Στον ιστό του τρόμου

Ο Καλέμπ, ένας μοναχικός νεαρός άντρας, αποκομμένος από φίλους και οικογένεια, μεαδυναμία στα εξωτικά ζώα, φέρνει στο διαμέρισμα του μια δηλητηριώδη αράχνη που ανήκει σεένα σπάνιο και πολύ επικίνδυνο είδος. Η αράχνη θα χρειαστεί μόλις μια στιγμή για ναδραπετεύσει και να μετατρέψει ολόκληρο το κτίριο σε μια φριχτή παγίδα θανάτου.

Την ίδια ώρα, η αστυνομία σφραγίζει το κτίριο, εγκλωβίζοντας τους κατοίκους. Πλέον, ο μόνος τρόποςνα επιβιώσουν είναι κάποιο σημείο διαφυγής.

Ένα καλοσκηνοθετημένο θρίλερ τρόμου είναι το "Στον ιστό του τρόμου" που θα ενοχλήσει πολύ περισσότερο όσους και όσες έχουν φοβία με τις αράχνες, καθώς εδώ χωρίς εφέ στο πρώτο μισό του φιλμ, αλλά χωρίς ανάλογες εξτραβαγκάνζες από ένα σημείο και έπειτα όταν αρχίζει ο χαμός, ο Σεμπαστιάν Βανιτσέκ καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτη την ένταση συνεχώς και τελικά να παραδώσει ίσως το πιο τρομακτικό φιλμ που έχουμε δει ποτέ με αράχνες. 

Η βιρτουζιτέ του είναι τέτοια (το Χόλιγουντ τον τσίμπησε ήδη για το spin-off του Evil Dead για να καταλάβετε) που τελειώνει η ταινία και νομίζεις ότι αράχνες τριγιρνούν στο πάτωμα ή στους τοίχους. 

Εκεί που ο 34χρονος σκηνοθέτης δεν τα πάει τόσο καλά στο ντεμπούτο του, είναι στο σενάριο και στην προσπάθειά του να παντρέψει μία μίξη από "REC" με "Μίσος".

Και αυτό διότι η απουσία ουσιαστικής εξήγησης γιατί πολλαπλασιάζονται και κυρίως γιατί μεγαλώνουν τόσο γρήγορα οι αράχνες, δεν ενοχλεί και τόσο, άλλωστε ένα θρίλερ τρόμου ήρθαμε να δούμε, δεν θα χρειαστούμε επιστημονικές εξηγήσεις για να εμπεδώσουμε την αίσθηση του ρεαλισμού, εμείς τουλάχιστον. 

Όμως η προσπάθειά του να συστήσει και να σκιαγραφήσει τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες (αφρικανικής και αραβικής καταγωγης που μένουν σε μια εργατική κατοικία στο Παρίσι), είναι κάπως σχηματική και φλύαρη, τα ολιγόλεπτα διαλείμματα για να πάρει μερικές ανάσες η ταινία από το λυσσαλέο κυνηγητό είναι περισσότερο μελοδραματικά από ότι θα χρειαζόταν, ενώ απουσιάζει και το χιούμορ που θα έστηνε όμορφα τις ισορροπίες και θα γύριζε την πυξίδα προς ένα καλτ διαμαντάκι. 

Ίσως να μη πειράζει και τόσο όμως, καθώς η κλειστοφοβική ένταση, ο ρυθμός και οι ανατριχίλες που προκύπτουν από το ωμό μοντάζ, περισσεύουν.