Δράμα 2024: Γνωρίστε τους Έλληνες δημιουργους - Μέρος 4ο

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 47ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους οι διαγωνιζόμενοι στη σημερινή παρουσίαση την οποία συντόνισαν ο Γιάννης Σακαρίδης (Εθνικό Διαγωνιστικό), ο Γιώργος Ζώης (Διεθνές Διαγωνιστικό) και ο  Βασίλης Τερζόπουλος (Short and Green):

ΣΧΕΤΙΚΑΤο Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει στο ΚΠΙΣΝ

EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

«Αλκυονίδες»  (Αλέξανδρος Σκούρας)

«Ήμουν σε ένα χωριό και έβλεπα τις γυναίκες του τόπου σε μια απέραντη σιωπή, σαν να μην επικοινωνούσαν με κανέναν, κι αυτό μου έκανε εντύπωση. Και την ίδια εποχή διάβασα ένα βιβλίο της Άλις Μονρό για έναν γάμο καθόλου ευχάριστο. Έτσι ήρθε η κεντρική ιδέα. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, πιο πειραματικό, να τραβήξω κάποια πράγματα που μου αρέσουν στα όρια, να δω που θα με πάει κι ας βγει ό, τι βγει. Όσον αφορά το ασπρόμαυρο ήθελα η ταινία να έχει μια αχρονικότητα».

«Mj» (Γιώργος Φουρτούνης)

«To 2012, όταν η χώρα μπήκε σε μια δύσκολη περίοδο, από την οποία ακόμα δεν έχουμε βγει, με τις διαδηλώσεις, τις πορείες, τις πέτρες, τα γκλομπ, θυμάμαι να βλέπω το βίντεο κλιπ του Snik με τίτλο «Κουνήσου δίπλα μου». Ήταν απίστευτο, σαν να είχε έρθει από άλλον πλανήτη, και από τότε άρχισα να παρακολουθώ την ακμή της τραπ σκηνής στη χώρα. Στην αρχή σαν ένοχη απόλαυση και αξιοπερίεργο, αλλά στην πορεία αισθάνθηκα ότι εμείς δεν έχουμε σχέση με την τραπ, καθώς είμαστε άνθρωποι που κάνουμε σινεμά, είμαστε πολιτικοποιημένοι, δεν μας αγγίζει το χρήμα, κάνουμε ψυχανάλυση, τι σχέση έχουμε με αυτούς; Έχουμε απόλυτη σχέση, καθώς φοράμε μια μάσκα, κι αυτό καθορίζει την προσωπικότητα μας, αλλά όχι μόνο αυτό. Αν στη συνθήκη του σινεμά βγάζαμε τη σεμνότητα του καλλιτέχνη σαν στοιχείο αξίας, και τη ματαιοδοξία που κοχλάζει μέσα μας, θα βλέπαμε ίσως και 27 μικρούς τράπερ στη Δράμα να λένε ποιος είναι καλύτερος. Οι αξίες που έχει η τραπ είναι αξίες ενός ολόκληρου συστήματος, αξίες του καπιταλισμού, όπου μετράει το χρήμα και ο ατομισμός, όπου ο φθόνος κινεί την οικονομία και η κοινωνική ανέλιξη είναι βασική προϋπόθεση για να υπάρξει χρήμα. Έτσι, όταν αποφάσισα να κάνω την ταινία, και με ρωτούσαν αν τρολάρω την τραπ σκηνή, απαντούσα ότι αυτό που κάνω είναι να  τρολάρω κι εμένα τον ίδιο. Θέλω κάπως να ξορκίσω και πράγματα που βλέπω σε μένα και τους γύρω».

«Ο πρώτος μου γάμος» (Ανδρέας Χαλικιάς)

«Στην ταινία, θέλοντας να δείξουμε τον κόσμο των μεγάλων, είχαμε αποκλειστικά παιδιά, και αυτό δεν έγινε τυχαία. Casting και χρηματοδότηση ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα. Ο πρωταγωνιστής μου είναι κατά κάποιο τρόπο εγώ, όσον αφορά τα υπόλοιπα παιδιά ήταν όλα ντόπια, από την Κρήτη, όπου έγιναν και τα γυρίσματα. Οδηγηθήκαμε σε γυρίσματα που θυμίζουν μαγικό ρεαλισμό, όχι από πεποίθηση, αλλά από ανάγκη και εξαιτίας έλλειψης χρημάτων. Τα χρώματα που βλέπει ο θεατής δεν υπήρχαν, ούτε τα νυχτερινά γυρίσματα ».

«Κυνηγός»  (Παύλος Σηφάκης)

«Η αρχική ιδέα ήρθε το 2020 της πανδημίας και της καραντίνας όταν βρέθηκα σε ένα οικογενειακό εξοχικό, ένα λυόμενο κοντά στον Μαραθώνα, και μου ήρθε η εικόνα ενός πατέρα με την κόρη του να επιστρέφουν από ένα κυνήγι και το θήραμα που σέρνουν να είναι ένα ανθρώπινο πτώμα. Στην αρχή κρύβαμε το ανθρώπινο θήραμα σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης και αποκαλυπτόταν σαν σοκαριστικό μυστικό στο τέλος. Σε αυτόν τον κόσμο που μοιάζει να έρχεται μετά την Αποκάλυψη, η τροφή σπανίζει, τα περισσότερα ζωντανά έχουν εξαφανιστεί, ό, τι έχει απομείνει είναι χαλασμένες κονσέρβες, σκουλήκια, χόρτα, και υπάρχει μια εναλλακτική μορφή τροφής, τα αδέσποτα όπως ονομάζονται. Ο πατέρας, πρωταγωνιστής της ταινίας, προσπαθεί να κρατήσει μια ανθρωπιά ενός προηγούμενου κόσμου, αρνείται να πυροβολήσει άλλο ανθρώπινο ον και αυτό προσπαθεί να το μεταδώσει στην κόρη του. Κατά μία έννοια, αρνείται να παραδεχθεί ότι ο κόσμος που γνώριζε, έχει πλήρως καταστραφεί».

«Γκέκας»  (Δημήτρης Μουτσιάκας)

«Κάποια στιγμή στο χωριό του πατέρα μου, συνάντησα ένα τζιπ που είχε μια ρεζέρβα με ζωγραφισμένο στο χέρι ένα αγριογούρουνο. Αναρωτήθηκα γιατί κάποιος να θέλει να δείχνει παντού ότι είναι κυνηγός; Όλοι έχουμε χόμπι αλλά δεν τα επιδεικνύουμε κατά αυτόν τον τρόπο. Αρχίζω να ψάχνω καθώς ήθελα να καταλάβω κάπως αυτόν τον κόσμο. Προκύπτουν στοιχεία ενηλικίωσης μέσα από το κυνήγι και όλο αυτό περνάει από τον πατέρα στον γιο. Ταυτόχρονα μαθαίνω για τον Γκέκα, μια ράτσα σκύλου που είναι ο ελληνικός ιχνηλάτης. Εκεί συνδέθηκε το θέμα της ελληνικής οικογένειας, καθώς οι γονείς θεωρώντας τους ίδιους αυθεντίες ή χωρίς να ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο, προσπαθούν να αφήσουν ίχνη και να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν αυτά τα ίχνη. Αυτό ήρθε κι έδεσε με την προσωπική μου ιστορία, την άρνηση της οικογένειάς μου να γίνω σκηνοθέτης».