"Wednesday" season 1: Μακάβριο coming-of-age

Σύνοψη: Έξυπνη, σαρκαστική και λίγο νεκρή μέσα της, η Γουένσντεϊ Άνταμς ερευνά μια σειρά φόνων, ενώ κάνει νέους φίλους —και εχθρούς— στην Ακαδημία Νέβερμορ.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Ο κηπουρός": Ένας ρομαντικός και μελό δολοφόνος

Άποψη: Το παιδί της Τετάρτης είναι άτυχο. Έτσι λέει ένας στίχος από το αγαπημένο νανούρισμα της Μορτίσια Άνταμς, που την οδήγησε να ονομάσει την κόρη της Τετάρτη (Wednesday). Η ατυχία είναι πανταχού παρούσα στην νέα σειρά του Netflix, μιας και ο τίτλος κάθε επεισοδίου έχει μέσα του την λέξη ατυχία.

Απορείς μήπως βλέπεις το Μια Σειρά από Ατυχή Γεγονότα, που επίσης έχει γίνει σειρά από το Netflix και η αλήθεια είναι πως έχουν κοινά στοιχεία, ως  προς την σύνδεση μαύρου χιούμορ και παιδιών που μπλέκονται σε περίεργες -και μακάβριες- ιστορίες.

Το Wednesday έρχεται να εξερευνήσει συγκεκριμένα την περίπτωση της κόρης της διαβόητης οικογένειας Άνταμς, μιας και δεν της είχε δοθεί ποτέ ο δέοντας χώρος. Και όλο αυτό διά χειρός Tim Burton, που είναι εκτελεστικός παραγωγός και σκηνοθέτης των τεσσάρων εκ  των οκτώ επεισοδίων.

Όταν ο μάγος του σύγχρονου σινεμά, ένας θιασώτης του κόσμου της φαντασίας, της μαγείας, του μακάβριου και του ρομαντικού, αναφερόταν στην περίοδο της Disney ως μια περίοδο δημιουργικής ανελευθερίας καθώς έπρεπε να υπηρετήσει συγκεκριμένες ιδέες, φαίνεται πως δεν ανέφερε ότι και τώρα το ίδιο κάνει για λογαριασμό του Netflix, σε μια σειρά που λιγότερο έχει την σφραγίδα Burton και περισσότερο την σφραγίδα Netflix.

Μια ιδιαίτερη coming of age κωμωδία τρόμου, που συγγενεύει περισσότερο με το Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children και όχι τόσο με τις μεγάλες στιγμές του δημιουργού.

Όμορφα μακάβριο, με αρκετές δόσεις χιούμορ και ευφυίας, το σενάριο των Alfred Gough και Miles Millar, αφαιρεί κάτι από την απομόνωση και ετερότητα της οικογένειας, όπως την έχουμε δει στις ταινίες των 90s, και μπαίνει στις συμβάσεις του είδους των εφηβικών σειρών, μιας και η Γουένσντεϊ μοιάζει περισσότερο με ένα περιθωριοποιημένο γκοθ κορίτσι της πραγματικότητας, παρά με την κόρη των Άνταμς.

Πιθανόν είναι συνειδητή η προσπάθεια γείωσης της ηρωίδας, μια τάση της εποχής όλα να μοιάζουν τρομερά αληθοφανή, γήινα και απλά, που έχει φτάσει σε μια τρομερή επαναληψιμότητα των πάντων, η οποία είναι φανερή και στην σειρά.

Η Jenna Ortega αναδεικνύει όπως πρέπει τον ρόλο, δίνοντας μια διάσταση πιο ενεργητική στην ηρωίδα της και σίγουρα πιο επεμβατική, μιας και καλείται να αντιμετωπίσει διάφορες καταστάσεις με την αστυνομία και τα όσα συμβαίνουν στο ετερόκλητο σχολείο. Η Catherine Zeta-Jones είναι πολύ καλή ως Μορτίσια Άνταμς, αν και δεν φτάνει τα επίπεδα υπεροπτικής σκύλας της εκδοχής της Anjelica Huston, ενώ ο Luis Guzman ως Gomez Addams ίσως είναι και καλύτερος από τον Raul Julia της ταινίας του Barry Sonnenfield.

Μια αξιόλογη προσπάθεια μεταφοράς των παθών της Γουένστντεϊ, που όμως στερείται του δημιουργικού πνεύματος του Burton, που φαίνεται να μην έχει ξεπεράσει τα όσα συνέβησαν στην Disney και παραμένει μαγκωμένος.