Λέω να βάλω να δω ξανά το Lost

Όσο και να προσπαθείς να υποδεχθείς το καλοκαίρι με μια πιο χαλαρή διάθεση η Ελλάδα 3.0 δε σε αφήνει σε ησυχία.

Ένα σερί απο ΆΣΧΗΜΑ και ΆΘΛΙΑ γεγονότα που σε συνδυασμό με οτι το κλαμπ σάντουιτς έχει φτάσει 15 ευρω και οι ξαπλώστρες στη πλειοψηφία τους μοιάζουν με ενοικίαση ακριβού airbnb σε κάνουν να αναπολείς τη Χαβάη που είχες πάει το 2004 -και που τώρα κάηκε και αυτή.

Έτσι και γώ κάνοντας ένα βήμα πίσω απο τον καταιγισμό των trend σε σειρές και ταινίες (που μακάρι αλλα χρειάζονται 4 ζωές για να δώ αυτές που θέλω) και την παραμυθένια 'πραγματικότητα ' των social οτι όλοι περνάνε καλά και διακοπάρουν 3 μήνες, αποφασίζω να ξαναβάλω το Lost και ότι προκύψει.

Προφανώς μέχρι τα Χριστούγεννα (στη καλύτερη) θα το έχω ολοκληρώσει, αλλά σίγουρα με καθαρότερη σκέψη και κρίση σε σχέση με τα χρόνια που πήρε να ολοκληρωθεί το θείο μελόδραμα τη πρώτη φορά.

Προσοχή το κείμενο περιλαμβάνει μπόλικα spoilers για όποιον (πραγματικά δε βρίσκω λόγο) δεν το έχει δεί ακόμα.

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ:

-Το πρώτο επεισόδιο σε πετάει κυριολεκτικά μέσα στα συντρίμια του αεροπλάνου και σε αφήνει να αναπνεύσεις μόνο μετά τη μία ώρα που θα πέσουν οι τίτλοι τελους. Αν δεν είναι το καλύτερο, σίγουρα βρίσκεται μέσα στη πρώτη πεντάδα των συναρπαστικότερων pilot-episodes που σε πιάνει απο τα μαλλιά και σε σέρνει μέσα στη ζούγκλα. Αρκετές σειρές ξεκίνησαν με αργό βηματισμό δίνοντας την ευκαιρία στο δημιούργημα τους να ωριμάσει και να αγαπηθεί ανιδιοτελώς απο το κοινό. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό πήρε και μια ολοκληρη season (μη μου πείτε οτι δεν υπήρχε κόσμος που σκέφτηκε να παρατήσει τα εξίσου αριστουργηματικά Βreaking Bad & Better call Saul). Όχι, το Lost δεν ήταν τέτοιο, ξεκίνησε με μπαμ, ασχέτως αν ολοκληρώθηκε με στρακαστρούκες.

- Τα φινάλε των τριών πρώτων κύκλων πρέπει να διδάσκονται στα Πανεπιστήμια της εξαίσιας κινηματογραφικής τηλεόρασης. Η κάμερα που κατέβαινε σε αέναο βάθος με τα έκπληκτα πρόσωπα των πρωταγωνιστών όσον αφορα στο τί διάολο έχει αυτή η καταπακτή επιτέλους και που οδηγεί, η μελαγχολία του Τσάρλι και του Ντέσμοντ συνειδητοποιώντας οτι 'Not Pennys Boat' αλλα και το ΑΠΟΛΥΤΟ σοκ που σε κάνει να αναθεωρήσεις οτιδήποτε έχεις δεί μέχρι τώρα στην απόγνωση του Τζακ με το 'We have to go back!' με την Κέιτ να τον αφήνει στη μιζέρια του.

-Τι ωραίο cast με τη πλειοψηφία τους να είναι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, αλλά να μη περισσεύει κανείς. Καταπληκτικοί όλοι τους με προεξέχοντες τον Μatthew Fox στον ρόλο του δοτικού και υπερπροβληματικού γιατρού Jack (o οποίος δυστυχώς έκανε μετρημένες εμφανίσεις αργότερα έως ότου εξαφανιστεί οριστικά απο τις καλένδες του Hollywood) , τον Naveen Andrews (ο πολυμήχανος Σαίντ), την καρακουκλάρα Εvangeline Lilly στο ρόλο της Κέιτ που δε μασάει πουθενά (δυστυχώς χάθηκε και αυτή -πρόσφατα τη συναντήσαμε με άθλιο μαλλί στα άοσμα, αδιάφορα Ant-Man της Μarvel) και τέλος στον καταπληκτικό Terry O"Quinn (σαν αινιγματικός Λοκ που ανακαλύπτει τον εαυτό του στο νησί).

