Ποιο είναι το σύγχρονο πρόσωπο της τηλεοπτικής κωμωδίας;

Κάθε δεκαετία έχει τους κωμικούς της και τις κωμωδίες της που διαμορφώνουν ή τουλάχιστον επηρεάζουν το κοινό της εποχής τους. Στα 50s υπήρχε ο Jackie Gleason και η Lucille Ball. Στα 60s ο Dick Van Dyke και ο Andy Griffith. Στα 70s μεσουράνησαν οι Bob Newhart, Mary Tyler Moore και Bea Arthur, ενώ στα 80s ακολούθησαν οι Bill Cosby, Sherman Hemsley και Michael J. Fox, με τα 90s να έχουν σαν μεγάλους σταρς τον Jerry Seinfeld, την Roseanne Barr και φυσικά το καστ των Friends. Στις αρχές των 00s γνώρισαν ακμή ο Charlie Sheen και ο Bernie Mac ενώ μετά η Tina Fey, η Julia Louis-Dreyfus και ο Jim Parsons. Από το 2019 που ολοκληρώθηκαν τα πολυαγαπημένα και πολυβραβευμένα Veep και Big Bang Theory, ο κόσμος των sitcoms έμεινε άδειος. Λίγο ότι πλέον οι κωμωδίες είναι και δράματα, λίγο που οι υπηρεσίες streaming δεν αποκαλύπτουν πολλά στοιχεία για το πόσοι έχουν δει τις σειρές τους και άρα τι πραγματική επιτυχία ή όχι έχουν, μπορούμε να πούμε ότι το είδος της κωμωδίας, τουλάχιστον όπως το ξέραμε, βρίσκεται σε μια κρίση.

«Σκέφτεσαι όλα αυτά τα ονόματα, από την Lucille Ball στην Candice Bergen, την Roseanne, την Fran Drescher ή ακόμα και τον Alec Baldwin και τον Kelsey Grammer. Συνέβαλαν σε κάτι περισσότερο από την σειρά τους. Συνέβαλαν στην ίδια την φύση της κωμωδίας» αναφέρει στο Deadline ο Jim McKairnes, πρώην αντιπρόεδρος προγράμματος του CBS, ο οποίος τα τελευταία 13 χρόνια διδάσκει τηλεοπτική ιστορία σε κολλέγιο. «Υπάρχουν απλώς κάποια πράγματα που λείπουν και δεν χρειάζεται να εξαφανιστούν προς χάρη της εξέλιξης ή της επανάστασης».

Το ερώτημα όμως που τίθεται και σε άρθρο στο Deadline είναι τι εστί κωμωδία το 2023; Τι αντιπροσωπεύει το σύγχρονο κωμικό αίσθημα; Αν κρίνουμε από τα βραβεία Emmy, που δεν σημαίνουν απαραίτητα κάτι αλλά δείχνουν κάποιες τάσεις, τότε θα λέγαμε πως ο Jason Sudeikis και το Ted Lasso του Apple Tv+ καθώς και η Jean Smart με το Hacks, είναι εκείνοι που έχουν κλέψει τις εντυπώσεις. Ωστόσο, παρόλες τις βραβεύσεις και την κριτική αποδοχή που έχουν, δεν μιλάμε για καθαρόαιμες κωμωδίες, αλλά κάτι πιο ντραμεντί ενώ δεν μιλάμε ακριβώς για μεγάλη εισπρακτική επιτυχία με τους όρους που το εννοούσαμε παλιότερα. Πόσο επιτυχημένη μπορεί να είναι μια κωμωδία που δεν έχει καταφέρει να επηρεάσει την ποπ κουλτούρα, να διεισδύσει στην καθημερινότητα των θεατών, όπως σειρές σαν τα Φιλαράκια που από αντικείμενα μέχρι ατάκες, ακόμα και σήμερα, είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την ολοκλήρωσή της, παραμένει επίκαιρη και παρούσα. Το γεγονός ότι μια σειρά ή ένα επεισόδιο μπορεί να τρεντάρει στο Twitter ή οι πρωταγωνιστές να εμφανίζεται σε talk shows και να βραβεύονται στις τελετές, δεν σημαίνει από μόνο του κάτι. Για παράδειγμα, μιας και μιλάμε για βραβεία, πέρσι που θριάμβευσε το Ted Lasso, μόνο 5,92 εκατομμύρια θεατές κάθισαν να δουν την τελετή, κάνοντάς την την βραδιά Emmy με την χαμηλότερη τηλεθέαση στην ιστορία του θεσμού. Σαφώς δεν ευθύνεται το Ted Lasso. Υπάρχει μια γενικότερη αποστροφή προς τα βραβεία, αλλά σίγουρα δείχνει πως μεγάλη μερίδα των θεατών δεν ενδιαφέρεται για αυτές τις σειρές ώστε να κάτσει να δει αν θα βραβευτούν. Και πέραν αυτού, πόσοι εκτός ΗΠΑ έχουν δει τις συγκεκριμένες σειρές ώστε να θεωρηθούν ένα παγκόσμιο φαινόμενο;

