Berlinale 2025: To ΜΟVE IT γράφει για ταινίες - Μέρος 2ο

Ταινίες, ταινίες, ταινίες, πολλές, αμέτρητες στο Φεστιβάλ Βερολίνου, δε γίνεται να τις δεις όλες. 

ΣΧΕΤΙΚΑΒerlinale 2025: Tα πορτραίτα των πρωταγωνιστών

Η ομάδα του MOVE IT (το ελληνικό μέσο με τους πολυπληθέστερους διαπιστευμένους κριτικούς στο φεστιβάλ της γερμανικής πρωτέυουσας) ξημεροβραδιάζεται στα σκοτάδια των κινηματογραφικών αιθουσών της Berlinale και παρακολουθούμε όσο το δυνατόν περισσότερες γίνεται, αντέχουμε και μπορούμε. Και γράφουμε κριτικές που προφανώς θα διαβάσετε μόνο εδώ. 

Και μέσα σε αυτές, σταθερά ανακαλύπτουμε κάποια διαμαντάκια σε κάθε διοργάνωση που θα μας απασχολήσουν τους προσεχείς μήνες και ελπίζουμε να πάρουν διανομή, ή έστω να προβληθούν σε κάποια ελληνικά φεστιβάλ. 

Αυτές είναι τρεις που είδαμε από τα τμήματα Generation & Forum. 

Mad bills to pay, του Ζοέλ Αλφόνσο Βάργκας (Generation)

Σύνοψη: O 19χρονος Ρίκο, με καταγωγή από τον Άγιο Δομίνικο, μένει με τη μητέρα και τη μικρή αδερφή του στο Μπρονξ και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα πουλώντας σπιτικά κοκτέιλ στην παραλία. Όταν η Ντέστινι, η 16χρονη κοπέλα του, μένει έγκυος, ο Ρίκο την καλεί να μείνει με την οικογένειά του και ο ίδος καλείται να ενηλικιωθεί απότομα.

Γνώμη: Κάθε κινηματογραφικό φεστιβάλ έχει τα “διαμαντάκια” του, κοινώς τις ταινίες νέων δημιουργών που κάνουν συχνά το ντεμπούτο τους και δημιουργούν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Στη φετινή Berlinale μία από αυτές είναι το “Mad Bills to Pay”, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τζόελ Αλφόνσο Βάργκας, που προβλήθηκε στα πλαίσια της ενότητας “Perspectives” και είναι μια φρέσκια ματιά στη νεουορκέζικη κοινότητα των μεταναστών από τον Άγιο Δομίνικο μέσα από την ιστορία ενηλικίωσης του Ρίκο.

Φέρνοντας στο νου το “Do the Right Thing” του Σπάικ Λι, ο Βάργκας λέει μεν μια ιστορία που έχουμε ξαναδεί στο σινεμά, αυτή μιας απρόσμενης εφηβικής εγκυμοσύνης, αλλά το κάνει με χιούμορ, πολλή αγάπη και κατανόηση για τους ήρωές του και μια υπέροχη φωτογραφία που αιχμαλωτίζει τη ζέστη του καλοκαιρινού Μπρονξ. Το “Mad Bills to Pay” είναι απόδειξη ότι δεν χρειάζεται μεγάλο budget για να κάνεις μια καλή ταινία αλλά ξεκάθαρο όραμα και είναι μια απολαυστική και άκρως ρεαλιστική απεικόνιση της καθημερινότητας του αξιολάτρευτα loser ήρωά της και των ανθρώπων γύρω του.

Χωρίς να επιδιώκει να κάνει ένα σινεμά καταγγελίας για τις δυσκολίες του Ρίκο και όλων των αγοριών σαν αυτόν, ο Βάργκας μεταφέρει σχεδόν ντοκιμαντερίστικα την εμπειρία του στην οθόνη, χωρίς να κρίνει και χωρίς να ξεχνάει ότι η ιστορία του Ρίκο και της Ντέστινι είναι η ιστορία ουσιαστικά δύο παιδιών που βιάζονται να μεγαλώσουν, χωρίς να συνειδητοποιούν τι τους περιμένει στην ενήλικη ζωή. Και το αποτέλεσμα είναι μια αυθεντική, γλυκόπικρη ταινία με μεγάλη καρδιά που δεν μπορείς παρά να αγαπήσεις κι εσύ. Xρυσαυγή Πατσάκη (8,5/10)

Space Cadet, του Έρικ Σαν (Generation)

Μια ιστορία γι αυτούς που εκπληρώνουν τα όνειρα τους και για αυτούς που μένουν πίσω.

Σύνοψη: Ένα ρομπότ έχει αναλάβει την ανατροφή της μικρής Σελέστ, με σκοπό να γίνει μία επιστήμονας που θα ταξιδεύει στο διάστημα. Όταν η Σελέστ φεύγει για την πρώτη της διαστημική αποστολή και ενώ περιπλανιέται μονή στο διάστημα, το ρομπότ έρχεται αντιμέτωπο με τη μοναξιά και τα απαρχαιωμένα τεχνικά του συστήματα αρχίζουν να φθείρονται.

Άποψη: Animation ταινία χωρίς διαλόγους, του Eric San, περισσότερο γνωστού ως μουσικού παραγωγού, με το ψευδώνυμο Kid Koala, βασισμένη σε graphic novel του ίδιου.

