Η αρπαγή

Σύνοψη: Η Λίντια είναι μια νεαρή, ευσυνείδητη μαία, η οποία βλέπει τη ζωή της να ανατρέπεται όταν χωρίζει αναπάντεχα με τον σύντροφό της, πληροφορούμενη ταυτόχρονα την εγκυμοσύνη της καλύτερής της φίλης.

Ύστερα από την ατυχή έκβαση μιας καινούριας της γνωριμίας, θα θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο βασισμένο σε ολοένα κλιμακούμενα ψέματα, σε μια προσπάθεια να συντηρήσει μια ψευδαίσθηση ευτυχισμένης ζωής.

Άποψη: Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της Ιρίς Καλτενμπάκ, ομόφωνα βραβευμένο πριν λίγες ημέρες από την κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της χώρας μας ως η καλύτερη ταινία του Διαγωνιστικού Τμήματος, είναι μια μικρή ταινία που καταπιάνεται με πολύ μεγάλα θέματα.

Και το κάνει με τρόπο ιδιαίτερα διακριτικό και ισορροπημένο, θυμίζοντας σε κάποιες από τις θεματικές που διατρέχει το ομόγλωσσό της Saint Omer (2022), έστω κι αν είναι σαφώς πιο αβαθής και αμβλυμμένη συγκριτικά με το φιλμ της Αλίς Ντιόπ.

Παρόλα αυτά, κι οι δύο σκηνοθέτριες φαίνεται να μοιράζονται τον ίδιο προβληματισμό γύρω από το βίωμα της αποξένωσης και της μοναξιάς, ιδιαίτερα των μη προνομιούχων γυναικών, εκείνων που δυσκολεύονται να γευτούν την αίσθηση του «ανήκειν» λόγω της ετερότητάς τους, οικογενειακής, εθνικής /φυλετικής ή και τα δύο μαζί.

Εκείνων (των ανθρώπων γενικά, όπως αποδεικνύεται στην «Αρπαγή», ανεξαρτήτως φύλου) που περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους νιώθοντας κοινωνικά αόρατοι.

Κι αυτούς ακριβώς τους ήρωες η Καλτενμπάκ επιλέγει να τους ακολουθήσει χωρίς να εξωραΐζει τις πράξεις τους ή τα όρια (ηθικά και νομικά) που υπερβαίνουν, προσπαθώντας απλώς να τους καταλάβει, να τους αφουγκραστεί προτού τους κρίνει.

Σαφώς, δεν ανακαλύπτει την κινηματογραφική πυρίτιδα στην πρώτη της εμφάνιση πίσω από την κάμερα ούτε λείπουν ορισμένες αφηγηματικές ευκολίες, όπως η χρήση ενός – σε στιγμές cheesy – voice over, εντούτοις η τρυφερότητα της σκηνοθετικής ματιάς είναι συνολικά τέτοια που δίνει στην ταινία ένα θετικότατο πρόσημο.

Το ίδιο κι οι ερμηνείες, με την Χαφσιά Χερζί (παλιά μας γνώριμη από το «Κους κους με φρέσκο ψάρι» του Αμπντελατίφ Κεσίς) να σηκώνει επάξια το βάρος του φιλμ στους ώμους της και τον Αλέξις Μανέντι να την ακολουθεί εξίσου αφοσιωμένα σε αυτήν την συμπονετική ανατομία της συχνά αθέατης μα διαβρωτικής urban μοναξιάς.