό το πολλά υποσχόμενο νέο-νουάρ αρκείται στο στυλιζάρισμά του.