Πιερφραντσέσκο Φαβίνο: "Ο θεατής είναι η απόλυτη προτεραιότητα"

Αναμιγνύοντας το αστυνομικό θρίλερ με το φιλμ νουάρ, και αναβιώνοντας τις διάσημες αστυνομικές ταινίες των δεκαετιών ‘60 και ‘70, με το «Η τελευταία νύχτα του Φράνκο Αμόρε», ο σκηνοθέτης Aντρέα Ντι Στέφανο πραγματοποιεί το ιταλόφωνο ντεμπούτο του μετά τα «Χαμένος Παράδεισος» με τον Μπενίσιο Ντελ Τόρο και Τζόελ Χάτσερσον, και «2 Δευτερόλεπτα» με τον Τζόελ Κίναμαν και Ρόζαμπουντ Πάικ, με μια άψογα στιλιζαρισμένη ταινία γεμάτη σασπένς αλλά και συγκίνηση.

ΣΧΕΤΙΚΑΗ τελευταία νύχτα του Φράνκο Αμόρε

Πανάξιος σύμμαχός του σε αυτήν την προσπάθεια ο πρωταγωνιστής του, Πιερφραντσέσκο Φαβίνο, ο οποίος σκιαγραφεί ιδανικά τον πολύπλοκο χαρακτήρα του Φράνκο Αμόρε όπως αυτός βυθίζεται ολοένα περισσότερο, αντιμέτωπος με διλήμματα και επιλογές για τα οποία δε θα μπορούσε ποτέ να έχει προετοιμαστεί σε ένα Μιλάνο που ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στη νομιμότητα και το έγκλημα.

Ένας εκ των κορυφαίων σύγχρονων Ιταλών ηθοποιών και με σχεδόν 30ετή καριέρα ήδη, ο 54χρονος Φαβίνο έχει γράψει και τις συμμετοχές του στο Χόλιγουντ (Worrld War Z, Rush, Angels & Demons) με επιτυχία. Μιλά για την ταινία στην οποία αφήνει αξέχαστο το στίγμα του:

Γιατί αποφασίσατε να συμμετάσχετε σε αυτή την ταινία;

Γνωρίζω τον Αντρέα Ντι Στέφανο εδώ και πολύ καιρό, από τότε που συνεργαστήκαμε σε μια ταινία του Μάρκο Μπελόκιο. Έκτοτε, παρακολουθούσα την καλλιτεχνική του πρόοδο, τόσο ως ηθοποιού όσο και ως σκηνοθέτη. Το σενάριο που μου έστειλε ο Αντρέα ήταν συναρπαστικό: όσο περισσότερο το διάβαζα, τόσο περισσότερο ένιωθα να εμπλέκομαι συναισθηματικά. Ενθουσιάστηκα, ήμουν περίεργος για το πού θα πήγαινε. Ο τρόπος με τον οποίο ο Αντρέα βλέπει τον κινηματογράφο μοιάζει πολύ με τον δικό μου: οι θεατές είναι η απόλυτη προτεραιότητά του και κάνει ταινίες είδους που είναι ταυτόχρονα υψηλής ποιότητας ψυχαγωγία.

Αυτό που μου αρέσει στην «Τελευταία Νύχτα του Φράνκο Αμόρε» είναι ότι δεν είναι ένα καθαρό νουάρ, αλλά και μια αστυνομική ιστορία, κάτι που εμείς δεν κάνουμε συχνά στην Ιταλία. Χάρηκα που είδα το είδος αυτό σε μια ιταλική ιστορία - είναι μια ταινία που θα επέλεγα και ως θεατής. Εκτίμησα τη φιλοδοξία του Αντρέα, η οποία φαινόταν και στο επίπεδο της παραγωγής: δεν ήταν απλώς μια ιταλική αντιγραφή μιας αμερικανικής ταινίας. Η πρόκληση ήταν να δούμε αν ένα είδος που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε με πρόσωπα και στολές από άλλες χώρες, θα ήταν πιστευτό αν προσαρμοζόταν στη δική μας κουλτούρα και πραγματικότητα. Και πιστεύω ότι κερδίσαμε αυτό το στοίχημα.

