"Οι πραγματικοί άγγελοι αυτοκαταστρέφονται, με ταχύτητα φωτός..."

"Οι πραγματικοί άγγελοι αυτοκαταστρέφονται, με ταχύτητα φωτός..."

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον. Ας πούμε το Senna του Ασίφ Καπάντια...

Υπάρχουν άγγελοι έκπτωτοι που τριγυρνάν ανάμεσα μας ανήσυχοι. Τραυματισμένοι από την πτώση, με απώλεια μνήμης, χωρίς φτερά. Άγγελοι πέρα από την ταχύτητα του ήχου, που τους λείπει ο ίλιγγος, και η ελευθερία των φτερών. Των φτερών εκείνων που είναι το μέσο τους για κάτι παραπέρα, για κάτι που τους φέρνει όλο και πιο κοντά στον δικό τους Θεό. Αναγνώρισα τον Ayrton Senna ως έναν τέτοιο Βραζιλιάνο άγγελο, ο οποίος κατάφερε να υπάρξει με μια μοναδική ειλικρίνεια, μέσα στην φιμωμένη ελευθερία και τον υπερβολικό πραγματισμό των ανθρώπων. Έναν άγγελο που επικράτησε και δεν εξαλείφθηκε κάτω από το τεράστιο βάρος του κόσμου. Αντικατέστησε τα φτερά με την φόρμουλα και σε κάθε θρίαμβο έφτανε κι ένα βήμα στον δικό του Θεό. Σε μια πτήση αβέβαιη και επιδεικτική άρχισε και πάλι να γεμίζει με φως. Μεταμορφώθηκε σε ένα εθνικό είδωλο για την δικιά του, θλιμμένη Βραζιλία, σε μια πηγή έμπνευσης και σε ένα φάρο ελπίδας για το ταραγμένο έθνος.

Χωρίς να το καταλάβει και να τον καταλάβουν έγινε ο μεγαλύτερος οδηγός αγώνων όλων των εποχών. Από την μικρή χαραμάδα του κράνους του κατάφερα να δω με σταθερή ενδοσκόπηση, την ραγδαία του άνοδο, τη διαμάχη του με τον Alain Prost και αυτούς που πήγαν να τον αμφισβητήσουν, και δυστυχώς, τον πρόωρο θάνατό του. Ταξίδεψα στο Toleman μέσα σε καταρρακτώδη βροχή, άκουσα τον κινητήρα της McLaren MP4 στους δρόμους του Monaco και έμεινα ασάλευτη να κοιτάω από το μικρό καθρεφτάκι το τέρμα όταν το 1991 στο Grand Prix Βραζιλίας, το αυτοκίνητό του κόλλησε στην έκτη ταχύτητα και τα χέρια του συγκολλήθηκαν στο τιμόνι από μυϊκούς σπασμούς. «Ο Θεός μου έδωσε τον αγώνα», μου ψιθύρισε. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

1994, και στο Grand Prix του San Marino το αόρατο δαγκώνει το ορατό. Ο Ayrton Senna κατευθύνεται στην διάσταση που του ανήκει και όλα τελειώνουν οριστικά. Πίσω από τα συντρίμμια του αυτοκίνητου βλέπω την μικρή ψυχή του να φοράει τα φτερά της. Ίσως πρόκειται για παρανόηση σκέφτομαι, ίσως και να το φαντάστηκα αυτό. Αλλά μέσα μου γνωρίζω πως παρ’ όλο που δεν μπορώ να επιλέξω τι συμβαίνει όταν δεν ξέρω, μπορώ πάντοτε να επιλέξω τι θέλω να πιστεύω. Και γω αυτό που πιστεύω είναι πως οι πραγματικοί άγγελοι δεν έχουν αποβλακωμένη έκφραση, ούτε κρατούν κρινάκια. Δεν έχουν φαρέτρα, ούτε καν σπαθί. Οι πραγματικοί άγγελοι αυτοκαταστρέφονται, με ταχύτητα φωτός, αφήνοντας στα δικά μας μάτια το πιο υπέρλαμπρο πυροτέχνημα στον πιο καλά κρυμμένο ουρανό. Είναι αδιανόητο να βγεις ασυγκίνητος μετά από αυτό.