Trap

Σύνοψη: Ένας πατέρας συνοδεύει την έφηβη κόρη του στην συναυλία της αγαπημένης της τραγουδίστριας, για να διαπιστώσει έντρομος πως όλο το event είναι μια καλοστημένη παγίδα για…τον ίδιο.

Άποψη: Προσοχή η ταινία είναι παγίδα. Ίσως πέσει κάποιος σε αυτήν αν βασιστεί στο όνομα του σκηνοθέτη, του μετρ των plot twist Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, σκηνοθέτη της Έκτης Αίσθησης, του Άφθαρτου και του Split, των καλύτερων ταινιών του. Ίσως ένας μέρος του κοινού περιμένει την ανατροπή, το ξάφνιασμα, την ακύρωση του ό,τι έβλεπε μέχρι τώρα.

Όμως όχι, η ταινία είναι πράγματι αυτό που λέει η υπόθεση, μια ιστορία γάτας-ποντικιού. Ένα κυνηγητό της αστυνομίας να συλλάβει τον διαβόητο Σφαγέα, έναν serial killer με την διαστροφή και το βλέμμα του αντίστοιχου που είχε ο Τρίερ στο The House that Jack Built.

Η Παγίδα λοιπόν είναι η κλασική ιστορία ενός ευφυούς δολοφόνου που το ζήτημα είναι πώς και για πόσο θα ξεφεύγει από τις Αρχές. Ως τέτοια ιστορία είναι πολύ καλή και διασκεδαστική, χωρίς να προσφέρει κάποια παραπάνω απόλαυση από αυτά που διαφαίνονται στο τρέιλερ.

Ο Σιάμαλαν ως γνήσιο τέκνο του Χίτσκοκ ξέρει να χτίζει μια κλειστοφοβική αγωνία και έναν τρόμο που δεν προκύπτει από το σπλάτερ (ή όχι απαραίτητα) αλλά από τους φόβους τόσο του ήρωα όσο και του κοινού για τον ήρωα. Επίσης, ως ένας χιτσκοκικός σκηνοθέτης είναι μετρ στην χειριστική κάμερα, σε μια κάμερα που ξέρει να «χειρίζεται» τον θεατή, να τον κατευθύνει όπου θέλει εκείνη.

Έτσι και εδώ, ενώ κάποιος θα περίμενε ότι το αν είναι ή όχι δολοφόνος ο κεντρικός χαρακτήρας θα ήταν το μυστικό της ιστορίας και σπόιλερ για όποιον το αναφέρει, στην πραγματικότητα είναι το γεγονός που αναφέρεται και στην επίσημη σύνοψη της ταινίας και στο τρέιλερ, ακριβώς επειδή μπορεί να χτίσει την αγωνία και πάνω σε αυτό που ξέρουν όλοι.

Ειδικά στο πρώτο μέρος της ταινίας που διαδραματίζεται εντός του συναυλιακού χώρου, η ατμόσφαιρα είναι ασφυκτική και τεταμένη για τον πατέρα και η αγωνία στα κόκκινα για το πώς θα ξεφύγει από εκεί μέσα.

Δεν έχει σημασία αν είναι το τέρας της ιστορίας, ως μαέστρος της χρήσης της κάμερας, μπορεί να κάνει τον οποιονδήποτε να ακολουθήσει ακόμα και τον «χειρότερο» ήρωα στο δικό του μονοπάτι και οικειοθελώς να μπει στο κελί του.

Μόνο που σε αντίθεση με τον Χίτσκοκ και με εξαίρεση την Έκτη Αίσθηση και καναδυο ακόμα ταινίες του, ο Σιάμαλαν όσο ξέρει να σε παίζει στα δάχτυλα με την σκηνοθεσία του, άλλο τόσο ξέρει να σε πετάει εκτός με τα σενάρια του που τα τελευταία χρόνια είναι γεμάτα από απλουστεύσεις και αφέλειες. Ως θεατής οφείλεις να δεχτείς το πόσο εύκολα γίνονται μερικά πράγματα και πόσο αφελώς συμπεριφέρονται μερικοί χαρακτήρες προκειμένου να μπορέσει να πάει παρακάτω η ταινία, ειδάλλως απλώς απορείς.

Μια διασκεδαστική και αγωνιώδης ταινία με έναν πολύ καλό Τζος Χάρτνετ, που έχει πάρει τα πάνω του με την συμμετοχή του στον Οπενχάιμερ, ίσως όχι από τις καλύτερες του Σιάμαλαν αλλά σίγουρα από αυτές που βλέπονται μια χαρά χωρίς το κριντζάρισμα που σου προκαλούν άλλες του, τύπου After Earth ή The Last Airbender.