Μια συγκινητική ιστορία, ένας παραλληλισμός για τα παιδιά του σήμερα που προσπαθούν να ξεπεράσουν τους γονείς τους,  αλλά και για τις γιαγιάδες και τους παππούδες που συνεισφέρουν στην ανατροφή τους. Εξάλλου ο ίδιος ο δημιουργός αναφερόμενος στον λόγο για τον οποίο έκανε την ταινία χωρίς διαλόγους, κατά τη διάρκεια του q & a που ακολούθησε την προβολή στο 75ο φεστιβάλ του Βερολίνου, όπου παρεμπιπτόντως προσπάθησε να ξεσηκώσει το κοινό στην κατάμεστη αίθουσα φανερώνοντας τις μουσικές καταβολές του, εξήγησε ότι επηρεάστηκε από μια παιδική ανάμνηση του. Όταν η οικογένεια του είχε μεταναστεύσει στον Καναδά, στην προσπάθεια τους να δουν μία ταινία όλοι μαζί  κατέληξαν ότι μπορούσαν να δουν μόνο βουβό κινηματογράφο, καθώς κάθε γενιά μιλούσε διαφορετική γλώσσα. Έτσι επέλεξαν το «Μοντέρνοι καιροί» του Τσάρλι Τσάπλιν και ο σκηνοθέτης επισήμανε ότι πάντα θυμάται το πόσο πολύ το είχε διασκεδάσει η γιαγιά του.

Παρότι τόσο σεναριακά, όσο και τεχνικά δεν έχει κάτι νέο να προσφέρει -συγκρίσεις με ταινίες όπως το Wall-e και άλλα αντίστοιχα animation των μεγάλων στούντιο είναι αναπόφευκτες-, το Space Cadet κερδίζει σε συναίσθημα, σε γέλιο, ακόμα και σε δάκρυ στο φινάλε της. Στα θετικά της και η χρήση της μουσικής, εξάλλου ο Kid Koala με συνεισφορά σε πολλά scores γνωστών ταινιών (The Great Gatsby, Looper, Baby Driver, Scott Pilgrim vs. the World) δεν θα μπορούσε να υστερεί σε αυτό τον τομέα. Η μουσική δένει άψογα με την ταινία και κάνει την έλλειψη διαλόγων να περνάει απαρατήρητη.

 Μία ευχάριστη έκπληξη, μια ταινία φόρος τιμής στους παππούδες και τις γιαγιάδες και μία ευκαιρία για τα παιδιά για να αγαπήσουν το σινεμά. Nίκος Ζαϊρης (6,5/10)

The Swan Song of Fedor Ozerov, του Γιούρι Σεμάτσκο (Forum)

Ένας σύγχρονος Ορφέας λίγο πριν το τέλος του κόσμου.

Σύνοψη: Ο Φέντορ Οζέροβ, ένας νεαρός μουσικός, επηρεασμένος από τις φήμες για το τέλος του κόσμου καθότι πρόκειται να ξεσπάσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, προσπαθεί να γράψει ένα τελευταίο τραγούδι. Για να το κάνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να βρει το χαμένο τυχερό του πουλόβερ, που του δίνει έμπνευση κατά τη σύνθεση τραγουδιών.

Άποψη: Παρά τις όποιες εμφανείς αδυναμίες της, κυρίως λόγω του χαμηλού προϋπολογισμού της, πρόκειται για μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ταινία βασισμένη στο διάλογο και στις σχέσεις των χαρακτήρων.

Ο σκηνοθέτης Yuri Semashko, γεννημένος στην Λευκορωσία, μεγαλωμένος στην Πολωνία, μετανάστης όπως τόνισε ο ίδιος προλογίζοντας την ταινία στο 75ο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου, καταφέρνει χάρη στην ευρηματικότητα των διαλόγων και των καταστάσεων να αποδώσει ιδανικά την ψυχοσύνθεση των σημερινών νέων πατώντας πάνω στο δίπολο του αδιάφορου και χαμένου στη μουσική του Φέντορ και της συνειδητοποιημένης και μαχόμενης αδερφή του. Ακουμπώντας ταυτόχρονα στον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης αλλά και εξερευνώντας τη δύναμη των αντικειμένων και της μουσικής μεταδίδει το μήνυμα του και παραδίδει μία ταινία απαλλαγμένη από κάθε υπερβολή. Με μία αρκετά χιουμοριστική διάθεση και ένα δυνατό δέσιμο χαρακτήρων και καταστάσεων επιτυγχάνει στη μικρή διάρκεια του έργου να βάλει τους θεατές μέσα στο σύμπαν των πρωταγωνιστών του. Από τον Πούτιν και τον πυρηνικό όλεθρο έως τον Μπομπ Ντύλαν και τον Λέοναρντ Κοέν και από το κορίτσι που γνωρίζει ο Φέντορ στο Tinder, αναζητώντας το χαμένο πουλόβερ, μέχρι τον εκκεντρικό ποιητή που θέλει να ενταχθεί στην μπάντα του, όλα δένουν αρμονικά και οδηγούν στο τέλος σε ένα λυτρωτικό μουσικό φινάλε για τον Φέντορ, για τους θεατές αλλά προφανώς και για τον ίδιο τον δημιουργό.

Μία συμπαθητική αν μη τι άλλο ταινία, αποθέωση της απλότητας και του low budget, με τους χαρακτήρες σε πλήρη ταύτιση με την παραγωγή και τη σκηνοθεσία, απαλλαγμένους δηλαδή από κάθε τι ψαγμένο ή επιτηδευμένο. Nίκος Ζαϊρης (6/10)

Tο 75ο Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 13-23 Φεβρουαρίου 2023.

To MOVE IT βρίσκεται στη γερμανική πρωτεύουσα για 15η χρονιά και θα σας μεταφέρει όλα όσα συμβούν