Διπλανός: Κρίτσι κρίτσι το ποπ κορν και το κοκκαλάκι

ΚΡΙΤΣΙ ΚΡΙΤΣΙ ΤΟ ΠΟΠ ΚΟΡΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΚΚΑΛΑΚΙ

Την Αλεξάνδρα Τζαβέλλα άνετα την χαρακτηρίζει κανείς σινεφίλ.
Που την χάνεις, που την βρίσκεις, μέσα στις σκοτεινές αίθουσες.
Το θέμα είναι ότι ακούει και τους γύρω της.
Δεν θά’θελες να είσαι ο διπλανός της.

Στα συνοικιακά σινεμά, οι τελευταίες προβολές έχουν τους δικούς τους κανόνες. Για παράδειγμα, παραλείπονται συνήθως οι ταινίες προσεχώς. Οι ιδιοκτήτες βαριούνται και θέλουν να ξεμπερδεύουν γρήγορα. Γι’ αυτό και το διάλειμμα τελειώνει στο μισό, πριν προλάβεις να βγεις... Το καλό είναι ότι έχεις την αίθουσα πριβέ. Μπορείς να κάτσεις όπου θες. Θά’λεγε κανείς ότι η αίθουσα, στις μεταμεσονύκτιες προβολές θυμίζει παραλία στην δύση του ηλίου: ζευγαράκια, αλλόκοτοι και μοναχικοί.

Απόψε -Παρασκευή βράδυ- στην μία άκρη κάθεται ένα νεαρό ζευγαράκι αγκαλιασμένο, στην άλλη δύο 20χρονα αδέρφια που μοιάζουν να έχουν περάσει όλη τους τη ζωή στο ίντερνετ, στις τελευταίες θέσεις αριστερά ένα ζευγάρι μεγαλύτερης ηλικίας σε mood νυχτερινής εξόδου, δεξιά δύο γκέι που επιτέλους φιλιούνται ελεύθερα χωρίς να τους δίνει σημασία κανείς. Στην μέση τρία λάχανα κομμωτηρίου- τρεις 60άρες Αγγλίδες που έφτασαν με αυτοκίνητο του διπλωματικού σώματος. Κι ακριβώς μπροστά μου η Περίεργη.

Την είχα εντοπίσει πριν αρχίσει η ταινία, περιμένοντας έξω από το σινεμά. Κατέβηκε από ένα χιλιοτρακαρισμένο αυτοκινητάκι και πήγε να βγάλει εισιτήριο τρώγοντας ήδη ποπ κορν. Μύριζε τρελάρα. Αναρωτήθηκα αν πρόκειται για μια μανιακή σινεφίλ που πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους της μίας ταινίας τρέχει σε άλλο σινεμά να προλάβει κάποια επόμενη προβολή και δεν προλαβαίνει ούτε να πετάξει τα ποπ κορν. Ίσως πάλι, είναι μια εμμονική γυναίκα που αγοράζει ποπ κορν μόνο από ένα συγκεκριμένο σινεμά και μετά πάει και βλέπει την ταινία σε άλλο. Έλα μωρέ, μπορεί να έχει κρατήσει ένα κουτί και να το γεμίζει με σπιτικά ποπ κόρν που φτιάχνει μόνη της. "Θα σας αρέσει παιδιά, αν και είναι λίγο κατάθλιψη" μας είπε μια φίλη βγαίνοντας από την προηγούμενη προβολή.

Η κυρία Περίεργη, που άκουσε την φίλη μας, χαμογέλασε με νόημα κουνώντας το κεφάλι της. Λες και μας περίμενε κάποια τιμωρία και εκείνη το ήξερε. Πώς το ήξερε όμως; Και πόσο βιτσιόζα είναι; Περιφέρεται μόνη της στα σινεμά, τρώγοντας ποπ κορν που προμηθεύτηκε με κάποιον μυστηριώδη τρόπο, μπαίνει σε μια ταινία που έχει ήδη δει και χαμογελάει με νόημα σε αγνώστους ακούγοντας την λέξη κατάθλιψη; Μάλλον είναι κλινική περίπτωση. Έπειτα από λίγα λεπτά, με απασχολούσε μόνο η "Καρδιά του Χειμώνα". Μια καλογυρισμένη, ανεξάρτητη παραγωγή, χωρίς ιδιαίτερο κόστος -μάλλον φθηνότερη από τον "Κυνόδοντα"-, που σε μεταφέρει στην μιζέρια της αμερικανικής επαρχίας. Πριν καλά καλά, προλάβουμε να δούμε τί έχει συμβεί με τον πατέρα της 17χρονης Ρι (το αξίζει το Όσκαρ η Τζένιφερ Λόρενς) ξαναεμφανίστηκε η ανώμαλη. Το θεώρησα σημαδιακό, ότι σε μια ολόκληρη και σχεδόν άδεια αίθουσα επέλεξε να κάτσει μπροστά μου.

Και γιατί τώρα; Πού ήταν τόση ώρα; Η ταινία άρχισε πριν 20 λεπτά! Μήπως έχει πνίξει τους ιδιοκτήτες για να μπορέσει να φάει όλα τα ποπ κορν; Και τί είναι αυτός ο θόρυβος που κάνει σα να παίζει με κέρματα; Oh My! Someone please call 911! Ο φίλος μου νευρίασε, εγώ σκιάχτηκα. Σηκωθήκαμε και κάναμε λίγες θέσεις αριστερά. Το μάτι μου πήγε στα χέρια της. Δεν κρατούσε κέρματα όπως νόμιζα. Έπαιζε με τα κλειδιά της που ήταν περασμένα σε ένα μπρελόκ- γούνινη ουρά. Απέβαλλα τις εικόνες που μου ήρθαν στο μυαλό και αφορούσαν στην προέλευση αυτής της χοντρής γούνινης ουράς μικρού ζώου. Αυτήν έπρεπε να είχε βάλει η Ντεμπρα Γκράνικ να γδέρνει τους σκίουρους στο δάσος. Θα ήταν πιο τρομακτική από τον Τζον Χοκς -(είναι από τους καλύτερους ρόλους θείου που έχουμε δει ποτέ).

Στο τέλος, καταλήξαμε ότι αν υπήρχε παράλληλος κόσμος, αυτή θα ήταν το Τhe Οrphan σε μεγάλη ηλικία. Ή θα ήταν το μωρό της Ρόζμαρι. Σήμερα θα μπορούσε να έχει μπει από τη θέση της μέσα στην οθόνη και να έχει κόψει λάσπη στα δάση του Μισούρι μέχρι και η γυναίκα του Θαμπ- έλα, αυτή που έκοψε με το αλυσοπρίονο τα χέρια του νεκρού πατέρα της Ρι… Κρίτσι κρίτσι το κοκαλάκι μέσα στη λίμνη. Και να χεις και την ψυχοπαθή μπροστά. Με το που πήρε η μικρή το μπάντζο κι έπεσαν οι τίτλοι τέλους, εξαφανιζόλ, τρεχάτε ποδαράκια μου, μπουχός, πώς το λένε!