The killer

Μετά από μία παραλίγο επιτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του, ένας εκτελεστής πολεμά τα αφεντικά του και τον εαυτό του, σε ένα διεθνές ανθρωποκυνηγητό.

«Μείνε σταθερός στο πλάνο. Να προβλέπεις, Να μην αυτοσχεδιάζεις»

Το μάντρα του ανώνυμου δολοφόνου στο «The killer» του Ντέιβιντ Φίντσερ που ξεστομίζει συνεχώς με voice-over ο πρωταγωνιστής του Μάικλ Φασμπέντερ, ήταν  το ίδιο μοτίβο που ακολούθησε με πείσμα και ο ίδιος ο Φίντσερ σκηνοθετώντας την ταινία του.

Η ιστορία ενός εμμονικού άντρα που κάνει σχολαστικά τη δουλειά του. Ο Φίντσερ κάνει ταινίες. Ο επαγγελματίας δολοφόνος σκοτώνει ανθρώπους.

Το αριστουργηματικό κατασκευαστικά θρίλερ ενός εκ των κορυφαίων σκηνοθετών της σύγχρονης εποχής περιγράφει αψεγάδιαστα το ημερολόγιο ενός πληρωμένου δολοφόνου. Και την εκδίκηση ενός πληρωμένου δολοφόνου όταν κακοποιούν ίσως το μόνο πρόσωπο για το οποίο νοιάζεται. Ή μήπως δεν είναι αυτός ο λόγος? Θα επανέλθω.

Όλα σχεδιασμένα και εκτελεσμένα άψογα. Με φροντισμένη μεθοδικότητα.

Ίσως ενδόμυχα αυτό να ήταν που προκάλεσε το ενδιαφέρον του Ντέιβιντ Φίντσερ να διασκευάσει κινηματογραφικά το γαλλικό graphic novel των Αλεξίς Νολάν και Λικ Ζακαμόν, "The Killer". Διότι είναι μόνο αυτό. Ούτε δεύτερα επίπεδα ανάγνωσης, ούτε ψυχολογικού παφλασμοί με δεύτερες σκέψεις για τα κίνητρα του πρωταγωνιστή, το υποδόριο μαύρο χιούμορ πρέπει να σκάψεις βαθιά για να το ανακαλύψεις, ένας ήρωας ψυχρός και μεθοδικός, με άψυχη έκφραση και πρόσωπο που θυμίζει ένα λευκό αδιαπέραστο χαρτί. Ο Φασμπέντερ εδώ είναι άριστος σε αυτό που προφανώς του ζήτησε ο Φίντσερ, το έχει σχεδόν επαναλάβει άλλωστε σε Prometheus & Alien Covenant του Ρίντλεϊ Σκοτ.

Ο ήρωάς του τελικά δεν αναζητά εκδίκηση για ότι συνέβη στην κοπέλα του. Είναι κοινωνιοπαθής αλλά τελειομανής. Έχει βάλει τα πάντα σε μια τάξη στην ζωή του και τώρα του την έχουν διαταράξει. Πρέπει να τα διορθώσει όλα, με όποιο κόστος και να επιστρέψει στην ρουτίνα του πριν χάσει το μυαλό του και τον εαυτό του.

Παρά την ψυχρή και συχνά ωμή του βαναυσότητα, το «The killer» είναι ένα υπολογισμένο στην εντέλεια, αποτελεσματικό, διασκεδαστικό τελικά νεο-νουάρ που παίζει με σαρκαστική διάθεση με τους κανόνες του είδους, ελίσσεται με άνεση ανάμεσα στις όποιες παγίδες μπορεί να προκύψουν, απογυμνώνει την ταινία του από οτιδήποτε περιττό και ύπουλα μπαίνει στο πετσί σου και το πιο ανησυχητικό είναι ότι μοιάζει να μην το επιδιώκει.

Τελικά, το The Killer ίσως να μην είναι κάτι περισσότερο από μια βιτρίνα για να «κάνει ο Φίντσερ τα δικά» του και να τα κάνει άψογα και απολαυστικά όπως ίσως μόνο αυτός μπορεί. Μερικές φορές είναι αρκετό να απολαμβάνεις έναν καλλιτέχνη να παίζει τα hits του.