Τι βρήκατε πιο ενδιαφέρον σε αυτό το έργο και στον χαρακτήρα σας;

Μου αρέσει που ο Φράνκο Αμόρε είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ένας από αυτούς τους αστυνομικούς που μπορείς να συναντήσεις σε οποιοδήποτε αστυνομικό τμήμα, όταν χρειαστεί να ανανεώσεις το διαβατήριό σου. Δεν είναι υπερ-ήρωας, δεν είναι επιθετικός ή φανατικός. Είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος που βρίσκεται σε μια μη φυσιολογική κατάσταση, ένας τίμιος άνθρωπος που προσπάθησε όλη του τη ζωή να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, τον τρόπο ζωής του και τον τρόπο που κάνει τη δουλειά του. Είναι ένας νομοταγής πολίτης και τον κοροϊδεύουν ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο.

Όταν τον πείθουν να παραβιάσει τους κανόνες, προδίδει τον εαυτό του και αισθάνεται υποχρεωμένος να βγει από τη χιονοστιβάδα στην οποία έχει βυθιστεί - όμως, δεν έχει τα εργαλεία για να το κάνει, επειδή δεν έχει συνηθίσει να κινείται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Στην Ιταλία, η πονηριά πολύ συχνά συγχέεται με την εξυπνάδα και εκλαμβάνεται ως προσόν, όμως ο Φράνκο πάντα πλήρωνε τα χρέη του. Μπορεί να λέει ψέματα στον εαυτό του μερικές φορές, αλλά ο μοναδικός του στόχος είναι να παραμείνει πιστός στα πιστεύω του.

Ποια ήταν η προσέγγισή σας σε αυτή την ταινία;

Ο Αντρέα Ντι Στέφανο είναι σχολαστικός και αποφασιστικός όχι μόνο στην τεχνική του, αλλά και στον τρόπο που ερευνά και προετοιμάζεται για την ταινία. Πριν από τα γυρίσματα, συγκέντρωσε πολλές πληροφορίες μέσω συνεντεύξεων με ανθρώπους που εργάζονται στην αστυνομία ή γύρω από αυτήν. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσεις αυτόν τον κόσμο από έξω: πρέπει να έρθεις σε επαφή μαζί του και να καταλάβεις πώς οι αστυνομικοί ζουν την πραγματικότητά τους. Έτσι, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ένα έργο μυθοπλασίας, φτάσαμε στο πλατό πλήρως προετοιμασμένοι. Όταν κάνω γυρίσματα, δεν προτείνω ποτέ πώς πρέπει να προσεγγίσει ένας σκηνοθέτης μια σκηνή, αλλά προσπαθώ να κάνω την άποψή μου να διαφανεί από τον τρόπο που διαβάζω τις ατάκες μου - ξέρετε, σχετικά με τα κίνητρα του χαρακτήρα μου ή τις βασικές στιγμές της ιστορίας. Με τον Αντρέα, ανοίξαμε αμέσως έναν εποικοδομητικό διάλογο.

Πίστεψα σε αυτή την ταινία από την αρχή. Άλλωστε, προσπαθώ πάντα να ταυτίζομαι με το κοινό, και επειδή μου αρέσει να βλέπω κάτι διαφορετικό, προσπαθώ να προσφέρω την ίδια δυνατότητα στους θεατές μου. Ο Αντρέα και εγώ δείχναμε αμοιβαία εμπιστοσύνη, ακούγαμε ο ένας τον άλλον. Ανταλλάξαμε απόψεις πριν και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και μελετήσαμε πολύ μαζί το σενάριο. Όταν κρατάς τον πρωταγωνιστικό ρόλο, έχεις την ευθύνη να βοηθήσεις τον σκηνοθέτη σου, ακόμα περισσότερο δε όταν τον έχεις σε τόση εκτίμηση.

Μπορείτε να θυμηθείτε κάποιες ιδιαίτερα απαιτητικές στιγμές;

Η καρδιά της ταινίας είναι η σκηνή των πυροβολισμών στην εθνική οδό. Είχαμε μια περιοχή ακτίνας άνω του ενός χιλιομέτρου, η οποία απαιτούσε την κατάλληλη οργάνωση του οπτικού πεδίου. Μην ξεχνάτε ότι γυρίζαμε με φιλμ 35mm, οπότε δεν ήταν εύκολο να πετύχουμε τον συγχρονισμό μεταξύ του «Πάμε!» και του «Σταμάτα!», ενώ τα αυτοκίνητα έτρεχαν με ταχύτητα γύρω μας. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να επιστρέψω σε δυναμικές που είχα να δω χρόνια και μόνο σε αμερικανικά σκηνικά. Όλα αυτά απαιτούσαν ακραία συγκέντρωση, καθώς πρέπει επίσης να επικοινωνήσω επαρκώς την ψυχολογική στιγμή που περνάει ο χαρακτήρας κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης σκηνής.