- Οτι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο όπως έρωτες, γάμοι, ένα καλό ξενύχτι, το Lost το ίδιο. Πολλές φορές χωρίς να το θέλει καμία απο τις δύο πλευρές, αλλα συμβαίνει -έτσι είναι η ζωή.

Οι  βασικοί δημιουργοί και σεναριογράφοι του show J.J Abrams-Damon Lindelof, εφηύραν μια βόμβα στα τηλεοπτικα δρώμενα που εν τέλει έσκασε στα χέρια τους. Χρόνια μετά παραδέχθηκαν οτι δεν είχαν σκοπό να τεντώσουν σαν λάστιχο τη σειρά ξεζουμίζοντας τους πάντες και τα πάντα, αλλα η παραγωγή μαζί με τα studios που τους εμπιστεύτηκαν είχαν διαφορετική άποψη. Δε γινόταν να εγκαταλείψεις εύκολα μια τόσο πετυχημένη προσπάθεια που μήν ξεχνάμε έκανε πλουσιότερους τους πάντες κατα πολλά εκατομμύρια δολλάρια.

Συνάμα μια μεγάλη απεργία σεναριογράφων (όπου τίποτα δε κινούταν -κάτι παρόμοιο γίνεται τώρα σε μαζικότερο επίπεδο και ΚΑΛΩΣ γίνεται)  δημιόυργησε ένα μεγάλο κενό μετά τη τρίτη season. Αλλά και άλλοι παράγοντες όπως κούραση, η φλόγα που χάθηκε τόσο όσον αφορά τους συντελεστές όσο και τους θεατές που ακολουθούσαν πιστά. Βαρέθηκαν οι πάντες να περιμένουν τι γίνεται επιτέλους σε αυτό το νησί ενω στα στα 1000 αινίγματα που είχαν συσσωρευτεί με αλεπάλληλες ανατροπές και σόκ απαντήθηκαν τα 10 καθώς κάποια ξεχάστηκαν, ενώ τα περισσότερα δεν είχαν τη δυνατότητα να μαζευτούν προκαλώντας ενα γενικότερο αχταρμά. Δε θα ξεχάσω ποτέ (αν και θα ξαναζήσω σύντομα) τη μάχη μεταξύ Neo και Πράκτορα Σμίθ.....εεεεε συγνώμη Τζάκ εναντίον Λοκ, και να τραβάω τα μαλλιά μου για τη πορεία που πήρε αυτό το αριστούργημα.

Το φινάλε δεν το μίσησα, όμως σίγουρα δεν ανταποκρίθηκε στο βουνό προσδοκιών που είχε χτιστεί. Πολλές τηλεοράσεις έσπασαν, εκτοξεύτηκαν κατάρες προς ολες τις κατευθύνσεις, άπειρος κόσμος ζητούσε τα λεφτά του πίσω (τα ποια;), κυρίως όμως τον χαμένο χρόνο (ρε παιδιά ας χαλαρώσουμε λίγο όλοι, δε σκάβαμε κιόλας).

Συνοψίζοντας:

Κάποιος φίλος, μου είπε οτι 'και να με πλήρωνες δε το παρακολουθούσα ξανά αυτό το πράγμα'. Εγω ξέρω οτι περνάω πολύ καλά (μέχρι στιγμής), αλλά το πιο σημαντικό είναι οι αναμνήσεις που μου έρχονται ξανά.

Δεν φοβόσουν μη στρίψεις στη γωνία και σποϊλεριαστείς, καθώς η υπερπληροφόρηση απουσίαζε (με τις ταχύτητες internet γελούσε κόσμος -ουτε υπήρχαν insta-mista και το κακό συναπάντημα) ενώ δεν είχες να περιμένουν αλλες 17 σειρές στην ουρά.

Περίμενες καρτερικά μια βδομάδα, ενώ οι συζητήσεις που προέκυπταν σε παρέες και σε forum δημιουργούσαν νέες παρέες και ακόμα πιο ισχυρούς δεσμούς έστω και αν ο καθένας έλεγε το μακρύ και το κοντό του. Τι ωραία αναμονή.....να πέφτουν τα αριστουργηματικα themes του Michael Giacchino και μετά η απόλυτη σιγή για το τι θα σου σκαρώσουν οι μπαγάσες πάλι αφήνοντας σε κάγκελο. 

Μήπως όλοι μας we have to go back για μια τελευταία φορά;