Knox goes away

Σύνοψη: Όταν ένας πληρωμένος δολοφόνος μαθαίνει ότι πάσχει από μία ραγδαία αναπτυσσόμενη μορφή άνοιας, αποζητά την ευκαιρία να εξιλεωθεί, σώζοντας τη ζωή του γιου του, με τον οποίο ήταν για χρόνια αποξενωμένος.

Άποψη: Δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα για τον Μάικλ Κίτον, μετά το νεονουάρ The Merry Gentleman (2008), όπου και εκεί η ιστορία αφορούσε έναν εκτελεστή και την προσπάθεια επανέναρξης, θέματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αφορούν και το Χρέος του Εκτελεστή.

Ένα απόλυτα προβλέψιμο σενάριο του Gregory Poirier που μοιάζει να απορεί κανείς γιατί πήρε τόσο κινηματογραφικό χρόνο στον ήρωα του Κίτον να ενορχηστρώσει την επίθεσή του και να φτιάξει το πλάνο του, όταν ο θεατής πριν τα μισά της ταινίας ξέρει με μαθηματική ακρίβεια που θα καταλήξει η όλη υπόθεση, ίσως και ποιο θα είναι το επόμενο πλάνο.

Ο πάλαι ποτέ Μπάτμαν, Μάικλ Κίτον, παθαίνει Λίαμ Νίσον και γίνεται ένας ακόμα άντρας ηθοποιός μετά τα 60 που κρατιέται σε καλή φόρμα που ζηλεύει τον συνάδελφό του με την επιτυχία που είχε με τις πανομοιότυπες ταινίες δράσης του και επιχειρεί μια αντίστοιχη. Και όταν λέμε αντίστοιχη, εννοούμε συγκεκριμένα μια εκδοχή του Memory που είχε κάνει ο Νίσον το 2022 και που αφορούσε επίσης έναν εκτελεστή με άνοια.

Ο ηθοποιός προσπαθεί αρκετά επιτυχημένα να πείσει στον ρόλο του, μόνο που ως σκηνοθέτης αποδεικνύει έναν περιττό εγωισμό, δίνοντας περισσότερο χρόνο στον ίδιο και λιγότερο στον γιο του, που υποδύεται διεκπεραιωτικά ο Τζέιμς Μάρσντεν, σε έναν ρόλο που ούτως ή άλλως είναι εξόφθαλμα και άδικα παραγκωνισμένος.

Σαν να μην ενδιαφέρεται να χτιστεί κάτι βαθύτερο, ενώ θα μπορούσε, αλλά αρκείται στο να ξεκινήσει μια επίθεση-χωρίς να ξέρει και πολλά πολλά-ο βασικός πρωταγωνιστής.

Και αν μιλάμε για παραγκωνισμένους, τι να πει κανείς για την βραβευμένη με Όσκαρ Marcia Gay Harden ή την εξαιρετική πρωταγωνίστρια του Ida και του Ψυχρού Πολέμου του Παβλικόσφκι, Joanna Kulig, που μοιάζουν απλώς προσθήκες τελευταίας στιγμής σε μια ιστορία που μπάζει από παντού.

Και τι να πούμε για τον Αλ Πατσίνο ο οποίος έπαθε Ρόμπερτ ντε Νίρο. Ο Πατσίνο μπορεί πλέον να μην παίζει πάντα σε καλές ταινίες, αλλά παίζει σε λίγες και σε αυτές προσπαθεί, σε αντίθεση με τον ντε Νίρο που παίζει σε δεκάδες και στις μισές βαριέται.

Δυστυχώς εδώ ο Πατσίνο βαριέται αφόρητα, μην δικαιώνοντας την καριέρα του, την οποία βέβαια δεν μπορεί να σπιλώσει μια άτυχη στιγμή.

 Ο Κίτον δείχνει ανήμπορος να διαχειριστεί τους ήρωές του και να δώσει καλύτερες υποκριτικές στιγμές στους συναδέλφους του, σε μια ταινία όμως που εξ αρχής δεν έχει κάτι παραπάνω να διηγηθεί από αυτά που διαβάζει κανείς στην σύνοψη της ταινίας.