H άποψη του MOVE IT για την ταινία

Ποια θα λέγατε ότι είναι τα καλύτερα χαρακτηριστικά του Αντρέα Ντι Στέφανο;

Ο Αντρέα είναι εξαιρετικός στο να αφηγείται ιστορίες που μπορούν να προσελκύσουν το κοινό. Περιστασιακά, θα κάνει ένα δεξιοτεχνικό πλάνο, αλλά μου αρέσει ότι ποτέ είναι αυτοσκοπός αυτό, καθώς ό,τι κάνει το κάνει πάντα με γνώμονα τους θεατές. Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα σπάνιο προσόν. Έχει εξαιρετική αίσθηση της ιστορίας, ξέρει τι θα αρέσει, μπορεί να «γράψει» με τις εικόνες και ποτέ δεν παίρνει μια λήψη για εντυπωσιασμό - πάντα πρέπει να έχει κάτι να προσθέσει στη στιγμή. Συνεχίζω να επιστρέφω στην επιλογή του να γυρίσει σε φιλμ, αντί ψηφιακό, γιατί πιστεύω ότι έδωσε μια εντελώς διαφορετική αίσθηση στην ταινία. Ήταν σαν να έκανα ένα ταξίδι μέσα στον Φράνκο: αυτά τα χρώματα, αυτό το φως, αυτή η ένταση… όλα πάντα με στόχο την απεικόνιση μιας συναισθηματικής κατάστασης.

Πείτε μας δυο λόγια για το καστ.

Δεν είχα δουλέψει ποτέ με τη Λίντα Καρίντι, η οποία είναι ένας  τόσο όμορφος άνθρωπος, μια μοναδική ηθοποιός. Αμέσως δημιουργήσαμε μια σχέση εμπιστοσύνης και πιστεύω ότι μοιραστήκαμε κάτι σημαντικό: μια ευθύνη να επικοινωνήσουμε την τόσο βαθιά αγάπη των χαρακτήρων μας. Η σχέση μεταξύ του Φράνκο και της Βιβιάνα είναι η καρδιά αυτής της ταινίας. Από την αρχή, μπορείς να νιώσεις το πάθος στους συνεχείς καυγάδες τους, να αντιληφθείς την αγνότητα της αγάπης τους.

Ποιες είναι οι καλύτερες αναμνήσεις σας από τα γυρίσματα;

Το Μιλάνο είναι μια σπουδαία πόλη, μια παγκόσμια πρωτεύουσα της μόδας και του ντιζάιν, ένας κόμβος της οικονομίας και όλα όσα συνοδεύουν αυτό. Είναι η ενσάρκωση της αριστείας και η τέλεια τοποθεσία για την ιστορία μας. Η ταινία εκτυλίσσεται τη νύχτα και δείχνει τους ασυνήθιστους μαιάνδρους της πόλης, καθώς και τα πιο γνωστά αξιοθέατά της, την αρχιτεκτονική, τον χαρακτήρα και τη δύναμή της. Μια πραγματικότητα που είναι ταυτόχρονα αστική και μεγαλειώδης, καθώς η πόλη ήταν ένας χαρακτήρας που παρατηρεί σιωπηλά την ιστορία που αφηγούμαστε. Οι γνήσιοι Μιλανέζοι θα αναγνωρίσουν κάτι που τους ανήκει βαθιά, μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δεν μεταφράζεται εύκολα σε εικόνες. Ο Αντρέα Ντι Στέφανο κατάφερε περίφημα να το συλλάβει αυτό με τις εικόνες του. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος έξω από το κάδρο και μπορείτε να τον αντιληφθείτε. Είναι ένας απαιτητικός κόσμος που σου δείχνει τον πλούτο και σε παρασύρει να τον λαχταράς. Είναι η ιστορία ενός άνδρα από τον νότο που μετακομίζει σε μια δελεαστική πόλη που μπορεί εύκολα να σε σπρώξει στα άκρα.