Χώρα προέλευσης

Η ιστορία μιας χώρας και μιας οικογένειας σε ελεύθερη πτώση. Τρεις γενιές μιας οικογένειας οδηγούνται σε μια σύγκρουση μέχρις εσχάτων εξαιτίας μιας ενδοοικογενειακής υιοθεσίας

Ασύλληπτο ντεμπούτο. Όχι μόνο «για ελληνική ταινία» (έκφραση την οποία σιχαίνομαι), αλλά γενικά. Ασύλληπτο: Χειμαρρώδες σινεμά, παθιάρικο, συνάμα και νευρωτικό, αλλά με καύλα, θυμό, οργή, συγκίνηση. Με πώρωση, αλλά και επαγγελματική προσήλωση στο αποτέλεσμα. Με υπολογισμένη αναρχία και αναρχική συμμετρία, πλήρως αφοσιωμένο σε αυτό που θέλει να αναδείξει.
Ο τρόπος με τον οποίο διεισδύει στην κοινωνική δομή της Ελλάδας με πολιορκητικό κριό την συνεχή σύγκριση της τωρινής κατάστασης με την Ελλάδα των τριών δεκαετιών της μεταπολίτευσης, είναι υποδειγματικός: η «πατρίδα» (και η οικογένεια), φορτώνει τη βαριά της κληρονομιά στις πλάτες της νεότερης γενιάς.
Και επιτέλους η μοίρα γίνεται άλλοθι μόνο για όσους θέλουν να αποφύγουν τις ευθύνες τους. Και, δυστυχώς, η ελευθερία υπομένει πολλά.
Ο Τζουμέρκας έχει τον απόλυτο έλεγχο του υλικού του και της εκφραστικής του ικανότητας και με μαγικό μοντάζ, ερμηνείες ζωής, αλλά και συγκλονιστικό συνταίριασμα πλάνου-μουσικής (ορισμένες στιγμές με έπιασα έτοιμο να βουρκώσω, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω μια υπόγεια συγκίνηση που δρούσε πολύ ύπουλα μέσα μου) καταφέρνει (όπως και ο ίδιος αναφέρει στην συνέντευξή του) να μεταφράσει τον μελοδραματικό του πυρήνα, στο μελόδραμα μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Από την Χώρα Προέλευσης δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής. Οφείλεις να παραδεχθείς τα λάθη σου και να παλέψεις για την ελευθερία που θεωρούσες δεδομένη…
Α.Κ.