Το ζήτημα είναι πόσοι από τους θεατές της σειράς θα ακολουθήσουν τον Jason Sudeikis στα επόμενα σχέδιά του. Σίγουρα κάποιοι, αλλά απέχει πολύ από το να έχει δημιουργήσει ένα τόσο συντονισμένο φαν κλαμπ που να ακολουθεί πιστά και θερμά κάθε του σχέδιο. Θα τα καταφέρει ως ένα βαθμό αλλά όχι στον βαθμό που η Julia Louis-Dreyfus από την επιτυχία του Seinfeld κράτησε μόνη της σχεδόν και έκανε επιτυχίες τα The New Adventures of Old Christine και Veep για το CBS και το HBO αντίστοιχα.

Σίγουρα υπάρχουν και θετικά. Έχουν διευρυνθεί τα πεδία με τα οποία ασχολείται κανείς σε μια κωμωδία, οι χαρακτήρες και οι τύποι ανθρώπων, υπάρχει μια καλύτερη συμπερίληψη. Το άλλο ερώτημα είναι τι εννοούμε σήμερα ως κωμωδία. Αν λάβουμε υπόψιν μας τα Emmy που έχουν ειδική κατηγορία για τις κωμωδίες, από τις 8 υποψήφιες μόνο δύο είναι πραγματικά χιουμοριστικές σειρές: τα Abbott Elementary και Jury Duty, τα υπόλοιπα ανήκουν στην κατηγορία της ντραμεντί ή μπορεί ακόμα και του δράματος, όπως το Barry και The Bear. Πλέον οι παραγωγοί της τηλεόρασης θέλουν πιο πολύ ψαγμένες κωμωδίες που φιλοσοφούν και τις απασχολούν δύσκολα θέματα, γιατί αυτές επαινούν οι κριτικοί, τις πιο εσωτερικές κωμωδίες, και όχι αντίστοιχες που έκανε ο Chuck Lorre.

Αυτοί βέβαια οι παλαιότεροι δημιουργοί νιώθουν πλέον πολλές φορές ότι δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές συνθήκες και τι αποτελεί αστείο για το σημερινό κοινό. Πρέπει να απευθύνεται και στο νεότερο κοινό. Μόνο που αν ρωτήσει κανείς σήμερα την Gen Z τι είναι αστείο, θα απαντήσει πιθανότερα κάποιο χιουμοριστικό βίντεο στο Tik Tok μιας και όλοι μας πλέον έχουμε εθιστεί σε πιο γρήγορους ρυθμούς, σε πιο γρήγορα σκετσάκια. Από την άλλη, ο McKairnes βλέπει θετικά στοιχεία από την διδασκαλία του. Δείχνοντάς τους αστείες σκηνές από ιστορικές σειρές, όπως το I Love Lucy, το All in the Family, το The Cheers, ή το The Office, πολλοί ανταποκρίνονται και γελάνε.